Υπάρχει και κάτι ακόμα. Έρχεται, που λες, ένας αρχιτέκτονας από μεγάλο γραφείο, που δεν τον γνωρίζεις προσωπικά αλλά θαυμάζεις το έργο του, και σου προτείνει δουλειά, εσένα τον freelance αρχιτέκτονα (ναι, μπορεί να συμβεί, αλλά γιατί;).
Και χωρίς κρίση, αλλά και επειδή υπάρχει κρίση, εσύ φυσικά θα πετάξεις απ’ τη χαρά σου. Θα κάνετε συναντήσεις, θα γνωρίσεις τον πελάτη, θα κάνεις την αποτύπωση, θα κάνεις μια πρώτη παρουσίαση – ο συνεργάτης δεν θα έχει προλάβει να τη δει (;), ο πελάτης θα ενθουσιαστεί (ναι, μπορεί να συμβεί!).
Καλή τη πίστη, και εν μέσω τρομερής αναδουλειάς, θα προχωρήσεις σε προμελέτη χωρίς να έχεις συζητήσει για το ποσό της αμοιβής σου – έχει μονάχα ειπωθεί πως όταν έρθει η ώρα θα ζητήσουμε αμοιβή που «ν’ αφήνει κι εσένα ικανοποιημένη» (ναι, μπορεί να συμβεί).
Θα συζητήσεις με τον νέο σου συνεργάτη την προμελέτη, εκείνος δεν θα κάνει καμιά αλλαγή, όλα του αρέσουν, θα προχωρήσεις κι άλλο, κι όλ’ αυτά χωρίς να έχεις συζητήσει για την αμοιβή σας παρά μόνο στην πρώτη συνάντηση, όπου ο πελάτης ρώτησε και ο συνεργάτης απάντησε “θα βγει ο προϋπολογισμός και θα δούμε”. Κι αφού ο συνεργάτης σε έμπασε στη συνεργασία, κάνεις τουμπεκί και περιμένεις. Έτσι κι αλλιώς, είσαι δύο χρόνια χωρίς πραγματική δουλειά.
Περνάει ένας μήνας, ξαναρωτάς τον συνεργάτη και σου λέει δεν έχουμε καταλήξει σε προϋπολογισμό, να βάλεις τα συνεργεία σε μια σειρά, συγκεντρώσου… Έχει πάρει και θάρρος, η δουλειά προχωράει, ο πελάτης είναι πολύ εντάξει, συνεννοήσιμος, η ατμόσφαιρα γενικά πολύ καλή – λες, ας κάνω υπομονή.
Περνάει ακόμα ένας μήνας. Προχωράς σε μελέτη οριστική. Οι εργασίες στο χώρο έχουν ξεκινήσει. Αρχίζεις πλέον και την ψυλλιάζεσαι… Με τον πελάτη η συνεργασία είναι άψογη. Έχει καταλάβει πως κάνεις όλη τη δουλειά και όλη την επίβλεψη, γιατί ο άλλος δεν βγαίνει ούτε στα τηλέφωνα. Πλέον, συνειδητά ρισκάρεις. Λες, ή θα σταματήσω να δουλεύω και θα χάσω κάθε πιθανότητα να πάρω μια αμοιβή ή θα προχωρήσω διερευνητικά…
Μιλάς στον συνεργάτη ο οποίος κάνει «υψηλή επίβλεψη» και υψηλή κριτική, και του λες πως πρέπει να ζητήσετε χρήματα. Έχουν κλείσει ακριβώς τρεις μήνες. Σου λέει «εντάξει, μαζί με την προκαταβολή για τον γυψαδόρο ζήτα μια προκαταβολή για αυτεπιστασία και θα την πάρεις όλη εσύ». Και τη ζητάς την προκαταβολή. Και τότε σου λέει ο πελάτης, μα εγώ έχω δώσει ήδη τα διπλά… εδώ κι ένα μήνα… Και τότε λες πόσο μαλάκας είμαι… πόσο μεγάλος μαλάκας, πόσο κορόιδο, πόσο αφελής, πόσο ευκολόπιστος και αγαθός μαλάκας είμαι…
Οphelia , 39 χρ. , Αττική
ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ 