Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΩΝ SS

Η πολιτική του Χίμμλερ ωθούσε τους άνδρες των Ες-Ες να εγκαταλείψουν τυπικά και δημόσια την εκκλησία. O Χίμμλερ δεν σιχαινόταν τη θρησκεία ούτε την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, αλλά τον Θεό. Η στρατολόγηση για τα Waffen-SS ήταν αρχικά σχεδόν η ίδια με οποιαδήποτε άλλη οργάνωση των Ες-Ες. Όλοι οι στρατιώτες των SS-Leibstandarte Adolf Hitler και SS-VT υποτίθεται πως ήταν Τεύτονες Γερμανοί με άψογα φυλετικά χαρακτηριστικά. Όταν εξερράγη ο πόλεμος, τα Ες-Ες άρχισαν να έχουν φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα στρατολόγησης διότι η Βέρμαχτ προηγείτο στις στρατολογήσεις. Ένας άνδρας δεν μπορούσε να μπει στα Ες-Ες εάν δεν είχε εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις οι οποίες κατά τη διάρκεια του πολέμου κρατούσαν σε μάκρος. 

Ο Χίμμλερ ξεπέρασε αυτούς τους περιορισμούς στρατολο­γώντας Γερμανούς από τις κατακτημένες περιοχές. Υπήρχαν Ολλανδικά, Δανικά, Νορβηγικά και Βαλτικά τμήματα των Ες-Ες που είχαν αξιωματικούς κυρίως Γερμανούς αλλά προσωπικό από ξένους Volkesdeutsche, (Γερμανοί κάτοικοι ξένων χωρών). Τελικά ακόμη και αυτή η πηγή ανθρώπινου δυναμικού αποδείχθηκε ανεπαρκής και έτσι ο Χίμμλερ διέταξε στρατολογήσεις μη Γερμανών ανδρών. Κατά το τέλος του πολέμου υπήρχαν τμήματα που αποτελούντο κυρίως από Κροάτες Μουσουλμάνους (Tarter Divisions) Λιθουανούς, Ουκρανούς και Πολωνούς. Τα μέλη των Tarter Divisions φορούσαν ένα ξεχωριστό κάλυμμα κεφαλής που αποτελείτο από το εθνικό τους φέσι που είχε το έμβλημα της νεκροκεφαλής ή έναν αετό και μια σβάστικα.

Τα Ες-Ες σχεδιάστηκαν στην αρχή να είναι μια φυλετικά αγνή φυλετική ελίτ μέσα στο Ναζιστικό κόμμα. Ήταν τόσο ελίτ που στα 1930 αριθμούσε μόνο 500 άνδρες. Ο ιδανικός άνδρας των Ες-Ες έπρεπε να είναι υψηλός, αθλητικός, ξανθός και γαλανομάτης. Ένας ιδανικός Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος. Είναι αρκετά παράξενο πως ανάμεσα στους τρεις ανώτατους διοικητές των Ες-Ες, μόνον ο Ράινχαρντ Χάιντριχ πλησίαζε τα φυσικά χαρακτηριστικά του «ιδανικού» άνδρα των Ες-Ες. Ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Χίμμλερ δεν ανταποκρίνονταν στα δεδομένα των Ες-Ες και δεν θα στρατολογούντο εάν παρουσιάζοντο οι ίδιοι ως υποψήφιοι.
Η αιτία της ίδρυσης των Ες-Ες βρίσκεται στο νοσηρό όνειρο του Χίτλερ να γεννήσει μία ανώτερη φυλή, ένα έθνος υπεράνθρωπων που θα εξελίσσετο από τον σπερματικό πυρήνα της «τευτονικής τελειότητος». Η Ναζιστική φυλετική θεωρία ισχυρίζετο πως η Δαρβινική φυσική θα έφτιαχνε υπεράνθρωπους μόνον εάν ο πληθυσμός ελέγχετο αυστηρά για να αποφευχθεί η φυλετική παρακμή. Με αυτόν τον στόχο στα σχέδιά του, τα Ες-Ες του Χίμμλερ ξεκίνησαν μία προσπάθεια που υποτίθεται πως θα είχε αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετοί υπεράνθρωποι σε ηλικία στρατολόγησης το έτος 2.000 ώστε να επανδρώσουν 60 μεραρχίες των Ες-Ες (δηλαδή περισσότερους από 1.000.000 ξανθούς πολεμιστές!).

Τα στενά φυλετικά στάνταρς των Ες-Ες για στρατολόγηση είχαν στόχο μόνο γνήσιοι άρειοι Γερμανοί να είναι ικανοί να φορούν την Μαύρη Στολή. Κρανιακές μετρήσεις, χρωματικοί κατάλογοι ματιών και ανάλυση δείγματος μαλλιών χρησιμοποιούντο για να ελεγχθούν οι φυλετικοί παράγοντες. Το προσωπικό που βρίσκονταν στους καταλόγους έπρεπε να απαντήσει σε ερωτηματολόγια που αφορούσαν την οικογενειακή ιστορία μελετώντας τους προγόνους μέχρι το 1800 για να επιβεβαιωθεί πως δεν είχε διεισδύσει Εβραϊκό αίμα στις τάξεις των Ες-Ες. Τα ερωτηματολόγια των αξιωματικών ζητούσαν πληροφορίες μέχρι το 1750.

Οι άνδρες των Ες-Ες ενθαρρύνοντο να νυμφευθούν. Τους απαγορεύετο όμως να το κάνουν χωρίς την άδεια των ανωτέρων τους. 0 Χίμμλερ απαιτούσε οι σύζυγοι των Ες-Ες να έχουν τα ίδια φυλετικά χαρακτηριστικά με τους άνδρες των Ες-Ες. Τα φυλετικά διαπιστευτήρια της μελλοντικής συζύγου έπρεπε να γίνουν απο­δεκτά από το ανάλογο γραφείο της γραφειοκρατίας των Ες-Ες. Τα Ες-Ες διέστρεψαν τον Χριστιανικό γάμο και τις Χριστιανικές τελετές, υποκαθιστώντας τες με μυστικές τελετουργίες σε παγανιστικούς βωμούς. Ούτε ιερέας, ούτε εφημέριος γινόταν δεκτός στις τελετουργίες αυτές.
Οι Γερμανίδες γυναίκες τιμώντο με τρεις βαθμούς «Μεταλλίων της Μητέρας» κάθε ένα να συμβολίζει την γέννηση του απαιτούμενου αριθμού αρσενικών παιδιών. Ο Σταυρός της Μητέρας, ήταν ένα πεποικιλμένο μετάλλιο, το ωραιότερο από τα περισσότερα Γερμανικά στρατιωτικά μετάλλια!

Το πρόγραμμα Lebensborn δημιουργήθηκε όταν ο αριθμός των γεννήσεων των οικογενειών των Ες-Ες έπεσε κάτω από τα προσδοκόμενα. Νομιμοποιήθηκε η διγαμία για τους άνδρες των Ες-Ες. Στην αρχή μόνο οι βετεράνοι του πολέμου που τους είχε απονεμηθεί ο Σιδηρούς Σταυρός τους επιτρέπετο να παίρνουν δεύτερες συζύγους, το πρόγραμμα όμως τελικά επεκτάθηκε σε όλους τους Ες-Ες βετεράνους του πολέμου.

Η Ένωση των Γερμανίδων Κοριτσιών ιδρύθηκε σαν το αντίστοιχο της χιτλερικής νεολαίας. Η Ένωση περιποιείτο τα κορίτσια ώστε να μεγαλώσουν και να γίνουν υπάκουες σύζυγοι για τους άνδρες των Ες-Ες. Τελικά ανύπανδρες κοπέλες της Ένωσης ενθαρρύνοντο να «δώσουν στον Φύρερ ένα μωρό». Τους ένωναν με κάποιον άνδρα των Ες-Ες και μετά τις έστελναν για μερικούς μήνες της κυοφορίας τους σε ειδικούς Lebensborn οίκους. Οι μητέρες σ’ αυτούς τους οίκους ζούσαν άνετα και είχαν άφθονο φαγητό ακόμη κι όταν το ποσοστό περιορίζετο εξαιτίας των μικρών αποθεμάτων τροφίμων. Όταν γεννιόταν το παιδί νομιμοποιείτο από τον Γερμανικό Νόμο και η μητέρα έπαιρνε νόμιμα τον τίτλο της Φράου (κυρία).

Η προτροπή σε γάμο, η διγαμία και η νομιμοποίηση των κορασίδων απέτυχαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη για φυλετικώς γνήσια τέκνα των Ες-Ες. Τότε η προσοχή των Ες-Ες εστράφη προς τα παιδιά της ανατολής. Για να ικανοποιήσουν την ανάγκη για φυλετικώς αποδεκτά παιδιά τα Ες-Ες πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη επιχείρηση απαγωγής στην ιστορία.

Οι Ανατολικο-Ευρωπαϊκές φυλετικές ομάδες δεν ήταν αποκλειστικά Σλαβικές αλλά περιείχαν σημαντικούς αριθμούς Τευτόνων. Τα εθνικά σύνορα ανάμεσα στους Γερμανικούς λαούς και στους Σλάβους ήταν πολύ ρευστά για ένα μεγάλο διάστημα, έτσι πραγματοποιήθηκε η ανάμειξη των λαών στην περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια των αιώνων. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν Γερμανικές φυλές μέσα στη Σλαβική Ευρώπη.

Παιδιά αρπάχθηκαν από τις οικογένειές τους στην Ανατολική Ευρώπη είτε με υπεκφυγές είτε δια της βίας. Δεκάδες χιλιάδες Τευτόνων παιδιών εστάλησαν στους Lebensborn οίκους μέσα στη Γερμανία για να ανατραφούν από τις διευθύντριες των Ες-Ες. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς δεν ξαναείδαν τα παιδιά τους. Κάθε στοιχείο για τη γέννησή τους σβήστηκε κι έτσι τα παιδιά αυτά πήραν την Γερμανική εθνικότητα.

Ποιοι ήταν οι άνδρες των Ες-Ες;

Ποιοί ήταν αυτοί οι άνδρες των Ες-Ες που τρομοκράτησαν τόσο πολύ τον κόσμο, για επτά ολόκληρα χρόνια; Τι είδος ανθρώπων ενεγράφετο στις τάξεις των Ες-Ες; Μπορούμε να τους μελετήσουμε ώστε να ανακαλύψουμε έναν κοινό παράγοντα με τον οποίο θα αναγνωρίζουμε αυτό το επικίνδυνο τέρας; Εάν το κάνουμε θα βρεθούμε ενώπιον μιας τρομερής έκπληξης: όπως ο «Πόγκο» στην κωμική γελοιογραφία, «είδαμε τον εχθρό και είναι εμείς»! Τα ψυχρά τέρατα με τα παγωμένα μάτια ήταν εκείνοι οι άνθρωποι σε μια ιδιαίτερη συγκυρία. Ένας μάρτυρας στη δίκη του Αδόλφου Άιχμανν κατέρρευσε όταν κοίταξε για λίγο τον δολοφόνο των μαζών. Αργότερα ανέφερε πως λιποθύμησε όταν συνειδητοποίη­σε πως ο πρώην Συνταγματάρχης των Ες-Ες, Άιχμανν ήταν «εντελώς φυσιολογικός».

Ίσως μας αρέσει να πιστεύουμε πως οι άνδρες των Ες-Ες ήταν σαδιστικά κτήνη, εγκληματίες εκ γενετής και συμμορίες νεαντερταλιδών. Με άλλα λόγια άνθρωποι που ήταν ανίκανοι να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Ίσως προσβάλλει τις αντιλήψεις που έχουμε για τον άνθρωπο εάν πούμε πως οι άνδρες αυτοί ήταν απολύτως φυσιολογικοί και γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν. Η αλήθεια είναι πως μόνο 5% με 15% των Ες-Ες που πραγματοποίησαν «εγκλήματα» εναντίον της ανθρωπότητας ήταν σαδιστές εκ φύσεως. Η πλειοψηφία τους ήταν απολύτως φυσιολογικά άτομα πριν στρατολογηθούν στα Ες-Ες και ξεχώριζαν πολύ καλά το καλό από το κακό. «Όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε».

[…]

Ο νεαρός Χίμμλερ, όπως ο ηγέτης του Αδόλφος Χίτλερ, ήταν ένας αφοσιωμένος καθολικός που είχε θελήσει να γίνει ιερέας. Ο ενήλικος Χίμμλερ όμως είχε αποστατήσει από το Θεό και έγινε υπηρέτης του Σατανά. Η πολιτική του Χίμμλερ ωθούσε τους άνδρες των Ες-Ες να εγκαταλείψουν τυπικά και δημόσια την εκκλησία. 0 Χίμμλερ δεν σιχαινόταν τη θρησκεία ούτε την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, αλλά τον Θεό. Ο Κάπταιν Dieter Wisliceny ανέφερε πως τα Ες-Ες ήταν μια «νέα μορφή θρησκευτικής αίρεσης με τις τελετουργίες της και τις συνήθειές της». Η ηγεσία των Ες-Ες πίστευε σε μια ανώτερη ύπαρξη και πολύ συχνά την ανέφερε σε ομιλίες και στους Ναζιστικούς όρκους. Η τελευταία σειρά του όρκου των Ες-Ες που υπόσχετο «υπακοή μέχρι τον θάνατο» στον Αδόλφο Χίτλερ ήταν «… So War Mir Gott Helfe» (γι’ αυτό βοήθησέ με Θεέ). Δεν ήταν όμως στο δικό μας Χριστιανικό Θεό που ορκίζοντο. Η αντίληψη των Ες-Ες για την Gottaubikeit («πίστη στο Θεό») ήταν ένα περίεργο μίγμα αθεΐας, θεοσοφίας και παγανιστικού ντεϊσμού.

Δεν έχαναν ευκαιρία να ταπεινώνουν τους άνδρες των Ες-Ες που αρνούντο να εγκαταλείψουν την εκκλησία. Ούτε οι Λουθηριανοί ούτε οι Καθολικοί, ούτε οι Ευαγγελιστές, ούτε οι Ομολογητές επιτρέπετο να ανέλθουν και το χαμηλότερο διοικητικό επίπεδο εάν παρέμεναν μέλη της εκκλησίας. Σε κάθε στρατόπεδο εκπαίδευσης των Ες-Ες ένας αξιωματικός NCO μπορούσε να διατάξει: «όποιος άνδρας δεν είχε εγκαταλείψει την εκκλησία, να κάνει ένα βήμα μπροστά!» Οι άνδρες που έκαναν αυτό το βήμα, γινόταν αντικείμενο κακομεταχείρισης και βασανισμών.

Ακόμη και οι κανονισμοί γάμου των Ες-Ες ήταν σχεδιασμένοι να ενθαρρύνουν την εγκατάλειψη της εκκλησίας. Κανένας κληρικός δεν επιτρέπετο να παρίσταται σε γάμους και σε κανένα μέλος της εκκλησίας δεν εδίδετο άδεια να παντρευτεί.

Η αντιεκκλησιαστική πολιτική του Χίμμλερ δεν ήταν όμως πανεθνικά αποδεκτή. Στα Allgemeine-SS τα 2/3 των μελών δεν είχαν ποτέ εγκαταλείψει την εκκλησία. Στο επιχειρησιακό τμήμα των Waffen-SS σχεδόν το 47% παρέμεινε στην εκκλησία ενώ στα SS-Totenkopfverbande των στρατοπέδων συγκέντρωσης το 31% παρέμενε στους κόλπους της εκκλησίας! Ένας ιερέας του Βαυαρικού χωριού του Berchesgaden που βρισκόταν κοντά στο ορεινό αναχωρητήριο του Χίτλερ που είχε όνομα «Η Φωλιά του Αετού» ισχυρίστηκε ότι πολλοί από τους ορεσίβιους ανθρώπους από το αρχηγείο του Χίτλερ παρακολουθούσαν τακτικά την κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία του. Ανάμεσα σ’ αυτούς που παρακολουθούσαν τη λειτουργία ήταν ο Λοχίας των Ες-Ες Pokus Miss (ο χειριστής των τηλεφώνων του Χίτλερ) ο διοικητής της Leibstandarte Adolf Hitler Σεππ Ντίντριχ και η μέλλουσα σύζυγος του Χίτλερ Εύα Μπράουν.

Τα Ες-Ες απαγόρευαν τους εφημέριους στις μονάδες τους. Κατά το τέλος του πολέμου όμως οι Ρωμαιοκαθολικοί εφημέριοι που ανήκαν στις μονάδες της Βέρμαχτ μπορούσαν να έλθουν και να πραγματοποιήσουν λειτουργία για τα μέλη της Waffen-SS και να παρηγορούν τους τραυματισμένους των Ες-Ες στα νοσοκομεία της πρώτης γραμμής και στους σταθμούς Πρώτων Βοηθειών. Οι άνδρες των Ες-Ες μετά διαρκείς συγκρούσεις ενδιαφέροντο πολύ λιγότερο για τις αντιλήψεις του Χίμμλερ για το Gottaubikeit παρά για την ίδια τους την ψυχή. Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε το παλιό ρητό «δεν υπάρχουν άθεοι στα καταφύγια».
Τα τάγματα των Waffen-SS ήταν μεταξύ των ικανοτέρων μονάδων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Οι άνδρες των Ες-Ες έμοιαζαν να μη γνωρίζουν φόβο. Ακόμη και ενώπιον πολύ ανωτέρων δυνάμεων. Τους ζητούσαν να πεθάνουν έως τον τελευταίο άνδρα και αυτό έκαναν πολύ συχνά! Στις σκληρότερες συγκρούσεις στη Ρωσία, ένας διοικητής των Ες-Ες εξεπλάγη όταν έμαθε από έναν NCO πως ολόκληρο το Σύνταγμα είχε συγκεντρωθεί έξω από τη σκηνή του. Ανοίγοντας το κάλυμμα της σκηνής του ο διοικητής κοίταξε έξω και είδε μόνο 40 ή 50 άνδρες να στέκονται σε στάση προσοχής. Ήταν οι μόνοι επιζώντες από 2000 άνδρες που μπήκαν στη μάχη μόνο λίγες μέρες πριν. Οι μονάδες των Waffen-SS είχαν συχνά απώλειες 45% με 70%.

Παρ’ όλο που ήταν με βεβαιότητα ανδρείοι, θα ήταν λάθος να τους χαρακτηρίσουμε σαν έντιμους στρατιώτες στην υπηρεσία της χώρας τους. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες για το αντίθετο από τους βετεράνους των Waffen-SS. Τα Ες-Ες είχαν αγριότητα σε σημείο που να μην κρατούν αιχμαλώτους στη μάχη. Επίσης από τα Waffen-SS προήρχετο το προσωπικό για τις μονάδες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα Ες-Ες σε κάθε τους έργο πραγματοποίησαν εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητος.

Οι άνδρες των SS ήταν διδαγμένοι πως είχαν εμπλακεί σ’ έναν αιώνιο πόλεμο με τους Εβραίους. Οι Θεοσοφικού προσανατολισμού διδασκαλίες των Ες-Ες σημάδεψαν την Πέμπτη φυλή (homo Sapiens) εναντίον των υπολειμμάτων των προηγουμένων φυλών στις οποίες συμπεριλαμβάνοντο οι Εβραίοι και οι Γύφτοι. Η μετενσάρκωση και η εξέλιξη (μέσω του νόμου του Κάρμα) ήταν στοιχεία της διδασκαλίας των Ες-Ες. Κάτω από αυτή τη διδασκαλία οι άνδρες των Ες-Ες πίστευαν πως ήταν μέλος ενός εκλεκτού πυρήνα πολεμιστών που μετενσαρκώνοντο κάθε λίγες γενεές για να πολεμήσουν τις «δυνάμεις του κακού» γενικά και τους Εβραίους ειδικότερα. Σαν homo Sapiens εξελίσσοντο προς τα άνω για να γίνουν υπεράνθρωποι οι επίλεκτοι πολεμιστές των Ες-Ες θα συνέχιζαν να αλέθουν τους Εβραίους. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Ες-Ες ο άνθρωπος πλησίαζε το στάδιο του υπεράνθρωπου το οποίο θα ερχόταν γρήγορα όπως κάνουμε ένα γιγαντιαίο άλμα φυλετικής συνειδητότητας. Συγκρίνοντας τις διδασκαλίες των Ες-Ες με τη γενική θεώρηση των διδασκαλιών του Κινήματος της Νέας Εποχής, ο δικός τους επερχόμενος υπεράνθρωπος είναι ο homo noetlcus.
Το νοσηρό όνειρο των Ες-Ες «να ξαναγράψουν τη Γένεση με αίμα και Φωτιά» κατέρρευσε μαζί με το Τρίτο Ράιχ. Κατά το τέλος του πολέμου οι εγκληματίες Ες-Ες από όλη την Ευρώπη άλλαξαν τις στολές τους μεταμφιεζόμενοι σε χαμηλόβαθμα μέλη των Ες-Ες ή σε στρατιώτες της Βέρμαχτ, για να αποφύγουν τη δικαιοσύνη.

Τα νέα του θανάτου του Χίμμλερ διαδόθηκαν γρήγορα ανάμεσα στους σχηματισμούς των Ες-Ες που βρίσκονταν ακόμη στο πεδίο της μάχης. Έτσι ο τιμημένος αρχηγός των Ες-Ες, ο ηγέτης των Ες-Ες σ’ όλη τη Γερμανία επέλεξε τη φυγή από το να πολεμήσει. Μια νύχτα στις αρχές του Μαΐου του 1945, μια ομάδα από 10 ή παραπάνω αξιωματικούς των Ες-Ες συναθροίστηκαν γύρω από μια χαρμόσυνη πυρά σ’ ένα Βαυαρικό δάσος για ένα παγανιστικό τελετουργικό. Επαναβεβαίωσαν τον αιματηρό όρκο των Ες-Ες, έβρισαν τον Χίμμλερ γιατί επέλεξε την οδό του δειλού και πραγματοποίησαν μαζική αυτοκτονία. Στην ιστορία των Ες-Ες μόνο ο επίλογος παρέμεινε για να γραφεί.

ΠΗΓΗ

Τα Μυστικά Της Αλχημείας

«Μόνο για σάς, τέκνα της Μάθησης και της Σοφίας, γράψαμε το έργο αυτό. Ερευνήστε αυτό το βιβλίο, αφοσιωθείτε σ’ αυτόν τον σκοπό που τον διασκορπίσαμε και τον βάλαμε σε τόπους ποικίλους. Αυτό που συσκοτίσαμε κάπου, το καταδείξαμε αλλού, ώστε να γίνει αντιληπτό μόνο από τη Νόηση σας…»  (Κορνήλιος Αγρίππας, De Occulta Philosophia)
Η μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, η Φιλοσοφική Λίθος, το Ελιξίριο της Ζωής, ο Μικρόκοσμος και ο Μακρόκοσμος, τα Στοιχεία της Φύσης, το Αιθερικό Ρευστό, η Μεταμόρφωση του Ανθρώπου σε Πνεύμα, η Πανάκεια, η Συμβολολογία, οι Ερμητικοί Κώδικες, η Πειραματική Χημεία, το ίδιο το Κουτί της Πανδώρας και το Κέρας της Αμάλθειας ταυτόχρονα, το Μεγάλο Μυστικό του Θεού, το Μαγικό Δισκοπότηρο των αναζητητών, καθώς και ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο από απίστευτα θαύματα, είναι η θεματολογία της Αλχημείας που στοιχειώνει εδώ και αιώνες αλχημιστές και μελετητές, μυστικιστές και παράξενους ερευνητές.
Πρόκειται μάλλον για μια από τις πιο γοητευτικές θεματολογίες για τους ανθρώπους που ψάχνουν τα μυστικά πίσω από τα φαινόμενα.
Κι οι σκονισμένες βιβλιοθήκες με τα απόκρυφα βιβλία που κρύβουν στις σελίδες τους την καταγραφή αυτής της γοητείας, φιλοξένησαν άπειρους ανθρώπους διψασμένους για γνώση, που αφιέρωσαν την ζωή τους στη μελέτη και τον πειραματισμό αναζητώντας το Αλχημικό Όραμα. Το Κλειδί των μυστικών της φύσης και της ύπαρξης. Η ίδια η τεχνογνωσία της Δημιουργίας.
Σ’ αυτές τις σελίδες, θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως ξεκίνησε όλη αυτή η εκπληκτική θεματολογία, που οι προεκτάσεις της έχουν πλέον αποκτήσει διαστάσεις και ιδιότητες λαβύρινθου.
Μια ολόκληρη πινακοθήκη θαυμαστών ανθρώπων, από τους αρχαίους Έλληνες και Άραβες φιλόσοφους μέχρι τους διανοητές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, από τον Παράκελσο και τον Μπέηκον, μέχρι τον Μέγα Αλβέρτο και τον ΝταΒίντσι, από τον Γκεμπέρ (ή Τζαμπίρ) μέχρι τον Νίκολας Φλάμελ και τον Φουλκανέλι, αναρίθμητοι ερευνητές που συχνά καλύπτονται από αδιαπέραστα πέπλα μυστηρίου, αφιέρωσαν χρόνια ολόκληρα μελετών που μια ολόκληρη μυθολογία τους αποδίδει και απίστευτα αποτελέσματα. Ολόκληρο το Αλχημικό Όραμα μάλλον συγκεντρώνεται κωδικά σε μία λέξη: Μεταστοιχείωση.
Η Μεταστοιχείωση δεν ήταν απλά ένα θέμα που απασχόλησε μόνο τους μυστικιστές και τους μελετητές της Αλχημείας. Ο ίδιος ο Νεύτωνας παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πεπεισμένος για την δυνατότητα της Μεταστοιχείωσης. Το ίδιο και ο φημισμένος γάλλος φιλόσοφος, ο Ντεκάρτ, αλλά και ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Λάιμπνιτς, το ίδιο και ο Μπλέηζ Πασκάλ.
Ακόμη και ο Ρόμπερτ Μπόυλ, που το βιβλίο του The Sceptical Chymist είχε δώσει ένα αποφασιστικό πλήγμα ενάντια σε κάθε σοβαρή πίστη περί Αλχημείας (απ’ όπου κατάγεται και ο συχνός σκεπτικισμός πολλών σύγχρονων επιστημόνων), παρ’ όλα αυτά παρέμεινε βέβαιος μέχρι το τέλος ότι η Μεταστοιχείωση ήταν δυνατόν να επιτευχθεί.
Γιατί όλοι αυτοί οι αφοσιωμένοι μελετητές και όλοι αυτοί οι επιστήμονες ήταν πεπεισμένοι πως ήταν δυνατόν να μεταστοιχειωθούν τα μέταλλα σε χρυσό;

Η ιδέα είναι πολύ αρχαία – και μοιάζει να απαντά σε πολύ βαθιές ανθρώπινες προσδοκίες. Έφτασε στην Μεσαιωνική Ευρώπη από τους Άραβες. Όταν εισέβαλλαν στην Αίγυπτο, την οποία ονόμαζαν Khem, τον 7ο αιώνα μ.Χ., οι Άραβες ανακάλυψαν ότι οι Αιγύπτιοι γνώριζαν μοναδικά μυστικά στην Τέχνη του Χρυσού. Ονόμασαν την επεξεργασία του Χρυσού Al-Kimiya, που σημαίνει
«Η Τέχνη της Χώρας του Khem» κι έτσι γεννήθηκε η λέξη Αλχημεία, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη. Μια άλλη άποψη, εξίσου σοβαρή, υποστηρίζει πως η λέξη κατάγεται από την ελληνική Χυμός, (και η σωστή ορθογραφία της είναι Αλχυμεία) με το αραβικό πρόθεμα Αλ- που προστέθηκε από τους Άραβες. Φυσικά, είναι φανερό πως η Αλχημεία υπήρξε τουλάχιστον ο πρόγονος της Χημείας.
Στην μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Άραβες ανακάλυψαν όλα τα γραπτά των Ελλήνων φιλοσόφων – και ειδικά αυτά του Αριστοτέλη, του πρώτου μεγάλου επιστήμονα. Αντέγραψαν τα χειρόγραφα και τα μετέφρασαν στα αραβικά και διαδόθηκαν σε όλη την Αραβία (γι’ αυτό και διασώθηκαν τα έργα, αφού τα ξαναπήραμε μετά από τους Άραβες).
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο υλικός κόσμος είχε φτιαχτεί από την Πρωταρχική Ύλη, η οποία δεν είχε καμία από τις φυσικές ιδιότητες, αλλά στην οποία μπορούσαν να αποτυπωθούν όλων των ειδών οι διαφορετικές μορφές. Η Μορφή, δεν ήταν απλά το φυσικό σχήμα, αλλά κάθε συγκεκριμένη ιδιότητα ενός σώματος ή μιάς ουσίας. Ανάμεσα τους υπήρχαν τέσσερις Ποιότητες: η Υγρασία και η Ξηρότητα, η Θερμότητα και η Ψυχρότητα.
Αυτές οι Ποιότητες δημιουργούσαν τέσσερα Στοιχεία ή Απλές Ουσίες: την Φωτιά, που είναι θερμή και ξηρή, τον Αέρα (π.χ. τον Ατμό) που είναι θερμός και υγρός, το Νερό που είναι ψυχρό και υγρό, και την Γη που είναι ψυχρή και ξηρή.
Απ’ αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, ήταν πια πολύ εύκολο να εξελιχθεί η ιδέα ότι κάθε ουσία ήταν μια σύνθεση και των τεσσάρων Στοιχείων, με διαφορετικές αναλογίες.
Πάρτε για παράδειγμα ένα κομμάτι χλωρό ξύλο που το θερμαίνουμε πάνω από τη φωτιά. Πρώτα εμφανίζεται το νερό σε σταγόνες στην άκρη του ξύλου, έπειτα ξεφεύγει ο αέρας σε μορφή ατμού, έπειτα το ξύλο καίγεται βγάζοντας φωτιά, και τελικά μένει η στάχτη, ή η γη. Άρα, για να μετατρέψεις μιά ουσία σε μιά άλλη, είναι απλά απαραίτητο να αλλάξεις τις αναλογίες των Στοιχείων που περιέχονται σ’ αυτήν, προσθέτοντας ή αφαιρώντας.

Απ’ αυτό το σημείο, το πράγμα δεν ήθελε και πολύ για να εξελιχθεί στην ιδέα της Μεταστοιχείωσης.
Όταν οι Άραβες αντίκρισαν τις εντυπωσιακές ικανότητες των Αιγυπτίων μεταλλουργών, που γνώριζαν πώς να χρωματίζουν ευτελή μέταλλα κάνοντας τα να δείχνουν σαν χρυσός, οι Άραβες φυσικά υπέθεσαν ότι το μυστικό τους βασιζόταν στην πρακτική εφαρμογή των θεωριών του Αριστοτέλη.
Για εκατοντάδες χρόνια οι Άραβες πειραματίζονταν στα εργαστήρια τους. Έκαναν πολλές σημαντικές χημικές ανακαλύψεις και έφτασαν στο σημείο να εφεύρουν το μεγαλύτερο μέρος του χημικού εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στα εργαστήρια μέχρι και σήμερα. Αλλά δεν είναι γνωστό αν ανακάλυψαν την μεταστοιχείωση των βασικών μετάλλων σε χρυσό, έτσι μπορούμε να υποθέσουμε πως απέτυχαν.
Παρ’ όλα αυτά, ένας από τους πρώτους Άραβες φιλοσόφους, ο Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν, έφτασε σε μια σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη της Αλχημικής θεωρίας. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τον καπνό που παράγεται από την φωτιά ως «γήινο» και τον τοποθετούσε ως συμμετρικά αντίθετο από τον «υγρό» ατμό που παράγεται όταν βράζει το νερό. Οι πέτρες και τα ορυκτά που δεν φανέρωναν κάποια αλλαγή από την φωτιά, , υποθετικά αποτελούνταν κατά βάση απ’ αυτόν τον «γήινο» καπνό, ενώ τα μέταλλα – που υγροποιούνταν με την φωτιά – σχηματίζονταν από τον «υγρό» ατμό.
Ο Τζαμπίρ πρότεινε ότι ο ατμός που παράγεται από το βραστό νερό ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο κατά την μεταμόρφωση του νερού σε αέρα. Ο ατμός μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ένα υλικό που ο Τζαμπίρ ονόμασε «Ερμή» – «Μercury», στα αγγλικά διατηρεί ακόμη την ονομασία του, αφού φυσικά μιλάμε για τον «Υδράργυρο» – αν και δεν ήταν ακριβώς το γνωστό μας μέταλλο, αλλά μιά ιδεώδη ουσία που συνδύαζε τις Ποιότητες της Λαμπρότητας και της Υγρότητας.
Αναλόγως, ο «γήινος» καπνός ήταν Γη στην διαδικασία της μεταμόρφωσης σε Αέρα, και μπορούσε να μεταμορφωθεί σε «Θείον» (Θειάφι), μια ουσία που συνδύαζε τις Ποιότητες της Γης και της Καύσης. Τα διάφορα μέταλλα και ορυκτά, σχηματίζονταν μέσα στη γη από συνδυασμούς Υδραργύρου και Θείου.
Ο Τζαμπίρ, γνωστός και ως Γκεμπέρ,(που δίκαια μπορεί να ονομαστεί ως ένας από τους πατέρες της Αλχημείας), πειραματίστηκε επίσης για να δει τί θα γινόταν αν έκανε απόσταξη μια ποικιλία από οργανικά υλικά, δηλαδή από ουσίες που προέρχονται από ζωντανά όντα. Σε κάθε περίπτωση, λάμβανε τελικά:

• α) ένα «υγρό», το οποίο αναγνώριζε ως Νερό, αφού ήταν Ψυχρό και Υγρό, β) ένα «έλαιο», που αφού ήταν Θερμό και Υγρό, έπρεπε να είναι Αέρας, γ) μιά χρωματιστή ουσία – μιά βαφή – που καιγόταν, που υπέθεσε πως πρέπει να είναι το Στοιχείο της Φωτιάς, δ) και ένα ξηρό μαύρο υπόλοιπο – ένα κατακάθι –  που το θεώρησε ως το Στοιχείο της Γης. Έτσι, είχε απομονώσει τα τέσσερα Στοιχεία του Αριστοτέλη.

Έπειτα, βάλθηκε να εξαγνίσει αυτά τα Στοιχεία και να απομονώσει κάθε Ποιότητα. Με την απόσταξη νερού 700 φορές –όπως γράφει ο ίδιος– έλαβε μια λαμπερή λευκή ουσία, που κρυσταλλοποιούταν σαν αλάτι. Αυτό, είπε, είναι η εξαγνισμένη ποιότητα της Ψυχρότητας. Υπέθεσε πως θα μπορούσε να παράγει αγνή Υγρασία από το «έλαιο» του, αγνή Ξηρότητα από την «γη» του, και αγνή Θερμότητα από την «βαφή» του. Την τελευταία, την περιγράφει ως μια διαφανή ουσία, λαμπερή, ακτινοβόλα και κόκκινη. Αυτή ήταν η ουσία που οι Ευρωπαίοι Αλχημιστές την ονόμασαν «Φιλοσοφική Λίθο». Και είναι κυριολεκτικά άπειρες οι θαυμαστές ιδιότητες που της αποδίδονται, ενώ η αναζήτηση της έφτασε και στο σημείο να περάσει στο πεδίο του συμβολικού.
Η Φιλοσοφία των Ελλήνων επέστρεψε πάλι στην Ευρώπη, μαζί με όλες τις προσθήκες που της είχαν κάνει οι Άραβες, όταν έληξε η Μουσουλμανική κυριαρχία στο Τολέδο της Κεντρικής Ισπανίας, κατά το τέλος του 11ου αιώνα μ.Χ.
Και οι Χριστιανοί λόγιοι μπορούσαν πλέον να μεταφράσουν τα Αραβικά χειρόγραφα που βρέθηκαν στην μεγάλη βιβλιοθήκη του Τολέδο. Αμέσως μετά, όπως ήταν φυσικό (μιας και τα Αλχημιστικά χειρόγραφα αφθονούσαν στη βιβλιοθήκη) πολλοί Ευρωπαίοι άρχισαν να πειραματίζονται με την Αλχημεία.
Ανάμεσα τους, ένας μεγάλος φιλόσοφος και άνθρωπος της Εκκλησίας (αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος) που έγινε γνωστός με το όνομα «Μέγας Αλβέρτος» (Albertus Magnus) πασίγνωστος για την ευρυμάθεια και την σοφία του, για τον οποίο φημολογούνταν πως είχε ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά της Αλχημείας, έγινε τελικά το πρότυπο του Σοφού Αλχημιστή, που άλλαξε τόσα πρόσωπα και ιστορίες μέσα στους αιώνες.
Δυο άλλες σημαντικές φιγούρες που συνέβαλλαν εξίσου σημαντικά στην δημιουργία αυτής της ιδεατής θαυμαστής εικόνας του Αλχημιστή (δυστυχώς μετά τον θάνατο τους), ήταν ο σοφός μοναχός και δόκτορας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ρότζερ Μπέηκον, και ο Φίλιππος Αυρήλιος Θεόφραστος Μπομπάστους Φον Χόχενχάϊμ, γνωστός σε όλους με το όνομα Παράκελσος.(Ο ίδιος είχε δώσει στον εαυτό του αυτό το όνομα, υποστηρίζοντας κυνικά πως ήταν μεγαλύτερος από τον Κέλσο, τον συγγραφέα του 1ου αιώνα μ.Χ. που μέχρι τότε θεωρούνταν ως η μεγαλύτερη αυθεντία στα ιατρικά θέματα).

Ήταν ο Παράκελσος –που έγραφε σε μια εκπληκτική ανάμιξη λατινικών, γερμανικών και λέξεων δικής του επινόησης– που πήρε την αραβική λέξη για την μαύρη βαφή ματιών, «Αl-Kohl», και την έδωσε στο οινόπνευμα, που φέρει το όνομα «Αλκόολ» (Alcohol) από τότε.
Από το ελληνικό «Αλκαίος» δημιούργησε τον όρο «Αλκαλικός», ενώ από το γερμανικό «Αll-Geist» (Παν-Πνεύμα) κατέληξε στον ιδιόμορφο όρο «Alkahest» προτείνοντας ένα υποθετικό συμπαντικό διαλυτικό υγρό που μπορούσε να μεταμορφώσει όλα τα σώματα στην Πρωταρχική Ύλη τους.
Και από την θεωρία του Τζαμπίρ για το Στοιχειακό Θείο και Υδράργυρο, ο Παράκελσος ανέπτυξε μια σειρά αλχημικών αρχών που αποκαλύπτουν ένα είδος εμπνευσμένης κατανόησης της Φυσικής του 20ου αιώνα!
Η απίστευτη επιρροή του Παράκελσου σε αμέτρητους διανοητές, ερευνητές και μελετητές αποδείχθηκε το ικανό ερέθισμα για την εξέλιξη της σύγχρονης «Χημείας». Αλλά, η ατέρμονη αναζήτηση για την Φιλοσοφική Λίθο και για το Ελιξίριο της Ζωής, είχε μόλις αρχίσει…
Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1666, ένας απρόσκλητος ξένος επισκέφθηκε τον Γιόχαν Φρίντριχ Σβάϊτσερ, φυσιοδίφη και γιατρό του Πρίγκιπα της Οράνγκης. Ήταν «…μια σκληρή φυσιογνωμία, με μακρύ πρόσωπο, μαύρα μακριά μαλλιά, χωρίς γένια, περίπου σαραντατριών ή σαρανταπέντε χρονών, και (όπως μάντεψα) είχε γεννηθεί στην Βόρεια Ολλανδία…». Είναι ξεκάθαρο ότι ο Σβάϊτσερ –συγγραφέας δύο ανεκτίμητων βιβλίων που ασχολούνται με βοτανολογικά και ιατρικά θέματα– ήταν ένας πολύ προσεκτικός και αντικειμενικός παρατηρητής.
Έπειτα από έναν τυπικό διάλογο, ο ξένος ρώτησε τον Σβάϊτσερ αν θα αναγνώριζε την Φιλοσοφική Λίθο όταν την έβλεπε. Η ερώτηση ήταν απροσδόκητη όσο και εκπληκτική. Η Φιλοσοφική Λίθος ήταν το όνειρο και ο σκοπός των Αλχημιστών –η θρυλική ουσία που μπορούσε να μεταστοιχειώσει όλα τα μέταλλα σε χρυσάφι, να θεραπεύσει όλες τις αρρώστιες και να παρέχει συνεχή αναζωογόνηση και μακροζωία.
Ο ξένος έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κουτί από ελεφαντόδοντο, το άνοιξε και εμφάνισε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του συνομιλητή του «τρεις μικρούς σβώλους, στο μέγεθος καρυδιού, που ήταν διαφανείς και έλαμπαν με αποχρώσεις του κόκκινου…», (θυμηθείτε την «αγνή Θερμότητα» του Τζαμπίρ). «Αυτά», είπε ο ξένος, «είναι φτιαγμένα από την ουσία που τόσοι άνθρωποι έχουν αναζητήσει τόσο πολύ…»
Ο Σβάϊτσερ πήρε στα χέρια του ένα κομμάτι και ικέτευσε τον ξένο να του το δώσει. Ο ξένος αρνήθηκε να του δώσει έστω και ένα κομμάτι αν δεν τον έκρινε πρώτα άξιο για κάτι τέτοιο, αλλά ο Σβάϊτσερ κατάφερε κρυφά να αφαιρέσει μια φλούδα με το νύχι του. Τελικά, ο ξένος φεύγει αλλά υπόσχεται να επιστρέψει σε μια εβδομάδα για να κρίνει αν ο Σβάϊτσερ θα είναι άξιος για να του αποκαλύψει το μυστικό.
Η ιστορία συνεχίζεται με τον Σβάϊτσερ να πέφτει με τα μούτρα στα πειράματα με το κλεμμένο κομματάκι, νύχτα και μέρα, φυσικά μην πιστεύοντας πως ο ξένος θα ξαναγυρίσει. Αποτυχαίνει σε όλα.
Στο τέλος όμως, ο ξένος επιστρέφει και τελικά αναγκάζει τον Σβάϊτσερ να παραδεχθεί ότι είχε κλέψει το κομματάκι, αλλά και να του περιγράψει βήμα προς βήμα τις διαδικασίες των αποτυχημένων πειραμάτων του με αυτό. Ο ξένος του λέει:

• «Με όλα αυτά, τώρα ίσως κατανοήσεις πως ο άνθρωπος, ακόμη κι αν βρεθεί μπροστά στην πιο απόκρυφη και σημαντική αλήθεια, του είναι αδύνατον να την αξιοποιήσει αν δεν έχει κατακτήσει τις προδιαγραφές που χρειάζονται για κάτι τέτοιο…».

Και τού αποκαλύπτει σε ποια σημεία της διαδικασίας και σε ποιες λεπτομέρειες έκανε λάθος, δίνοντας του τις πληροφορίες που του έλειπαν για να παρασκευάσει την Φιλοσοφική Λίθο… Ο ξένος είναι αθάνατος και πάνσοφος και ανήκει σε μια αλυσίδα ανθρώπων που γνωρίζουν το μυστικό και είναι αθάνατοι και πάνσοφοι, στην οποία τελικά συμμετέχει και ο Σβάϊτσερ, με μόνη προϋπόθεση να ανακαλύψει έναν ακόμη άξιο άνθρωπο για να του μεταδώσει το μυστικό, όπως κάνουν και όλοι οι άλλοι…
Λοιπόν, αυτή είναι η ιστορία που ανακάλυψα, η οποία φέρεται ως η πρωταρχική αυτής της παράδοξης μυθολογίας, γιατί αργότερα εμφανίζεται σε χίλιες παραλλαγές, με χίλιους διαφορετικούς πρωταγωνιστές (συνήθως θρυλικούς αλχημιστές, μάγους ή σοφούς) και πυροδοτεί όλη την γνωστή μυθολογία στους αναγνώστες του αποκρυφισμού.
Έτσι, εμφανίζεται η ιδέα της ομάδας ή της αδελφότητας που από κάποιους ονομάστηκε «Αόρατο Κολέγιο» (πάντα ένας ξένος που εμφανίζεται από το πουθενά και αποκαλύπτει στον υποψήφιο ένα τρομερό μυστικό και τον μυεί σε μια μυστική οργάνωση πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο).
Λίγο αργότερα, η γνώση αυτών των μυστικών αποδίδεται στην εξίσου αινιγματική αδελφότητα των Ροδόσταυρων (που ο θρυλικός ιδρυτής της, ο Κρίστιαν Ρόζενκρόϋτς, ο «Χριστιανός Ροδόσταυρος», διδάσκεται στην Αραβία και επιστρέφει από το μυητικό του ταξίδι μέσω Τολέδο και διδάσκει με την σειρά του τα μυστικά στους Αδελφούς του Ρόδου και του Σταυρού, που παραμένουν άγνωστοι, αθάνατοι και «αόρατοι»).
Έτσι, η ιστορία είναι ένα επαναλαμβανόμενο στερεότυπο: ο άνθρωπος της γνώσης που ερευνά, ο ξένος που εμφανίζεται, τα λάθη, το τρομερό μυστικό, το μυητικό ταξίδι, η συμμετοχή σε μια υπεράνθρωπη αδελφότητα, η διδασκαλία στους επόμενους.
Κάποια στιγμή μάλιστα, ο αθάνατος ξένος αποκτά και ένα συγκεκριμένο όνομα που τον ακολουθεί στις περισσότερες παραλλαγές της ιστορίας: ο Κόμης του Σαιν-Ζερμαίν. Ένα είδος αθάνατου «Χαϊλάντερ» (θυμάστε την ταινία;) του 17ου αιώνα, απροσδιόριστης ηλικίας εκατοντάδων ετών, που γνωρίζει τα μυστικά της Αλχημείας: τη Φιλοσοφική Λίθο και τη Μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, το Ελιξίριο της Ζωής που τον καθιστά αθάνατο και αιώνια νέο, την πανάκεια των ασθενειών, την σοφία των αρχαίων, ακόμη και γνώσεις τεχνολογίας.
Ο Κόμης του Σαίν-Ζερμαίν, κατά την γνώμη μου μάλλον είναι η πιό γοητευτική και θρυλική φιγούρα στα παρασκήνια αμέτρητων ιστοριών: Δανδής, αριστοκράτης και όμορφος, πάμπλουτος, θαυματοποιός, προφήτης και ξιφομάχος, αθάνατος και σοφός, ταξιδευτής και ρομαντικός, χιουμορίστας και απόμακρος.
Μια θολή σκιά που έρχεται από το πουθενά και πάντα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ικανός να παρουσιάζεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα αλλά και να πυροδοτεί θρύλους στο πέρασμα του.

Σημαντικό γεγονός στην εξέλιξη της Αλχημιστικής θεματολογίας υπήρξε η εμφάνιση ενός πολύ αινιγματικού βιβλίου: το Mutus Liber (Το Βουβό Βιβλίο).
Αποτελούταν μονάχα από εικόνες, παράξενες συμβολιστικές γκραβούρες που κωδικοποιούσαν ολόκληρη την Ερμητική Φιλοσοφία. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες για την αποκρυπτογράφηση του από τους μυστικιστές, καθώς και οι απόκρυφες πληροφορίες που του αποδίδονταν, συνδυασμένες με την ανάγκη απόκρυψης πληροφοριών λόγω των διώξεων που είχαν υποστεί πολλοί Αλχημιστές, οδήγησε σε έναν ολόκληρο κυκεώνα συμβολισμών και αλληγορικών εικόνων, που κρυπτογραφούσαν το Αλχημικό Έργο. Όπως έλεγαν και οι Κινέζοι: Μιά εικόνα μπορεί να πει όσα δεν μπορούν χίλιες λέξεις.
Δεν θα είναι υπερβολή αν λέγαμε πως οι κωδικοποιημένες συμβολιστικές γκραβούρες των Αλχημιστών, ήταν ο πρόδρομος του Συμβολισμού στις εικαστικές τέχνες – κι αν μάλιστα πάρουμε όλες τις προεκτάσεις που πυροδότησαν, δεν θ’ αργήσουμε να φτάσουμε στον Φρόυντ και στον Γιούνγκ, γιατί όχι και στους Υπερεαλιστές.
(Διάφορες δοξασίες του αρχαίου κόσμου, κυρίως αυτές των Γνωστικών, έπαιξαν επίσης το σημαντικό ρόλο τους).
Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος της γνώσης, ο μεγάλος σοφός, Αλχημιστής, λόγιος, επιστήμονας και εφευρέτης Ρόμπερτ Φλούντ, εισήγαγε με όλες τις γνωστές λεπτομέρειες (που φτάνουν μέχρι την σύγχρονη Θεωρία του Χάους) την ιδέα του Μικρόκοσμου και του Μακρόκοσμου. Αυτό, με λίγα λόγια σήμαινε πως ότι ισχύει σ’ ένα πεδίο, μπορεί να ισχύει με τον ίδιο ακριβώς στερεότυπο τρόπο και σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό πεδίο. Μέσα από αυτήν την θεώρηση των πραγμάτων, η φιλοσοφία της Αλχημείας πέρασε στα πεδία του καθαρού μυστικισμού.
Η Μεταστοιχείωση των Μετάλλων σε Χρυσό, δεν ήταν πια απλά μία πειραματική διεργασία στο εργαστήριο, αλλά υπονοούσε την ίδια την Μεταστοιχείωση του Ανθρώπου σε Πνεύμα.
Η Φιλοσοφική Λίθος ήταν το ίδιο το Άγιο Δισκοπότηρο, το μυστικό Γκράαλ των ιπποτών του Αρθούρου. Όλη η χημεία διέπονταν από νόμους που ίσχυαν και για την ανθρώπινη ψυχή. Ο ξένος που έρχεται από το πουθενά και αποκαλύπτει τα μυστικά, έγινε ο Μεσσίας, ο ίδιος ο Θεός «που έρχεται σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα» για να ξεσκεπάσει τα πάντα.
Η Αλχημεία δεν ήταν παρά ο μόνος λεπτομερής λειτουργικός συμβολισμός: ό,τι ίσχυε στο εργαστήριο και κωδικοποιούνταν για να μην διαρρεύσει το μυστικό σε λάθος χέρια, ίσχυε με τον ίδιο τρόπο στην περιπέτεια της εξέλιξης του ανθρώπινου πνεύματος. Ο απόλυτος εξαγνισμός της Φύσης και του Ανθρώπου. Η δύναμη που μπορούσε να αποκτήσει ο σοφός πάνω στα φαινόμενα, στα φυσικά και στα ψυχικά φαινόμενα.
Η Αλχημεία ήταν πια η υπέρτατη γνώση-κλειδί, που μπορούσε να ξεκλειδώσει κάθε γνώση…πηγη

Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΩΝ SS

Η πολιτική του Χίμμλερ ωθούσε τους άνδρες των Ες-Ες να εγκαταλείψουν τυπικά και δημόσια την εκκλησία. O Χίμμλερ δεν σιχαινόταν τη θρησκεία ούτε την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, αλλά τον Θεό. Η στρατολόγηση για τα Waffen-SS ήταν αρχικά σχεδόν η ίδια με οποιαδήποτε άλλη οργάνωση των Ες-Ες. Όλοι οι στρατιώτες των SS-Leibstandarte Adolf Hitler και SS-VT υποτίθεται πως ήταν Τεύτονες Γερμανοί με άψογα φυλετικά χαρακτηριστικά. Όταν εξερράγη ο πόλεμος, τα Ες-Ες άρχισαν να έχουν φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα στρατολόγησης διότι η Βέρμαχτ προηγείτο στις στρατολογήσεις. Ένας άνδρας δεν μπορούσε να μπει στα Ες-Ες εάν δεν είχε εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις οι οποίες κατά τη διάρκεια του πολέμου κρατούσαν σε μάκρος. 

Ο Χίμμλερ ξεπέρασε αυτούς τους περιορισμούς στρατολο­γώντας Γερμανούς από τις κατακτημένες περιοχές. Υπήρχαν Ολλανδικά, Δανικά, Νορβηγικά και Βαλτικά τμήματα των Ες-Ες που είχαν αξιωματικούς κυρίως Γερμανούς αλλά προσωπικό από ξένους Volkesdeutsche, (Γερμανοί κάτοικοι ξένων χωρών). Τελικά ακόμη και αυτή η πηγή ανθρώπινου δυναμικού αποδείχθηκε ανεπαρκής και έτσι ο Χίμμλερ διέταξε στρατολογήσεις μη Γερμανών ανδρών. Κατά το τέλος του πολέμου υπήρχαν τμήματα που αποτελούντο κυρίως από Κροάτες Μουσουλμάνους (Tarter Divisions) Λιθουανούς, Ουκρανούς και Πολωνούς. Τα μέλη των Tarter Divisions φορούσαν ένα ξεχωριστό κάλυμμα κεφαλής που αποτελείτο από το εθνικό τους φέσι που είχε το έμβλημα της νεκροκεφαλής ή έναν αετό και μια σβάστικα.

Τα Ες-Ες σχεδιάστηκαν στην αρχή να είναι μια φυλετικά αγνή φυλετική ελίτ μέσα στο Ναζιστικό κόμμα. Ήταν τόσο ελίτ που στα 1930 αριθμούσε μόνο 500 άνδρες. Ο ιδανικός άνδρας των Ες-Ες έπρεπε να είναι υψηλός, αθλητικός, ξανθός και γαλανομάτης. Ένας ιδανικός Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος. Είναι αρκετά παράξενο πως ανάμεσα στους τρεις ανώτατους διοικητές των Ες-Ες, μόνον ο Ράινχαρντ Χάιντριχ πλησίαζε τα φυσικά χαρακτηριστικά του «ιδανικού» άνδρα των Ες-Ες. Ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Χίμμλερ δεν ανταποκρίνονταν στα δεδομένα των Ες-Ες και δεν θα στρατολογούντο εάν παρουσιάζοντο οι ίδιοι ως υποψήφιοι.
Η αιτία της ίδρυσης των Ες-Ες βρίσκεται στο νοσηρό όνειρο του Χίτλερ να γεννήσει μία ανώτερη φυλή, ένα έθνος υπεράνθρωπων που θα εξελίσσετο από τον σπερματικό πυρήνα της «τευτονικής τελειότητος». Η Ναζιστική φυλετική θεωρία ισχυρίζετο πως η Δαρβινική φυσική θα έφτιαχνε υπεράνθρωπους μόνον εάν ο πληθυσμός ελέγχετο αυστηρά για να αποφευχθεί η φυλετική παρακμή. Με αυτόν τον στόχο στα σχέδιά του, τα Ες-Ες του Χίμμλερ ξεκίνησαν μία προσπάθεια που υποτίθεται πως θα είχε αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετοί υπεράνθρωποι σε ηλικία στρατολόγησης το έτος 2.000 ώστε να επανδρώσουν 60 μεραρχίες των Ες-Ες (δηλαδή περισσότερους από 1.000.000 ξανθούς πολεμιστές!).

Τα στενά φυλετικά στάνταρς των Ες-Ες για στρατολόγηση είχαν στόχο μόνο γνήσιοι άρειοι Γερμανοί να είναι ικανοί να φορούν την Μαύρη Στολή. Κρανιακές μετρήσεις, χρωματικοί κατάλογοι ματιών και ανάλυση δείγματος μαλλιών χρησιμοποιούντο για να ελεγχθούν οι φυλετικοί παράγοντες. Το προσωπικό που βρίσκονταν στους καταλόγους έπρεπε να απαντήσει σε ερωτηματολόγια που αφορούσαν την οικογενειακή ιστορία μελετώντας τους προγόνους μέχρι το 1800 για να επιβεβαιωθεί πως δεν είχε διεισδύσει Εβραϊκό αίμα στις τάξεις των Ες-Ες. Τα ερωτηματολόγια των αξιωματικών ζητούσαν πληροφορίες μέχρι το 1750.

Οι άνδρες των Ες-Ες ενθαρρύνοντο να νυμφευθούν. Τους απαγορεύετο όμως να το κάνουν χωρίς την άδεια των ανωτέρων τους. 0 Χίμμλερ απαιτούσε οι σύζυγοι των Ες-Ες να έχουν τα ίδια φυλετικά χαρακτηριστικά με τους άνδρες των Ες-Ες. Τα φυλετικά διαπιστευτήρια της μελλοντικής συζύγου έπρεπε να γίνουν απο­δεκτά από το ανάλογο γραφείο της γραφειοκρατίας των Ες-Ες. Τα Ες-Ες διέστρεψαν τον Χριστιανικό γάμο και τις Χριστιανικές τελετές, υποκαθιστώντας τες με μυστικές τελετουργίες σε παγανιστικούς βωμούς. Ούτε ιερέας, ούτε εφημέριος γινόταν δεκτός στις τελετουργίες αυτές.
Οι Γερμανίδες γυναίκες τιμώντο με τρεις βαθμούς «Μεταλλίων της Μητέρας» κάθε ένα να συμβολίζει την γέννηση του απαιτούμενου αριθμού αρσενικών παιδιών. Ο Σταυρός της Μητέρας, ήταν ένα πεποικιλμένο μετάλλιο, το ωραιότερο από τα περισσότερα Γερμανικά στρατιωτικά μετάλλια!

Το πρόγραμμα Lebensborn δημιουργήθηκε όταν ο αριθμός των γεννήσεων των οικογενειών των Ες-Ες έπεσε κάτω από τα προσδοκόμενα. Νομιμοποιήθηκε η διγαμία για τους άνδρες των Ες-Ες. Στην αρχή μόνο οι βετεράνοι του πολέμου που τους είχε απονεμηθεί ο Σιδηρούς Σταυρός τους επιτρέπετο να παίρνουν δεύτερες συζύγους, το πρόγραμμα όμως τελικά επεκτάθηκε σε όλους τους Ες-Ες βετεράνους του πολέμου.

Η Ένωση των Γερμανίδων Κοριτσιών ιδρύθηκε σαν το αντίστοιχο της χιτλερικής νεολαίας. Η Ένωση περιποιείτο τα κορίτσια ώστε να μεγαλώσουν και να γίνουν υπάκουες σύζυγοι για τους άνδρες των Ες-Ες. Τελικά ανύπανδρες κοπέλες της Ένωσης ενθαρρύνοντο να «δώσουν στον Φύρερ ένα μωρό». Τους ένωναν με κάποιον άνδρα των Ες-Ες και μετά τις έστελναν για μερικούς μήνες της κυοφορίας τους σε ειδικούς Lebensborn οίκους. Οι μητέρες σ’ αυτούς τους οίκους ζούσαν άνετα και είχαν άφθονο φαγητό ακόμη κι όταν το ποσοστό περιορίζετο εξαιτίας των μικρών αποθεμάτων τροφίμων. Όταν γεννιόταν το παιδί νομιμοποιείτο από τον Γερμανικό Νόμο και η μητέρα έπαιρνε νόμιμα τον τίτλο της Φράου (κυρία).

Η προτροπή σε γάμο, η διγαμία και η νομιμοποίηση των κορασίδων απέτυχαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη για φυλετικώς γνήσια τέκνα των Ες-Ες. Τότε η προσοχή των Ες-Ες εστράφη προς τα παιδιά της ανατολής. Για να ικανοποιήσουν την ανάγκη για φυλετικώς αποδεκτά παιδιά τα Ες-Ες πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη επιχείρηση απαγωγής στην ιστορία.

Οι Ανατολικο-Ευρωπαϊκές φυλετικές ομάδες δεν ήταν αποκλειστικά Σλαβικές αλλά περιείχαν σημαντικούς αριθμούς Τευτόνων. Τα εθνικά σύνορα ανάμεσα στους Γερμανικούς λαούς και στους Σλάβους ήταν πολύ ρευστά για ένα μεγάλο διάστημα, έτσι πραγματοποιήθηκε η ανάμειξη των λαών στην περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια των αιώνων. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν Γερμανικές φυλές μέσα στη Σλαβική Ευρώπη.

Παιδιά αρπάχθηκαν από τις οικογένειές τους στην Ανατολική Ευρώπη είτε με υπεκφυγές είτε δια της βίας. Δεκάδες χιλιάδες Τευτόνων παιδιών εστάλησαν στους Lebensborn οίκους μέσα στη Γερμανία για να ανατραφούν από τις διευθύντριες των Ες-Ες. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς δεν ξαναείδαν τα παιδιά τους. Κάθε στοιχείο για τη γέννησή τους σβήστηκε κι έτσι τα παιδιά αυτά πήραν την Γερμανική εθνικότητα.

Ποιοι ήταν οι άνδρες των Ες-Ες;

Ποιοί ήταν αυτοί οι άνδρες των Ες-Ες που τρομοκράτησαν τόσο πολύ τον κόσμο, για επτά ολόκληρα χρόνια; Τι είδος ανθρώπων ενεγράφετο στις τάξεις των Ες-Ες; Μπορούμε να τους μελετήσουμε ώστε να ανακαλύψουμε έναν κοινό παράγοντα με τον οποίο θα αναγνωρίζουμε αυτό το επικίνδυνο τέρας; Εάν το κάνουμε θα βρεθούμε ενώπιον μιας τρομερής έκπληξης: όπως ο «Πόγκο» στην κωμική γελοιογραφία, «είδαμε τον εχθρό και είναι εμείς»! Τα ψυχρά τέρατα με τα παγωμένα μάτια ήταν εκείνοι οι άνθρωποι σε μια ιδιαίτερη συγκυρία. Ένας μάρτυρας στη δίκη του Αδόλφου Άιχμανν κατέρρευσε όταν κοίταξε για λίγο τον δολοφόνο των μαζών. Αργότερα ανέφερε πως λιποθύμησε όταν συνειδητοποίη­σε πως ο πρώην Συνταγματάρχης των Ες-Ες, Άιχμανν ήταν «εντελώς φυσιολογικός».

Ίσως μας αρέσει να πιστεύουμε πως οι άνδρες των Ες-Ες ήταν σαδιστικά κτήνη, εγκληματίες εκ γενετής και συμμορίες νεαντερταλιδών. Με άλλα λόγια άνθρωποι που ήταν ανίκανοι να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Ίσως προσβάλλει τις αντιλήψεις που έχουμε για τον άνθρωπο εάν πούμε πως οι άνδρες αυτοί ήταν απολύτως φυσιολογικοί και γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν. Η αλήθεια είναι πως μόνο 5% με 15% των Ες-Ες που πραγματοποίησαν «εγκλήματα» εναντίον της ανθρωπότητας ήταν σαδιστές εκ φύσεως. Η πλειοψηφία τους ήταν απολύτως φυσιολογικά άτομα πριν στρατολογηθούν στα Ες-Ες και ξεχώριζαν πολύ καλά το καλό από το κακό. «Όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε».

[…]

Ο νεαρός Χίμμλερ, όπως ο ηγέτης του Αδόλφος Χίτλερ, ήταν ένας αφοσιωμένος καθολικός που είχε θελήσει να γίνει ιερέας. Ο ενήλικος Χίμμλερ όμως είχε αποστατήσει από το Θεό και έγινε υπηρέτης του Σατανά. Η πολιτική του Χίμμλερ ωθούσε τους άνδρες των Ες-Ες να εγκαταλείψουν τυπικά και δημόσια την εκκλησία. 0 Χίμμλερ δεν σιχαινόταν τη θρησκεία ούτε την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, αλλά τον Θεό. Ο Κάπταιν Dieter Wisliceny ανέφερε πως τα Ες-Ες ήταν μια «νέα μορφή θρησκευτικής αίρεσης με τις τελετουργίες της και τις συνήθειές της». Η ηγεσία των Ες-Ες πίστευε σε μια ανώτερη ύπαρξη και πολύ συχνά την ανέφερε σε ομιλίες και στους Ναζιστικούς όρκους. Η τελευταία σειρά του όρκου των Ες-Ες που υπόσχετο «υπακοή μέχρι τον θάνατο» στον Αδόλφο Χίτλερ ήταν «… So War Mir Gott Helfe» (γι’ αυτό βοήθησέ με Θεέ). Δεν ήταν όμως στο δικό μας Χριστιανικό Θεό που ορκίζοντο. Η αντίληψη των Ες-Ες για την Gottaubikeit («πίστη στο Θεό») ήταν ένα περίεργο μίγμα αθεΐας, θεοσοφίας και παγανιστικού ντεϊσμού.

Δεν έχαναν ευκαιρία να ταπεινώνουν τους άνδρες των Ες-Ες που αρνούντο να εγκαταλείψουν την εκκλησία. Ούτε οι Λουθηριανοί ούτε οι Καθολικοί, ούτε οι Ευαγγελιστές, ούτε οι Ομολογητές επιτρέπετο να ανέλθουν και το χαμηλότερο διοικητικό επίπεδο εάν παρέμεναν μέλη της εκκλησίας. Σε κάθε στρατόπεδο εκπαίδευσης των Ες-Ες ένας αξιωματικός NCO μπορούσε να διατάξει: «όποιος άνδρας δεν είχε εγκαταλείψει την εκκλησία, να κάνει ένα βήμα μπροστά!» Οι άνδρες που έκαναν αυτό το βήμα, γινόταν αντικείμενο κακομεταχείρισης και βασανισμών.

Ακόμη και οι κανονισμοί γάμου των Ες-Ες ήταν σχεδιασμένοι να ενθαρρύνουν την εγκατάλειψη της εκκλησίας. Κανένας κληρικός δεν επιτρέπετο να παρίσταται σε γάμους και σε κανένα μέλος της εκκλησίας δεν εδίδετο άδεια να παντρευτεί.

Η αντιεκκλησιαστική πολιτική του Χίμμλερ δεν ήταν όμως πανεθνικά αποδεκτή. Στα Allgemeine-SS τα 2/3 των μελών δεν είχαν ποτέ εγκαταλείψει την εκκλησία. Στο επιχειρησιακό τμήμα των Waffen-SS σχεδόν το 47% παρέμεινε στην εκκλησία ενώ στα SS-Totenkopfverbande των στρατοπέδων συγκέντρωσης το 31% παρέμενε στους κόλπους της εκκλησίας! Ένας ιερέας του Βαυαρικού χωριού του Berchesgaden που βρισκόταν κοντά στο ορεινό αναχωρητήριο του Χίτλερ που είχε όνομα «Η Φωλιά του Αετού» ισχυρίστηκε ότι πολλοί από τους ορεσίβιους ανθρώπους από το αρχηγείο του Χίτλερ παρακολουθούσαν τακτικά την κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία του. Ανάμεσα σ’ αυτούς που παρακολουθούσαν τη λειτουργία ήταν ο Λοχίας των Ες-Ες Pokus Miss (ο χειριστής των τηλεφώνων του Χίτλερ) ο διοικητής της Leibstandarte Adolf Hitler Σεππ Ντίντριχ και η μέλλουσα σύζυγος του Χίτλερ Εύα Μπράουν.

Τα Ες-Ες απαγόρευαν τους εφημέριους στις μονάδες τους. Κατά το τέλος του πολέμου όμως οι Ρωμαιοκαθολικοί εφημέριοι που ανήκαν στις μονάδες της Βέρμαχτ μπορούσαν να έλθουν και να πραγματοποιήσουν λειτουργία για τα μέλη της Waffen-SS και να παρηγορούν τους τραυματισμένους των Ες-Ες στα νοσοκομεία της πρώτης γραμμής και στους σταθμούς Πρώτων Βοηθειών. Οι άνδρες των Ες-Ες μετά διαρκείς συγκρούσεις ενδιαφέροντο πολύ λιγότερο για τις αντιλήψεις του Χίμμλερ για το Gottaubikeit παρά για την ίδια τους την ψυχή. Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε το παλιό ρητό «δεν υπάρχουν άθεοι στα καταφύγια».
Τα τάγματα των Waffen-SS ήταν μεταξύ των ικανοτέρων μονάδων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Οι άνδρες των Ες-Ες έμοιαζαν να μη γνωρίζουν φόβο. Ακόμη και ενώπιον πολύ ανωτέρων δυνάμεων. Τους ζητούσαν να πεθάνουν έως τον τελευταίο άνδρα και αυτό έκαναν πολύ συχνά! Στις σκληρότερες συγκρούσεις στη Ρωσία, ένας διοικητής των Ες-Ες εξεπλάγη όταν έμαθε από έναν NCO πως ολόκληρο το Σύνταγμα είχε συγκεντρωθεί έξω από τη σκηνή του. Ανοίγοντας το κάλυμμα της σκηνής του ο διοικητής κοίταξε έξω και είδε μόνο 40 ή 50 άνδρες να στέκονται σε στάση προσοχής. Ήταν οι μόνοι επιζώντες από 2000 άνδρες που μπήκαν στη μάχη μόνο λίγες μέρες πριν. Οι μονάδες των Waffen-SS είχαν συχνά απώλειες 45% με 70%.

Παρ’ όλο που ήταν με βεβαιότητα ανδρείοι, θα ήταν λάθος να τους χαρακτηρίσουμε σαν έντιμους στρατιώτες στην υπηρεσία της χώρας τους. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες για το αντίθετο από τους βετεράνους των Waffen-SS. Τα Ες-Ες είχαν αγριότητα σε σημείο που να μην κρατούν αιχμαλώτους στη μάχη. Επίσης από τα Waffen-SS προήρχετο το προσωπικό για τις μονάδες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα Ες-Ες σε κάθε τους έργο πραγματοποίησαν εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητος.

Οι άνδρες των SS ήταν διδαγμένοι πως είχαν εμπλακεί σ’ έναν αιώνιο πόλεμο με τους Εβραίους. Οι Θεοσοφικού προσανατολισμού διδασκαλίες των Ες-Ες σημάδεψαν την Πέμπτη φυλή (homo Sapiens) εναντίον των υπολειμμάτων των προηγουμένων φυλών στις οποίες συμπεριλαμβάνοντο οι Εβραίοι και οι Γύφτοι. Η μετενσάρκωση και η εξέλιξη (μέσω του νόμου του Κάρμα) ήταν στοιχεία της διδασκαλίας των Ες-Ες. Κάτω από αυτή τη διδασκαλία οι άνδρες των Ες-Ες πίστευαν πως ήταν μέλος ενός εκλεκτού πυρήνα πολεμιστών που μετενσαρκώνοντο κάθε λίγες γενεές για να πολεμήσουν τις «δυνάμεις του κακού» γενικά και τους Εβραίους ειδικότερα. Σαν homo Sapiens εξελίσσοντο προς τα άνω για να γίνουν υπεράνθρωποι οι επίλεκτοι πολεμιστές των Ες-Ες θα συνέχιζαν να αλέθουν τους Εβραίους. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Ες-Ες ο άνθρωπος πλησίαζε το στάδιο του υπεράνθρωπου το οποίο θα ερχόταν γρήγορα όπως κάνουμε ένα γιγαντιαίο άλμα φυλετικής συνειδητότητας. Συγκρίνοντας τις διδασκαλίες των Ες-Ες με τη γενική θεώρηση των διδασκαλιών του Κινήματος της Νέας Εποχής, ο δικός τους επερχόμενος υπεράνθρωπος είναι ο homo noetlcus.
Το νοσηρό όνειρο των Ες-Ες «να ξαναγράψουν τη Γένεση με αίμα και Φωτιά» κατέρρευσε μαζί με το Τρίτο Ράιχ. Κατά το τέλος του πολέμου οι εγκληματίες Ες-Ες από όλη την Ευρώπη άλλαξαν τις στολές τους μεταμφιεζόμενοι σε χαμηλόβαθμα μέλη των Ες-Ες ή σε στρατιώτες της Βέρμαχτ, για να αποφύγουν τη δικαιοσύνη.

Τα νέα του θανάτου του Χίμμλερ διαδόθηκαν γρήγορα ανάμεσα στους σχηματισμούς των Ες-Ες που βρίσκονταν ακόμη στο πεδίο της μάχης. Έτσι ο τιμημένος αρχηγός των Ες-Ες, ο ηγέτης των Ες-Ες σ’ όλη τη Γερμανία επέλεξε τη φυγή από το να πολεμήσει. Μια νύχτα στις αρχές του Μαΐου του 1945, μια ομάδα από 10 ή παραπάνω αξιωματικούς των Ες-Ες συναθροίστηκαν γύρω από μια χαρμόσυνη πυρά σ’ ένα Βαυαρικό δάσος για ένα παγανιστικό τελετουργικό. Επαναβεβαίωσαν τον αιματηρό όρκο των Ες-Ες, έβρισαν τον Χίμμλερ γιατί επέλεξε την οδό του δειλού και πραγματοποίησαν μαζική αυτοκτονία. Στην ιστορία των Ες-Ες μόνο ο επίλογος παρέμεινε για να γραφεί.

ΠΗΓΗ

Η Παπική Μίτρα και ο θεός Δαγών

Η παπική «Τιάρα» προήλθε από ένα κωνικό Φρυγικό καπελάκι. Η προέλευση της παπικής τιάρας αποτελεί ένα μυστήριο. Η ίδια η λέξη τιάρα είναι περσική και αφορούσε το στέμμα του «μεγάλου βασιλιά».

Η «μίτρα» στον Δυτικό Χριστιανισμό είναι ένα ψηλό καπέλο, που αποτελείται από δύο όμοια τμήματα (το μπροστινό και πίσω) που οδηγούν σε μια κορυφή.

Στην Καθολική Εκκλησία, το δικαίωμα να φορούν τη μίτρα το έχουν οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι. Οι Καρδινάλιοι, ακόμα και εκείνοι που δεν είναι επίσκοποι και που έχουν ειδική άδεια από τον Πάπα μπορούν να φορούν την μίτρα.

Υπάρχουν τρεις τύποι Μίτρας που φοριούνται για διαφορετικές περιπτώσεις:

– Η «simplex» (απλή) που είναι κατασκευασμένη από λευκό λινό ή μετάξι και φοριέται σε κηδείες και στη Μεγάλη Παρασκευή.

– Η «pretiosa» (πολύτιμη) που είναι διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους και χρυσό και φοριέται τις Κυριακές και τις γιορτές. Αυτός ο τύπος της μίτρας σπάνια διακοσμημένος με πολύτιμους λίθους σήμερα, και τα σχέδια έχουν γίνει πιο ποικίλα.

– Η «auriphrygiata» που είναι από απλό χρυσό ύφασμα ή λευκό μετάξι με χρυσό ή ασήμι και φοριέται από τους επισκόπους κατά τον εορτασμό των μυστηρίων.

Με την ανάληψη των καθηκόντων του ως Πάπας, ο Βενέδικτος ΙΣΤ ‘ έσπασε την παράδοση και αντικατέστησε την παπική τιάρα, με μια παπική μίτρα και ένα pallium.Στην φωτογραφία με μία μίτρα «pretiosa».

Το παρακάτω προέρχεται από το βιβλίο «Βαβυλωνιακή Μυστηριακή Θρησκεία και Βατικανό» (“Babylon MysteryReligion”) του Ralph Woodrow (εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ).

Ο Ralph Woodrow είναι ευαγγελικός χριστιανός, ομιλητής και συγγραφέας δεκαέξι βιβλίων. Ο Woodrow υποστήριξε στο παρελθόν την διατριβή του 19ου αιώνα του Πρεσβυτεριανού κληρικού Alexander Hislop (1807-65), με τον τίτλο “The Two Babylons” (“Οι Δύο Βαβυλώνες”), σύμφωνα με την οποία ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι μια συγκρητιστική ειδωλολατρική θρησκεία (δες και εδώ), όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “BabylonMystery Religion”. Όμως αρκετά χρόνια αργότερα ο Woodrow άλλαξε γνώμη και απέσυρε το έργο του από την κυκλοφορία.

Τα πανάκριβα και πολύπλοκα διακοσμημένα ενδύματα που φορούν οι Πάπες δεν έχουν υιοθετηθεί από το Χριστιανισμό, αλλά αντιγράφηκαν από εκείνα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Οι ιστορικοί δεν άφησαν αυτό το γεγονός να περάσει απαρατήρητο και η μαρτυρία τους βεβαιώνει ότι «τα ενδύματα του ιερατείου… αποτελούν κληροδότημα της Εθνικής Ρώμης».

Η τιάρα που φορούν οι Πάπες -μολονότι διακοσμήθηκε με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές εποχές- είναι απαράλλαχτη στο σχήμα με εκείνη που φορούσαν οι «θεοί» ή οι άγγελοι που βλέπουμε στις αρχαίες Ασσυριακές πλάκες. Είναι παρόμοια με εκείνη του Δαγών, του θεού-ψαριού.

Ο Δαγών ήταν στην πραγματικότητα μία μυστηριακή μορφή του Βαβυλωνιακού «σωτήρα». Το όνομα ‘Dagon’ προέρχεται από τη λέξη ‘dag’ (η λέξη αυτή στην Βίβλο μεταφράζεται «ψάρι») και σημαίνει θεός-ψάρι. Μολονότι πηγάζει από την Εθνική λατρεία της Βαβυλώνας, η λατρεία του Δαγών έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στους Φιλισταίους (Κριτές ιστ΄ : 21-30, Α΄ Σαμουήλ ε΄: 5,6).

Ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται ο Δαγών στα γλυπτά της Μεσοποταμίας παρουσιάζεται σε αυτή τη μορφή. Ο Layard στο βιβλίο του «Βαβυλώνα και Νινευή», επεξηγεί ότι. «το κεφάλι του ψαριού σχηματίζει μία μήτρα πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου, ενώ το λεπιδωτό σώμα του έπεφτε σαν μανδύας προς τα πίσω, αφήνοντας τα χέρια και τα πόδια εκτεθειμένα» Αργότερα, καθώς ο μανδύας αυτός εξελίχθηκε, απέμεινε μόνο το κορυφαίο κομμάτι του σαν μία μήτρα, με τα σαγόνια του ψαριού ελαφρά ανοιγμένα. Σε αρκετά αρχαία νομίσματα της Μάλτας απεικονίζεται ένας Θεός (του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι όμοια με εκείνα του Αιγυπτιακού Όσιρι) φορώντας την ψαροκεφαλή μήτρα χωρίς το σώμα του ψαριού.

Υπάρχει μία μορφολογική σχέση ανάμεσα στην παπική τιάρα και τον «φρυγικό» σκούφο, ο οποίος έγινε παγκόσμιο σύμβολο των ανατολικών λατρειών, αφού φοριόταν από τον Μίθρα, τον Άττι, τους Κάβειρους, τους Διόσκουρους και τους λάτρεις τους. Αργότερα έγινε κάλυμμα κεφαλής για τους μεσαιωνικούς Μασόνους, τους ‘ξεβράκωτους’ (ή «αβράκωτους» – “Sans culotte”- τους Γάλλους επαναστάτες του 1789) και την ίδια την LaLiberte. Ο συμβολισμός του είναι μία από τις υπέρτατες πνευματικές επιτεύξεις που παρουσιάζονται επίσης στο λευκό στέμμα του Όσιρι, στον Κόρυμβο του Βούδα, στο εξογκωμένο κρανίο του Shou hsing (κινέζικου θεού) και στην τιάρα του Σίβα και του Πάπα.

O Α. Ironside  μας λέει πως ο Πάπας είναι «ο απευθείας διάδοχος του αρχιερέα των Βαβυλωνιακών μυστηρίων και υπηρέτης του θεoύ-ψαριού Δαγών, και γι’ αυτό το λόγο φορά όπως και οι Εθνικοί προκάτοχοί του το δαχτυλίδι του ψαρά». Για άλλη μια φορά στην ανάμιξη της Εθνικής λατρείας με τον Χριστιανισμό, οι ομοιότητες έκαναν την ανάμιξη λιγότερο εμφανή. Σ’ αυτήν την περίπτωση, εφόσον ο απ. Πέτρος ήταν ψαράς, το δαχτυλίδι του θεού-ψαριού με τον τίτλο του Υπέρτατου Ποντίφηκα χαραγμένο πάνω σ’ αυτό, συνδέθηκε με το άτομό του. Αλλά ένα δαχτυλίδι σαν αυτό δεν φορέθηκε ποτέ από τον Πέτρο τον Απόστολο. Κανείς ποτέ δεν υποκλίθηκε για να φιλήσει το δαχτυλίδι του. Είναι πολύ πιθανόν να μην είχε κανένα δαχτυλίδι -γιατί «αργύριον και χρυσίον αυτός δεν είχε»! (Πράξεις γ΄6) 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ