Γυαλιά καρφιά έκαναν οι κάτοικοι της Ιερισσού το αστυνομικό τμήμα μετά τις δύο συλλήψεις για τον εμπρησμό στα μεταλλεία χρυσού. Οι κάτοικοι εξαγριωμένοι μετά την “εισβολή” των ΕΚΑΜ στα σπίτια δύο συγχωριανών τους πήγαν στο αστυνομικό τμήμα και προκάλεσαν εκτεταμμένες καταστροφές. Πέταξαν έξω ότι βρήκαν στα γραφεία και τα έβαλαν φωτιά. Αυτή τη στιγμή το χωριό έχει “ερημώσει” καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι κατευθύνονται στον Πολύγυρο όπου αναμένεται να οδηγηθούν οι δύο συλληφθέντες.
Την ακύρωση της κυβερνητικής απόφασης για τη δημιουργία Ισλαμικού Τεμένους (τζαμιού) στον Ελαιώνα Αττικής ζήτησε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Όπως ισχυρίζεται ο Μητροπολίτης παραβιάζεται….το άρθρο 13 του Συντάγματοςπου καθιερώνει το δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης και τούτο γιατί προϋπόθεση για την κατασκευή Τεμένους είναι να έχει ερευνηθεί πρώτα εάν η λειτουργία του θα πλήξει ή όχι τη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη των κατοίκων του Βοτανικού. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει γίνει, όπως υποστηρίζει ο κ. Σεραφείμ.
Ο Ελληνισμός θα πρέπει πλέον να έχει έναν στόχο και μία ιδεολογία η οποία δεν είναι άλλη από την επιβίωσή του και την κατίσχυση στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις παίζεται η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρασία για τον 21ο αιώνα. Με βάση όλα τα παραπάνω, τα ελπίζουμε κατανοητά και αποδεκτά από τον κάθε νουνεχή και ψύχραιμο παρατηρητή, ας δούμε επιγραμματικά τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει με τη Ρωσία σήμερα:…”
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Οι Κύπριοι Έλληνες για ακόμα μία φορά απέδειξαν πως ρέει πολύ πιο «ελληνικό αίμα» στις φλέβες τους σε σχέση με κάποιους «ελληναράδες» των Αθηνών, οι οποίοι μπροστά στους «γεωπολιτικώς ανάπηρους» του Βερολίνου δεν τολμούν καν να διαφωνήσουν, ενώ η παραμικρή απειλή αποδείχθηκε νομοτελειακά βέβαιο ότι αρκεί για να ανακόψει με συνοπτικές διαδικασίες από την αρχή, κάθε είδος… αντιστασιακής διάθεσης.
Για την ώρα, η καταστροφή, υπό την έννοια της καταλήστευσης της χώρας από τους Γότθους, απεφεύχθη.
Η καταστροφή όμως υπό την έννοια της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου δεν έχει απομακρυνθεί αφού η απόρριψη του νομοσχεδίου δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια στις αγορές για τι ακριβώς θα συμβεί με το άνοιγμα των τραπεζών, όταν φυσικά αυτές ανοίξουν, μαζί φυσικά με το χρηματιστήριο.
Η ανάγκη λοιπόν για την εκπόνηση ενός αξιόπιστου σχεδίου το οποίο θα αντικαταστήσει το έκτρωμα που παρουσιάστηκε στη Βουλή παραμένει. Ακριβώς στη συγκεκριμένη ανάγκη, η Μόσχα που φαίνεται να έχει πάρει το θέμα πάνω της θα πρέπει να δώσει μία λύση η οποία θα μετατρέψει την αβεβαιότητα και τον φόβο σε σιγουριά και αγαλλίαση, αφού αν μη τι άλλο η εμπλοκή του Κρεμλίνου θα δώσει το σωστό «σήμα» στους Ρώσους αναφορικά με την πολιτική απόφαση της κυβέρνησής τους να μην εγκαταλείψουν έναν αδερφό παραδοσιακά λαό και μια σημαντική ως εκ τα θέσης της χώρα, στα αρπακτικά νύχια κάποιων οι οποίοι θέλουν να λέγονται εταίροι.
Ακριβώς λοιπόν στο συγκεκριμένο σημείο η Ρωσία θα πρέπει να αντιληφθεί πως αυτή τη στιγμή στη περιοχή δεν παίζονται απλά τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ των Ρώσων πολιτών που μπορεί να χαθούν ως φόροι, ποσό το οποίο φυσικά αξίζει κάθε προστασίας καθαυτό, αλλά στην ουσία παίζεται η αξιοπιστία της Μόσχας στο να αποτελέσει από εδώ και πέρα έναν αξιόπιστο σύμμαχο στο πλευρό του ελληνισμού, που για κάποιον «ανεξήγητο» λόγο χτυπιέται από εκείνους οι οποίοι χρωστούν την πνευματική και πολιτιστική τους ύπαρξη σε αυτόν.
Έχοντας πλήρη επίγνωση όλων των παραπάνω και ευχόμενοι προς κάθε κατεύθυνση πως η Ρωσία πραγματικά θα φερθεί στον ελληνισμό όπως αυτός την έχει… φαντασιωθεί ή/και περιμένει, δηλαδή ως το περίφημο «ξανθό γένος» δεν πρέπει παρά να σημειώσουμε τα εξής αναφορικά με τη συγκεκριμένη χώρα, κάνοντας πρώτα την αναγκαία επισήμανση. 
Γνώμονας της Ελλάδας από εδώ και στο εξής δεν πρέπει να είναι κανενός είδους ψευδεπίγραφο ιδεολόγημα τύπου «δεξιάς», «αριστεράς», «ευρωπαϊκού μέλλοντος», «κοινού νομίσματος», «φιλοαμερικανών», «φιλορώσων», φιλό-οτιδήποτε…
Το έθνος πλήρωσε ακριβά όλα αυτά τα «φιλο-…». Από την εποχή της Δ’ Σταυροφορίας και της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους «Σταυροφόρους» (βλέπε «Δυτικούς εταίρους» της εποχής), τον Απρίλιο του 1204, το έθνος των Ελλήνων ζει σε μία παρατεταμένη κατάσταση δουλοπαροικίας ή στη καλύτερη των περιπτώσεων σε μία κατάσταση κράτους «δευτέρας διαλογής».
Υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη παραπάνω παρατήρηση από το γεγονός πως η πτώση του μεσαιωνικού ελληνισμού το 1453 έχει συνδεθεί με το ερώτημα του τί ακριβώς προτιμάμε, «την Παπική Τιάρα ή το Οθωμανικό Σαρίκι», ενώ η έναρξη του ανεξάρτητου, υποτίθεται, βίου μας το 1830 μας έφερε το «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρωσικό»… κόμμα;
Υπάρχει άλλη περίπτωση κράτους των οποίων τα κόμματα να έχουν την ονομασία άλλων κρατών; Να το πάμε παρακάτω; H Μικρασιατική καταστροφή ήρθε λόγω της σύγκρουσης των «γερμανόφιλων» με τους «φιλοδυτικούς», ενώ ο Εμφύλιος έλαβε χώρα λόγω των εξαρτήσεων από τη Μόσχα και το Λονδίνο. Δηλαδή, μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ενώ ήμασταν πάντα από τη πλευρά των νικητριών δυνάμεων, αντί να δρέψουμε τις δάφνες των προσπαθειών μας και να ανασυγκροτηθούμε, «καταφέρναμε» να έχουμε έναν ακόμα πόλεμο, πιο καταστροφικά μάλιστα από τους Παγκοσμίους, ως… δώρο.
Κλείνουμε τη συγκεκριμένη παρατήρηση επισημαίνοντας πως είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε για τη Βρετανία, είτε για τη Γερμανία, είτε για τη Ρωσία, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας πως έχουμε να κάνουμε με γεωπολιτικούς δρώντες οι οποίοι λειτουργούν ως Μεγάλες Δυνάμεις, άρα οι πράξεις τους τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν όχι με το συναίσθημα ή το δίκαιο (αξιοποιούνται ως επικοινωνιακά εργαλεία) αλλά με τα «μόνιμα συμφέροντά» τους.
Δεν έχει λοιπόν κάποιος παρά να κοιτάξει στο παρελθόν με μία αντικειμενική ματιά και θα δει πως όλες οι προαναφερόμενες δυνάμεις μας «πούλησαν» ομοίως και ανά περιπτώσεις και ΚΑΜΙΑ από αυτές δεν στάθηκε κοντά μας χωρίς να ζητάει μεγάλα ανταλλάγματα και χωρίς να έχει απλά και μόνο ΣΥΜΦΕΡΟΝ και τίποτα άλλο. Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο αλληλοσυγκρουόμενων βουβαλιών θα πρέπει να αντιληφθούμε πως για να έρθει το όποιο «ξανθό γένος» να βοηθήσει θα πρέπει να του δώσουμε ανταλλάγματα ίσα με αυτά που θα πρέπει να δώσουμε στους Αγγλοσάξονες ή στους Γότθους εταίρους μας οι οποίοι αισθάνονται πλέον πως μπορούν να τα παίρνουν και από μόνοι τους…
Ο Ελληνισμός θα πρέπει πλέον να έχει έναν στόχο και μία ιδεολογία η οποία δεν είναι άλλη από την επιβίωσή του και την κατίσχυση στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις παίζεται η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρασία για τον 21ο αιώνα. Με βάση όλα τα παραπάνω, τα ελπίζουμε κατανοητά και αποδεκτά από τον κάθε νουνεχή και ψύχραιμο παρατηρητή, ας δούμε επιγραμματικά τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει με τη Ρωσία σήμερα:
Περίπτωση Α:
Υπάρχει περίπτωση η Μόσχα να «μπλοφάρει» σε σχέση με τη περίφημη βοήθεια προς τη Κύπρο και όλα αυτά να γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους, με αποτέλεσμα να αφήσει τη Λευκωσία στα κρύα του λουτρού την πλέον κρίσιμη στιγμή η οποία είναι τώρα, όπου η Κύπρος μετά την απόρριψη του εκτρώματος που έγινε προσπάθεια να της επιβληθεί, θα πρέπει να παρουσιάσει μία αξιόπιστη λύση τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του τραπεζικού της τομέα και η χρεοκοπία με το άνοιγμα του χρηματιστηρίου και των τραπεζών της; Δυστυχώς η περίπτωση αυτή υπάρχει, για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, η Ρωσία δεν μένει ικανοποιημένη από τα ανταλλάγματα της Κύπρου, τα οποία θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να αξίζει τον κόπο να ανοίξει μέτωπο με τη Γερμανία και δυνητικά με τις ΗΠΑ στην περιοχή. Είναι η Λευκωσία έτοιμη να δώσει τέτοια «δώρα» ώστε η Μόσχα να μπει στον πειρασμό να ξεκινήσει μία ιστορία ανταγωνισμού με τους δυτικούς;
Έχει το περιθώριο; Αυτό εξηγείται και ανάποδα βέβαια: Ακριβώς λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, οι δυνατότητες δικαιολόγησης της τελικής επιλογής αυξάνονται, σε τελική ανάλυση ας παρενέβαινε εγκαίρως όποιος έχει ενστάσεις…
Δεύτερον, η Ρωσία εκβιάζεται από το Βερολίνο να μην βοηθήσει την Κύπρο, αφού της «χαλάει την πιάτσα» στον νότο της ΕΕ και γιατί η ΕΕ είναι δικό της «οικόπεδο» και όπως αυτή κρατάει μία εφεκτική στάση στα θέματα της Ανατολικής Ευρώπης και τους Καυκάσου, έτσι και το Κρεμλίνο θα πρέπει να αφήσει να τακτοποιήσει τα θέματα με τους… ιθαγενείς της.
Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Βερολίνο με τη Μόσχα συνεργάζονται σε μία σειρά τομέων οι οποίοι είναι αμοιβαία επωφελείς και για τους δύο, για παράδειγμα μπορεί να λέμε πως η Γερμανία εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία, γιατί όμως δεν διαβάζουμε και αντίστροφά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα ώστε να αντιληφθούμε ότι και η Ρωσία εξαρτάται από τη Γερμανία όταν εξάγει σε αυτήν την ενέργειά της;
Με άλλα λόγια φτάνουμε στο ίδιο συμπέρασμα με προηγουμένως, η Κύπρος θα πρέπει να δώσει τέτοια ανταλλάγματα στη Ρωσία έτσι ώστε η Μόσχα να δεχτεί να διαρρήξει τις σχέσεις της με τον πλέον στενό εταίρο της στην Ευρώπη, τη Γερμανία, επιπροσθέτως η Ρωσία θα πρέπει να βρει διέξοδο για το φυσικό της αέριο έτσι σε περίπτωση επιδείνωσης των σχέσεων με τη Γερμανία να έχει άλλη πηγή εσόδων, όπως είναι φυσικό η αύξηση των εξαγωγών στην Κίνα είναι μία καλή επιλογή σε αυτή την περίπτωση.
Εκτός κι αν, όπως σημειώσαμε σε ανάρτηση τις προηγούμενες ημέρες, η Γερμανία θεώρησε ότι θα καταγάγει μια εύκολη νίκη στην Κύπρο και έχοντας εξασφαλισμένο τον έλεγχο των υδρογονανθράκων της είτε θα εξαρτάται λιγότερο από τη Μόσχα, είτε απλά θα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ.
Περίπτωση Β:
Είναι δυνατόν η Μόσχα πράγματι να θέλει να βοηθήσει την Κύπρο και να δεχτεί να ανοίξει ένα τεράστιο μέτωπο με την Γερμανία; H απάντηση και σε αυτό το ερώτημα είναι θετική, για έναν λόγο ο οποίος όμως είναι εξαιρετικά σοβαρός και αξίζει να διερευνηθεί.
H Ρωσία θα το έπραττε εάν πίστευε πως η στάση της θα δημιουργούσε μία τέτοια κατάσταση στην ΕΕ η οποία θα οδηγούσε σε κατάρρευση την γερμανική ηγεμονία και ίσως το ευρώ, ενώ θα προσποριζόταν η ίδια σημαντικότατα κέρδη τόσο στην ανατολική Ευρώπη όσο και στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος.
Η συγκεκριμένη πολιτική χρειάζεται όμως μία ακόμα παραδοχή: Ότι οι Αγγλοσάξονες, αυτή τη στιγμή θεωρούν πως μεγαλύτερο όφελος θα έχουν από τη κατάρρευση της Γερμανίας, σε σχέση με την ενδυνάμωση της Ρωσίας, άρα θα επιτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη.
Το συγκεκριμένο σενάριο το έχουμε αναφέρει και αναλύσει πολλές φορές και έχει να κάνει με τις βασικές παραδοχές της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής ανάλυσης, ενώ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως για να λειτουργήσει, οι Αγγλοσάξονες θα μπορούσαν να δεχτούν μία «λελογισμένη» αύξηση της ισχύος των Ρώσων σε μία περιοχή η οποία θεωρείται κρίσιμη για τα συμφέροντά τους. Σε τελική ανάλυση, ούτως ή άλλως θα τους έχουν «στα πόδια τους» μετά τη συμφωνία για το ισραηλινό αέριο.
Γιατί να μην προχωρήσουν σε συνολικότερη διευθέτηση βάζοντας τάξη σε μια κρίσιμη περιοχή που κάποιοι… νεόφερτοι απειλούν να τινάξουν στον αέρα;
Μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή μόνο εάν οι Αγγλοσάξονες θεωρούν μεγαλύτερη απειλή, σε πλανητικό επίπεδο, την Κίνα από τη Ρωσία, οπότε η ισχυροποίηση της Ρωσίας από τη μία και η επαναφορά της Ευρώπης στον έλεγχό τους μέσω της κατάρρευσης (σχετική έννοια) της Γερμανίας από την άλλη, θα τους οδηγούσε στη δημιουργία μίας «λευκής» Ευασιατικο-ατλαντικής δύναμης Αγγλοσαξόνων-ΕΕ-Ρωσίας για την «τελική μάχη» με τη Κίνα.
Και το σταματάμε εδώ για να μη «ξεφύγουμε» τελείως και μπούμε σε χωράφια της γεωπολιτικής θεωρίας.
Θα ρωτούσε εύλογα κάποιος «καλά, όλα αυτά μπορούν να γίνουν από την… Κύπρο»; Η απάντηση είναι κυνικά απλή, «από μία βίδα χάλασε μία ερπύστρια, από αυτή την ερπύστρια ακινητοποιήθηκε ένα άρμα, από ένα άρμα χάθηκε μία μάχη, από μία μάχη χάθηκε ο πόλεμος»…
Τώρα θα ρωτήσει κανείς «τι σχέση έχουν με όλα αυτά οι ηγέτες μας;» και η απάντηση δυστυχώς είναι «καμία»…
Γι’ αυτό λοιπόν και μέχρι οι Έλληνες να αποφασίσουν (ή ακόμα και να βρουν…) να φέρουν σε θέσεις κρίσιμες ανθρώπους που αντιλαμβάνονται κάποια βασικά… αρκούμαστε στο να ελπίζουμε πως «θα μας σώσει το ιππικό» και πως θα «κατέβει το Ξανθό το Γένος»…
Ας αναρωτηθούμε όμως εάν αρκούν αυτά ή θα πρέπει και εμείς να μεριμνήσουμε για τα του οίκου μας… Πηγή
«Κύριε Πρόεδρε, η επίσκεψή σας σηματοδοτεί το ξεκίνημα μίας Νέας Εποχής…» είπε ο Α.Σαμαράς στον πρόεδρο Πέρεζ του Ισραήλ κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2012. Ποιάς «Νέας Εποχής» είπε ο λαλίστατος, τι εννοούσε, τι ξέρει; Φυσικά και γνωρίζει, αλίμονο !
Όταν το άδικο γίνεται νόμος τότε η αντίσταση είναι ΙΕΡΟ καθήκον είναι ένα συχνό σύνθημα που γράφεται σε τοίχους και πανό.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το άδικο αλλά είμαι σίγουρος πως ειδικά τα τελευταία χρόνια γίναμε συνένοχοι σε πολλές αδικίες.
Το παρόν κείμενο δεν θα είναι άλλο ένα γενικόλογο μανιφέστο αλλά θα μιλήσει για πράγματα που προσκρούουν στην κοινή λογική. Βέβαια και η κοινή λογική είναι υπό συζήτηση όταν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες επιβράβευσαν αλλά και συνεχίζουν να επιβραβεύουν αυτούς που επιβάλλουν και κάνουν νόμο το άδικο. Τους συμπολίτες αυτούς εγώ τους ονομάζω μεταλλαγμένους νοητικά. Μεταλλάχθηκαν από την χρόνια γαλούχηση και διαπαιδαγώγηση σε ένα περιβάλλον που το άδικο πάλι γινόταν νόμος αλλά τότε τα σκυλάκια(οι πολίτες) ήταν γύρω από το τραπέζι και έπαιρναν κάποιο κοκαλάκι παραπάνω. Μεταλλαγμένοι γιατί στέκουν αμίλητοι, ανέκφραστοι και άπραγοι μπροστά στην δολοφονία των εαυτών τους, των παιδιών τους αλλά και της πατρίδας τους. Και σαν να μην έφτανε αυτή τους η απάθεια, επιβραβεύουν αυτούς που έχουν καταπατήσει κάθε έννοια του δικαίου.
Ένα από τα θέματα που θα έπρεπε να απασχολήσει όλους τους πολίτες κάθε ιδεολογικής απόχρωσης είναι το κατάντημα των ασφαλιστικών ταμείων και ειδικά του ΙΚΑ.
Η κοινωνική ασφάλιση είναι το ιερότερο σκέλος μιας κοινωνίας όπου στην συγκεκριμένη κοινωνία έχει χυθεί αίμα και κυβερνήσεις συντηρητικές για χρόνια ολόκληρα δεν τόλμησαν να την ακουμπήσουν. Βασικά επιχειρήματα των μνημονιακών κυβερνήσεων για τις περικοπές συντάξεων, περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την αύξηση των ορίων ηλικίας προς συνταξιοδότηση είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι βιώσιμα, ότι έγινε κούρεμα των τίτλων του Ελληνικού δημοσίου που κατείχαν και ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας «γερνάει».
Με την σειρά μου έχω να θέσω κάποιες ρητορικές ερωτήσεις έναντι αυτής της άθλιας επιχειρηματολογίας.
1) Ποιοι και με ποιο τρόπο χάραζαν τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια την πολιτική ασφάλισης;
2) Ποιοι διόριζαν τους γενικούς διευθυντές των ασφαλιστικών οργανισμών και ποιοι τους υπαγόρευαν τι οικονομική πολιτική θα ακολουθήσουν;
3) Ποιοι και για ποιο λόγο έδωσαν εντολή στα ασφαλιστικά ταμεία να αγοράσουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου γνωρίζοντας ότι τα οικονομικά του κράτους είναι τουλάχιστον αισχρά;
4) Ποιος ρώτησε τον Έλληνα ασφαλισμένο αν θέλει να επενδύσει τον ιδρώτα και το αίμα της ζωής του σε ένα σαθρό κράτος όπου ανέκαθεν εξυπηρετούσε ξένα συμφέροντα;
5) Ποια είναι η διαχρονική πολιτική που χάραξαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις για το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού;
6) Γιατί το βάρος της πολιτικής αποτυχίας τους να το πληρώσει ο Έλληνας εργαζόμενος και συνταξιούχος και δεν αναλαμβάνουν οι ίδιοι τις ευθύνες που τους αναλογούν στο ολόκληρο;
7) Γνωρίζουν ότι ανδρεία σημαίνει ότι ένας άνδρας αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν, αλλιώς αυτός δεν λέγεται άνδρας αλλά κλέφτης, ψεύτης, εγκληματίας και λωποδύτης;
8) Ποιοι μεγαλοκαρχαρίες χρωστούν τεράστια ποσά από εισφορές των εργαζομένων τους στο ΙΚΑ;
9) Ποιος είχε χαλαρούς τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ώστε μερικοί πολίτες να βρίσκουν παράθυρα διάπλατα ανοιχτά και να εκμεταλλεύονται καταχρηστικά τα οικονομικά των ταμείων;
Η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις είναι μια και δεν παίρνει αμφισβήτηση. Οι κυβερνήσεις του πα.σο.κ. και της ν.δ. χάραζαν την οικονομική πολιτική των ασφαλιστικών οργανισμών πάντα συγκυριακά και πάντα υπέρ των δικών τους παιδιών.
Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται ότι εκείνοι οι πολιτικοί που διαχειρίζονταν ή είχαν την αρμοδιότητα των ασφαλιστικών οργανισμών δεν ήταν ανίκανοι, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη λειτούργησαν εκ του πονηρού.
Ο εργάτης, ο υπάλληλος και οι συνταξιούχοι ήταν οι μόνοι που δεν έφταιξαν και δεν φταίνε. Άλλωστε άλλη μια επιχειρηματολογία των μνημονιακών κυβερνήσεων ότι και οι πολίτες πήραν μέρος στην διαπλοκή και την κατασπατάληση των χρημάτων των οργανισμών πέφτει στο κενό αν αναλογιστεί κανείς το ποσοστό τους μέσα στο σύνολο των ασφαλισμένων και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήταν χαλαρώτατοι, πράγμα για το οποίο ευθυνόταν επίσης και οι κρατούντες την εξουσία.
Παρακολουθώντας κάποιες σπίθες αντίστασης που τείνουν να γίνουν φλόγες και πυρκαγιές είδα να ξεπηδάνε στην επιφάνεια διάφορα δίκτυα αλληλεγγύης μέσα από μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς, μέσα από στέκια αλληλεγγύης των πολιτών και μέσα από ευαισθητοποιημένους επαγγελματικούς κλάδους προσφέροντας καθένας από την σκοπιά του το αντικείμενο της υπηρεσίας στο οποίο ειδικεύεται ή στο προϊόν το οποίο εμπορεύεται συμπέρανα πως όλοι αυτοί με την συμπαράταξη όλων εμάς των απλών πολιτών μπορούμε να γίνουμε μια γροθιά που να εναντιωθεί στα σκληρά σαγόνια των μνημονιακών. Των μνημονιακών οι οποίοι έχουν στα χέρια τους τις κατασταλτικές δυνάμεις, την νομοθετική εξουσία, την συμπαράσταση του μεγαλοεκδοτικού και βιομηχανικού συρφετού και κάτι επίσης πολύ σπουδαίο τα μμε που τους δίνουν βήμα για να προπαγανδίσουν, να επιβάλλουν τις άνομες και αντισυνταγματικές πολιτικές τους και να εκφοβίσουν τον απλό πολίτη.
Μέσα σε αυτά τα δίκτυα αλληλεγγύης ανακάλυψα κάποια νομικά δίκτυα που σε αυτήν την λαίλαπα προσπαθούν να προστατέψουν ανήμπορους οικονομικά πολίτες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση των ασφαλιστικών ταμείων με τις μειώσεις των συντάξεων, την μείωση της ασφαλιστικής κάλυψης και την αύξηση των ορίων ηλικίας μπορούμε να αντισταθούμε νομικά και να διαπομπεύσουμε την παρούσα και όχι μόνο μνημονιακή κυβέρνηση στην Ελληνική, Ευρωπαϊκή και διεθνή δικαιοσύνη.
Φέροντας προσωπικά ασφαλιστικά στοιχεία ενός μεγάλου αριθμού ασφαλισμένων και απαιτώντας από την δικαιοσύνη τον έλεγχο στα οικονομικά και διαχειριστικά των ασφαλιστικών οργανισμών μπορούμε να ακυρώσουμε όλες τις αποφάσεις που πήραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις για εμάς- χωρίς εμάς. Με την αρωγή την δική μας ως ασφαλισμένων αλλά και των επαγγελματιών νομομαθών μπορούμε να επιτύχουμε τα δίκαιά μας αλλά και να συσπειρώσουμε τεράστιο αριθμό πολιτών προς την κατεύθυνση της κατεδάφισης όλου αυτού του θιάσου της μνημονιακής συμπολίτευσης. Το εγχείρημα αυτό μπορεί να γίνει πράξη σε πολλά πεδία όπως τα τιμολόγια της ΔΕΗ όπου επικαλούνται την δυσμενή οικονομικά θέση που βρίσκεται η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού και όλοι θυμόμαστε τον ρόλο του κάθε διευθύνοντα συμβούλου όπου διοριζόταν από την κάθε κυβέρνηση αλλά και των συνδικα(ληστών) της.
Χρόνια ολόκληρα φορολογούμαστε και παίρναμε ευρωπαϊκά κονδύλια για έργα υποδομών και για τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού.
Η φορολογία που έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, δηλαδή δίνω στο κράτος για να έχω δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες και προϊόντα δεν είχε ποτέ αποτέλεσμα στην Ελληνική κοινωνία.
Πότε είδες ένα νοσοκομείο που εκπληρώνει σε μια σύγχρονη κοινωνία τον ρόλο του;
Πότε είδες το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι αυτό που αρμόζει στην ιστορία και στις προσπάθειες των Ελλήνων;
Πότε είδες αυτοκινητόδρομους και έργα υποδομής που να σέβονται την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια;
Πότε είδες δημόσιες υπηρεσίες να είναι άρτιες και να επιτυγχάνουν τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν;
Η απάντηση είναι ΠΟΤΕ!
Η μόνη μάχη που μπορεί να χαθεί είναι αυτήν που δεν θα δώσουμε ποτέ. Και η μάχη αυτή δεν είναι μάχη γοήτρου ή μια οποιαδήποτε μάχη. Είναι μάχη επιβίωσης για εμάς τους πατεράδες μας και των παιδιών μας.
Τα ευχολόγια των κοινοβουλευτικών αλλά και εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών σχηματισμών δεν φτάνουν για να ανατρέψουν την καθημερινή δολοφονία των πολιτών. Είναι σαν να μπει κάποιος ληστής μέσα στο σπίτι σου και τελικά να βρεθείς εσύ στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Δεν είσαι εσύ αυτός ο οποίος κακοδιαχειρίστηκε, υπεξαίρεσε και έκλεψε το κράτος. Υπεύθυνοι είναι αυτοί. Δίνοντας αυτήν την μάχη θα λάβει τέλος η συνενοχή σου και η απάθειά σου στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας.
Προτείνω λοιπόν το αυτονόητο, να αποδοθεί δικαιοσύνη με οποιοδήποτε τρόπο. Μην περιμένεις να αποδώσουν οι συνένοχοι της κατάντιας μας την δικαιοσύνη. Δεν τους συμφέρει και θα συνεχίσουν να σε δολοφονούν γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους, γιατί αυτές τις εντολές έχουν πάρει.
Πολιτικοί σχηματισμοί, δίκτυα αλληλεγγύης των πολιτών αλλά και επαγγελματικών φορέων μπορούμε να τους κυνηγήσουμε και να τους διώξουμε. Και όταν πλέον θα έχουν αφαιρεθεί αυτοί οι κακοήθης όγκοι από το πολιτικό προσκήνιο θα μπορούμε να ελπίζουμε πάλι για ένα καινούριο κοινωνικό συμβόλαιο απαλλαγμένο εντελώς από το θλιβερό παρελθόν.
Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας
ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ 