Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Tου Γιώργου Καραμπελιά 
  
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.


Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση
Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας
Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνητην εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).
Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης
Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.
Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.
Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας–μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Ο χάρτης της δυστυχίας στην Ευρώπη

Μεγάλο πλήθος ανθρώπων κατέβηκε στους δρόμους της Ρώμης το περασμένο σαββατοκύριακο για να διαμαρτυρηθεί για το νέο προϋπολογισμό που παρουσιάστηκε από τον πρωθυπουργό. Παρόμοιες σκηνές εκτυλίχθηκαν και στο κέντρο της Λισαβόνα.

Καθώς τα ολοένα αυστηρότερα μέτρα λιτότητας, οι μειώσεις των μισθών και η εντατικοποίηση της φορολόγησης σαρώνουν τις χώρες της Ε.Ε., η ψυχική κόπωση των Ευρωπαίων μεγαλώνει και διευρύνεται όλο και περισσότερο, πυροδοτώντας έντονες αντιδράσεις που παίρνουν τη μορφή διαδηλώσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων.

Νέα δεδομένα της eurostat (πατήστε εδώ για να διαβάσετε το pdf), τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας, σχετικά με τα οικονομικά των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων δείχνουν καθαρά πώς διαμορφώνεται το φάσμα και η κλίμακα της λιτότητας στην περιοχή.

Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο οικονομικού περιεχομένου quartz.com, το επαχθές βάρος δυσχεραίνει πολλές χώρες, κάποιες όμως βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από τις άλλες, με πρώτες στον κατάλογο την Ελλάδα και την Ισπανία, οι οποίες έχουν υποστεί τις πιο δυσβάστακτες συνέπειες της κρίσης.

Δείτε το γράφημα:

iefimerida

Είναι άραγε η ΕΕ κοντά στην κατάρρευση;

Η ΕΕ θα καταρρεύσει, όπως και η Σοβιετική Ένωση, προβλέπουν οι ειδικοί. Η ηγέτης των Γάλλων εθνικιστών Μαρίν Λε Πεν αποκάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μία «παγκόσμια ανωμαλία», που δεν διορθώνεται. Ποιο είναι το μέλλον του κυριότερου γεωπολιτικού σχεδίου του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα; Οι ειδικοί για το θέμα αυτό παρουσιάζουν όλων των ειδών τα σενάρια.

Ο πληθυσμός της Ευρώπης, σημειώνει η Μαρίν Λε Πεν, σήμερα «δεν είναι σε θέση να ελέγχει όχι μόνο το νόμισμα και την οικονομία του, αλλά και τη μετακίνηση στην επικράτεια των χωρών». Σύμφωνα με την άποψή της, όταν η ΕΕ πάψει να υπάρχει, την Ευρώπη περιμένει η αναγέννηση και η ευημερία. Τις ζοφερές προβλέψεις της πολιτικού σχετικά με την τύχη του ευρωσχεδίου συμμερίζονται όχι μόνο οι πολίτες της ΕΕ. Στην Τουρκία, την οποία οι Βρυξέλλες πρόσφατα κάλεσαν να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις για ένταξη στην ΕΕ, μειώθηκε σημαντικά το ενδιαφέρον για ένταξη. Αν νωρίτερα αυτήν την ιδέα υποστήριζαν τα τρία τέταρτα του πληθυσμού, τώρα είναι το ένα πέμπτο.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι εκτός από το αρνητικό και το θετικό σενάρια σχετικά με την κατάρρευση ή την ευημερία της ΕΕ, υπάρχει και μία τρίτη επιλογή. Αυτό είναι όταν τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κρατούν καθαρά ωφελιμιστική στάση απέναντι στους μηχανισμούς λειτουργίας της και θα επωφελούνται σύμφωνα με τις προσωπικές τους απόψεις για το τι είναι η ενωμένη Ευρώπη.

Προς το παρόν στα σχέδια της ΕΕ είναι η επέκταση μέσω της Αλβανίας, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Ισλανδίας, του Κοσόβου, της ΠΓΔΜ, της Σερβίας, της Τουρκίας και του Μαυροβουνίου. Ωστόσο, το περασμένο έτος την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση διεκδικούσαν τα ίδια κράτη. Και δεν υπάρχει λόγος να υποστηρίζουν ότι το καθεστώς τους θα αλλάξει στο εγγύς μέλλον. Πρώτα απ’ όλα, επειδή η νομοθεσία αυτών των χωρών δεν είναι εναρμονισμένη με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ενώ η Ισλανδία ανακοίνωσε πρόσφατα ότι προτίθεται να καθυστερήσει την ένταξή της. Υπάρχει η αφορμή για να προβληματιστούμε σχετικά με τον εκσυγχρονισμό της ΕΕ, αναφέρει ο επικεφαλής του Κέντρου Γερμανικών Μελετών του Ινστιτούτου Ευρώπης Βλαντισλάβ Μπελόφ:

Υπάρχουν προβλήματα τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Αλλά αυτά αποτελούν τη βάση για την περαιτέρω ανάπτυξη, επειδή κάθε κατάσταση κρίσης οδηγεί σε μία ποιοτική ανανέωση. Τα επόμενα 10-15 χρόνια δεν βλέπω παγκόσμιες αιτίες για έξοδο από την ΕΕ ορισμένων κρατών μελών. Αλλά όσον αφορά την ένταξη νέων χωρών, δεν θα το συνιστούσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήδη είναι αρκετά περίπλοκη η δομή.

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπέι έχει επανειλημμένα επισημάνει, ότι στις χώρες της ΕΕ οι ακροδεξιοί πολιτικοί γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς. Ακριβώς σε αυτό ο ίδιος βλέπει τον κίνδυνο. Αφού η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν μπορεί να μην αντικατοπτριστεί στις επικείμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. Ο Ρομπέι είναι πεπεισμένος ότι οι εκλογές θα είναι εξαιρετικά δύσκολες. Αφού πρόκειται όχι απλά για πολιτικές μάχες σε προσωπικό επίπεδο, αλλά για ενίσχυση της ομάδας των ευρωσκεπτικιστών, οι οποίοι για διάφορους λόγους θέλουν να αναλάβουν το ρόλο του νεκροθάφτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πηγή

Η Μέρκελ ζητά αλλαγή των Συνθηκών της ΕΕ.

Όπως ακριβώς ήταν αναμενόμενο με βάση τη μέχρι σήμερα συμπεριφορά της καγκελαρίου Μέρκελ, αναμένεται μια σκλήρυνση της γερμανικής πολιτικής προς το υπόλοιπο της ευρωζώνης . Σύμφωνα με πληροφορίες του Der Spiegel,η Μέρκελ προτίθεται να ζητήσει αλλαγή των Συμφωνιών της ΕΕ για να θέσει σε τάξη όλα εκείνα τα κράτη που δεν ακολουθούν μια άκαμπτη και αυστηρή πολιτική όπως η Γερμανία. Για όλα τα παραπάνω η Μέρκελ έχει ήδη ενημερώσει τον πρόεδρο της ΕΕ Hermann van Rompuy.

Όλα αυτά στο πλαίσιο των συνομιλιών με το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Η Μέρκελ προτίθεται να παραχωρήσει το υπουργείο οικονομικών στους σοσιαλδημοκράτες αφού προηγουμένως οι τελευταίοι έχουν αποδεχθεί ότι δεν θα υποστηρίξουν την έκδοση ευρωομολόγων ή άλλες παρόμοιες παραχωρήσεις στις ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται σε κρίση . Ως αντάλλαγμα θα δοθεί η υπόσχεση για μεγαλύτερη προσπάθεια αύξησης της απασχόλησης και του κοινωνικού κράτους στη Γερμανία.

Ήδη μελετούνται οι τρόπο για εισαγωγή στο Πρωτόκολλο 14 των Ευρωπαϊκών Συνθηκών οι απαιτούμενες αλλαγές οι οποίες θα απαιτούν νέους κοινούς κανόνες για τον έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών των κρατών της ευρωζώνης και γενικά της οικονομικής πολιτικής.

Με άλλα λόγια , προκειμένου να συνεχισθεί η υποστήριξη μέσω χρηματοδοτήσεων, του ευρώ, το Βερολίνο ζητά μια αποφασιστική μείωση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών και μεταφορά αυτής σε υπερεθνικό επίπεδο. Οι αλλαγές αυτές θα είναι θωρακισμένες με υπογραφές και με χρονική διάρκεια και θα ελέγχονται από ευρωπαϊκές αρχές όποτε το επιθυμούν.

Είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις έχουν ήδη αρχίσει να εκφράζονται από διάφορα κράτη μέλη αλλά και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πάντως όλα δείχνουν ότι η ευρωζώνη εισέρχεται σε μια νέα περίοδο σύγκρουσης όταν τα κράτη της Ν.Ευρώπης και η Γαλλία βρίσκονται σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση , η κοινωνική συνοχή διαλύεται και τα ακροδεξιά κόμματα σηκώνουν απειλητικά κεφάλι. Το μέλλον της ΕΕ δεν προοιωνίζεται καθόλου ευοίωνο.

Η ΕΕ βρίσκεται ίσως στο χειρότερο σημείο της ιστορίας της.

πηγη

Ο Ευρώ-φασισμός (ΕΕ) χρηματοδοτεί απλόχερα τον "αντιφασισμό"

«…Ο συγκεκριμένος φασισμός, αυτός που πέρασε από μια ορισμένη στιγμή της ιστορίας, δεν πρόκειται να ξαναφανεί ποτέ πια με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Το δράμα συνεχίζεται αλλά οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν πετάχτηκαν στην αποθήκη του θεάτρου ή κατέληξαν
στραπατσαρισμένες στα χέρια των παιδιών που θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο με ξένα προσωπεία. Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός» (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος).

Τα κυβερνητικά κόμματα και οι «νταβάδες» της «ενημέρωσης» με τις «π@ρνες» τους, δεν κάνουν, όπως ήδη σημειώσαμε, απλώς χρήση της «θεωρίας των άκρων», αλλά κατάχρηση. 

Αποδεικνύουν και εδώ τον βαθύ υπαλληλικό τους ραγιαδισμό και δωσιλογισμό προς τις εντολές της ευρώ-χούντας: Του 4ου Ράιχ…
Ο σύγχρονος φασισμός (όπως έχουμε αναλύσει «υστερικά») αυτός που βιώνει η ανθρωπότητα σε πλανητικό επίπεδο (η υπέρ-εθνική Νέα Τάξη) για να καλύψει το δικό του μακάβριο πρόσωπο φοράει τη μάσκα του «αντιφασισμού» και με βάση αυτή τη μάσκα της ΑΠΑΤΗΣ μηχανεύεται ποικίλες ταχυδακτυλουργίες και κατασκευές…
Δίπλα, λοιπόν, στα κεντρικά του ιδεολογήματα («αντιρατσισμός», «αντιφασισμός» και CIA), υπάρχουν και τα ΚΕΝΤΡΙΚΑ τεχνάσματα της«θεωρίας των δύο άκρων»: Η εξίσωση και η ταύτιση του παλιού φασισμού με τον κομμουνισμό…
Διπλό το τέχνασμα της ΑΠΑΤΗΣ του πλανητικού, χρηματιστηριακού ΦΑΣΙΣΜΟΥ:
Από τη μια καλύπτει τη θηριωδία του και «ξεπλένεται» με «άλλοθι» τον παρωχημένο φασισμό του δικού του καπιταλιστικού συστήματος (των εθνικών ιμπεριαλισμών), όπως και με «άλλοθι» τον εξίσου παρωχημένο σταλινικό ολοκληρωτισμό.
Και από την άλλη ταυτίζει τον δικό του «κλασσικό» φασισμό με τον σταλινικό εκφυλισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Εξισώνει δηλαδή δύο πολιτικά φαινόμενα ριζικά αντίθετα κοινωνικά και
Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Με αυτό το ισοπεδωτικό τέχνασμα πουΕΞΙΣΩΝΕΙ τον παρωχημένο ΦΑΣΙΣΜΟ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, με το σταλινικό«φασισμό» (Βοναπαρτισμό) ενός εργατικού κράτους που γεννήθηκε με Επανάσταση εναντίον του καπιταλισμού, κατασκευάζει την άτρωτη αλγεβρική εξίσωση: ΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ είναι το ίδιο.
Τα δύο κεντρικά «άκρα» της νέας φασιστικής μυθολογίας των υπέρ-εθνικών ελίτ: Του φρικώδους ΦΑΣΙΣΜΟΥ που ζούμε…
Για τη χρησιμότητα και λειτουργικότητα αυτών των νέων ευρημάτων και κατασκευών της νέας ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ καπιταλιστικής κακουργίας έχουμε γράψει (και στο προηγούμενο άρθρο τα αναφέρουμε επιγραμματικά).
Αυτό που εδώ θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα είναι τούτο: Ότι αυτά τα τεχνάσματα της «θεωρίας των δύο άκρων» και των ταχυδακτυλουργικών εξισώσεων ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ αδρά από την ΕΕ: Από τον ευρω-φασισμό.
Η κομισιόν επιδοτεί με πακτωλούς χρημάτων Δήμους, Πανεπιστήμια, Επιμελητήρια, ΜΚΟ, δίκτυα και άλλες «εστίες» για να κρατηθεί «ζωντανή η μνήμη» από τα εγκλήματα «του ναζισμού, του φασισμού, του σταλινισμού και των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Διαβάστε το αποκλειστικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη»:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7665601&publDate=19/10/2013
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ που επελαύνει σήμερα επικαλύπτει και αποκρύβει το αποκρουστικό του πρόσωπο με τη «θεωρία των δύο άκρων».
Προβάλλει και χρηματοδοτεί τα εγκλήματα του παλιού δικού του φασισμού και του σταλινισμού (νεκρά τέρατα, «κλούβια αυγά»), για να καλύψει το σύγχρονο φασιστικό ΚΤΗΝΟΣ: Το λυσσασμένο κτήνος που λεηλατεί, χρεοκοπεί, κατασπαράζει, πίνει το αίμα, δολοφονεί και τρομοκρατεί τους λαούς…
Ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, την απάτη αυτή την περιγράφει από 1977:
«…Ο συγκεκριμένος φασισμός, αυτός που πέρασε από μια ορισμένη στιγμή της ιστορίας, δεν πρόκειται να ξαναφανεί ποτέ πια με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Το δράμα συνεχίζεται αλλά οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν πετάχτηκαν στην αποθήκη του θεάτρου ή κατέληξαν στραπατσαρισμένες στα χέρια των παιδιών που θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο με ξένα προσωπεία. Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός».
Η «αριστερά» συνεχίζει να παίζει με τις παλιές μάσκες…
Ούτε προβληματίζεται καν από το γεγονός ότι ΟΛΑ τα μέσα των «νταβάδων» έγιναν υστερικά «αντιφασιστικά», με αφιερώματα στα εγκλήματα των ναζί και πολλά άλλα…
Το Λαμπρακιστάν, Η «Καθημερινή», Το «Έθνος», όλα τα κανάλια, έχουν «μεταμορφωθεί» στους πιο φανατικούς εχθρούς του …φασισμού και εκπέμπουν κατά κύματα τα δόλια ιδεολογήματα των «δύο άκρων»!!!
Οι «νταβάδες» πρωτοπόροι στον «αγώνα» εναντίον του φασισμού: Του «μαύρου» και του «κόκκινου»!!!
Επ’ αυτού θα επανέλθουμε…
ΠΗΓΗ

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Γιωργος Χ.Παπασωτηρίου (ΒΡΑΔΥΝΗ)

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Μας καλούν να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Ποιό είναι το κριτήριο της ανταγωνιστικότητάς μας;

Ας πούμε ότι πρέπει να παράξουμε αραβόσιτο σε χαμηλότερη τιμή από το καλαμπόκι των ΗΠΑ.

Τι κάνουμε γι’ αυτό;

Μειώνουμε το κόστος εργασίας, εξανεμίζοντας κυριολεκτικά τους μισθούς ή το κέρδος των παραγωγών(αγροτών).

Παρά ταύτα, το ελληνικό καλαμπόκι παραμένει πιο ακριβό από το αμερικάνικο, γιατί η αμερικανική βιομηχανία αραβοσίτου ευνοείται από κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε να μπορεί να πουλά το καλαμπόκι σε τιμές χαμηλότερες ακόμα και από το κόστος παραγωγής.

Ασφαλώς ένα μεγάλο θέμα είναι και το πανάκριβο ευρώ, αλλά όπως βλέπουμε δεν είναι μόνο αυτό αλλά και οι κρατικές πολιτικές από αυτούς που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό και στην μη παρέμβαση του κράτους, όταν πρόκειται για τους άλλους, όταν οι τελευταίοι επιχειρούν να προστατευθούν από ανάλογες επιθέσεις με δασμολογικά αναχώματα (δες εν προκειμένω τις χώρες της Αφρικής που αγοράζουν καλαμπόκι από τις ΗΠΑ γιατί το δικό τους είναι πιο ακριβό, καθώς είναι λιγότερο αποδοτικό και μη επιδοτούμενο!).

Τα εμπόδια των δασμών καταρρίπτονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που επιδεικνύουν ως μέγιστο ιδεολογικό επιχείρημα το νεοφιλελεύθερο «ευαγγέλιο» του κάθε Χάγιεκ.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αγρότες της Αφρικής αλλά και της Ελλάδας βάζουν λουκέτο, αφού δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το κόστος παραγωγής.

Έτσι ακόμα και μήλα, πορτοκάλια ή λεμόνια θα τα εισάγουμε στην Ελλάδα από τη νότια Αμερική.

Ποιος ωφελείται απ’ όλα αυτά;

Οι μεγάλες αγροτικές βιομηχανίες και οι εγχώριοι μεσάζοντες-έμποροι. Αλλά αν αυτό συμβαίνει στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, τη χαριστική βολή θα τη δώσει η κερδοσκοπία επί των τιμών των προϊόντων στα διεθνή χρηματιστήρια, όπου γίνεται η διαπραγμάτευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης.

Έτσι, αφού καταστράφηκε η εγχώρια παραγωγή, η τιμή του εισαγόμενου καλαμποκιού θα είναι τόσο μεγάλη ώστε να είναι απαγορευτική η αγορά του από τον πληθυσμό που θα υποσιτίζεται, αλλά και το κράτος που θα πτωχεύει.

Αφού τα πράγματα φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, θα έρθουν και θα μας πουν «ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι… Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…»! Αυτά γράφει ο Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μερίδιο που ζητάει η Ελλάδα από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχεται μόνο στο 20% της παραγωγής, δηλαδή ψίχουλα, όταν οι γειτονικές χώρες λαμβάνουν το 50%!

Τι λέει, λοιπόν, ο Μίλλερ; Ότι είναι βλακώδες να ζητούν οι συμπατριώτες του την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όταν υπάρχει τόσος πλούτος που μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο συγγραφέας, μάλιστα, αναφέρεται στην ολέθρια τεχνική του «φράκινγκ», της νέας, ολέθριας τεχνικής που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ για να εξορύξουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Το «φράκινγκ» είναι μία μέθοδος εξόρυξης με τη χρήση ενός πεπιεσμένου μείγματος χαλαζιακής άμμου, νερού και χημικών. Με το μείγμα αυτό που διοχετεύεται σε μεγάλο βάθος, τα πετρώματα διασπώνται βίαια(πρόκειται για ένα είδος φουρνέλου στα έγκατα της γης) και το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο απελευθερώνονται. Η χρήση των χημικών καθιστά τη μέθοδο καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία. Αν αυτή εφαρμοστεί στη Μεσόγειο, αυτή θα γίνει μία νεκρή θάλασσα.

Η θάλασσα-μήτρα τόσων πολιτισμών δεν θα υπάρχει πια. Οι ΗΠΑ βέβαια και η βιομηχανία της έχουν ωφεληθεί από το φθηνό κόστος της ενέργειας. Ήδη, όπως πολλές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία, ομοίως πολλές βιομηχανίες έχουν μετακομίσει από την Ευρώπη για τις ΗΠΑ ή την Ασία.

Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα Μπούχενβαλντ καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μία πηγή πάμφθηνης ενέργειας(φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους βορειο-ευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται η υπακοή και η συνεργασίας της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης καθώς και η στρατιωτικοποίηση (τύπου Μπίσμαρκ) της κοινωνίας…

netakias.com

Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελλάδα: H δολοφονία ενός έθνους

Η Ελλάδα προορίζεται να γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή… 

Της Anna Filimonova 
Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας 


Στα τέλη Ιουλίου, οι υφυπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ενέκριναν άλλη μια δόση δανείου προς την Ελλάδα: το ποσό των 6,8 δισ. ευρώ (ενώ στο παρελθόν είχε ανακοινωθεί ότι θα διατεθούν στην Αθήνα κονδύλια ύψους 8,1 δισ. ευρώ). Αρκετές ημέρες νωρίτερα, το Ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε την πιο πρόσφατη από μια σειρά πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, η ψήφιση των οποίων αποτελούσε προαπαιτούμενο για τη παραλαβή δανείων από τους διεθνείς πιστωτές της χώρας: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Για να προωθηθεί όσο γινόταν πιο σύντομα η νομοθεσία, οι βουλευτές κλήθηκαν εσπευσμένα από το Θερινό Τμήμα της Βουλής. Η ψηφοφορία αυτή ήταν η πρώτη «δοκιμασία αντοχής» για το νέο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο ανέλαβε καθήκοντα στις 25 Ιουνίου, μετά την αποχώρηση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) από το κυβερνητικό συνασπισμό με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. 

Μέσω της προβλεπόμενης διαδικασίας, το Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο φορολογικό κώδικα, αλλά και ένα σύστημα απολύσεων, σύμφωνα με το οποίο θα μεταταχθούν περίπου 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι στα πλαίσια ενός «προγράμματος κινητικότητας». Το τελευταίο σημαίνει ουσιαστικά ότι η Δημοτική Αστυνομία θα καταργηθεί και 3.500 δημοτικοί αστυνομικοί θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Επιπλέον, 3.500 εκπαιδευτικοί, 2.500 σχολικοί φύλακες και 2.500 υπάλληλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και εργαζόμενοι σε υπουργεία αναμένεται να υποβληθούν στην ίδια διαδικασία. Οι εργαζόμενοι σε εφεδρεία θα πληρώνονται το 75 % του μισθού τους. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε ότι μέσα σε δύο χρόνια, 15.000 από τους συνολικά 700.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα θα έχουν απολυθεί. Οι υπάλληλοι θα τίθενται σε διαθεσιμότητα αναγκαστικά, εάν αρνηθούν να το πράξουν εθελοντικά. Όποιος αρνείται να κινηθεί προς τη νέα του θέση, ως μέρος των «μετατάξεων», θα απολύεται αναγκαστικά. Τα σχέδια αυτά έχουν ήδη προκαλέσει μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες ήταν και κάποια μαζικά συλλαλητήρια μπροστά στο Κοινοβούλιο. 

Όταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το έπραξε με την προϋπόθεση ότι θα ιδιωτικοποιήσει τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της που ελέγχονταν από το κράτος. Κατά συνέπεια, αρκετές σημαντικές βιομηχανίες και πέντε μεγάλες τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν. Το μερίδιο του κράτους στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος αρχικά μειώθηκε στο 50 % και στη συνέχεια στο 33 %. Αμέσως μετά τις τράπεζες, ήρθε η σειρά να ιδιωτικοποιηθούν η δημόσια εταιρεία τηλεπικοινωνιών (ΟΤΕ) και τα εργοστάσια παραγωγής δομικών υλικών. Ενώ η χώρα διέθετε αρκετά εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης και κλωστοϋφαντουργίας, δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα για δείγμα. Ακόμη και η παραγωγή του φημισμένου κονιάκ Μεταξά παραδόθηκε στα χέρια της βρετανικής εταιρείας Grand Metropolitan. Η κυβέρνηση αποσύρθηκε επίσης από την εξαιρετικά κερδοφόρα δραστηριότητα της ναυτιλίας και έχει αρχίσει το ξεπούλημα των ναυπηγείων της χώρας, τα οποία έχουν πλέον σχεδόν εξαφανιστεί, όπως και τα λιμάνια της. Σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, συρρικνώθηκαν η αλιεία, η αμπελουργία και ο αριθμός των εργοστασίων οινοποιίας, καθώς και πολλές άλλες γεωργικές επιχειρήσεις. 

Μέχρι ενός σημείου, το λεγόμενο «ελληνικό θαύμα» βασίστηκε στις αμερικανικές μεταπολεμικές επιδοτήσεις και στη συνέχεια, πιο πρόσφατα, στη στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πολιτικής τάξης, της οποίας το κατ’ εξοχήν δόγμα ήταν η τυφλή εμπιστοσύνη και εξάρτηση από τη βοήθεια διεθνών πιστωτών. Δημιουργώντας ένα κράτος πρόνοιας με «ενέσεις» που προέρχονταν από χρηματοπιστωτικά κέντρα της Δύσης, η Ελλάδα υπονόμευσε το σύστημα της ίδιας της αυτοδιαχείρισης και ανεξαρτησίας της. 

Εν τω μεταξύ, ο στόχος της διεθνούς κοινότητας κάθε άλλο παρά ήταν η διατήρηση της δομής της εξουσίας ή της δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος της,στην πραγματικότητα, ήταν η πτώχευση της χώρας. 

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι μία ανάδελφη χώρα μέσα στο σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού επίσημη θρησκεία του κράτους είναι η Ορθοδοξία. 

Μόλις το επίπεδο του εξωτερικού χρέους στην Ελλάδα και η εξαθλίωση ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού ξέφυγαν από τον έλεγχο της κυβέρνησης, ο διεθνής κορπορατισμός άρχισε να αγοράζει τμήματα της ελληνικής επικράτειας και ελληνικά ομόλογα. 

Η Ελλάδα προορίζεται να γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή. Η ιδέα της διεθνούς «οικονομικής βοήθειας» (σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, το 2010, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είχε φτάσει τα 432,500,000,000 ευρώ) όχι μόνο δεν εμποδίζει την κατάρρευση της οικονομίας, αλλά στην πραγματικότητα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και την επιταχύνουν. Οι συμφωνίες που συνυπογράφτηκαν από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ένωση τον Οκτώβριο του 2011 και είχαν υποτίθεται ως στόχο την διαγραφή του 50 % του χρέους της Ελλάδας στην πραγματικότητα εφαρμόζονται μόνο για να διαγραφούν τα χρέη του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα (τραπεζών, επενδυτικών κεφαλαίων και ούτω καθεξής). 

Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται από την ελληνική κυβέρνηση υπό την πίεση της “τρόικας” (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) απέκτησαναπροκάλυπτα εκβιαστικό χαρακτήρα, ενώ τα μέτρα για μείωση του προϋπολογισμούκυριολεκτικά κατέστρεψαν όλες τις προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη της χώρας. 

Το 2011 οι κυβερνώντες την Ελλάδα ίδρυσαν το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, αφού λανσάρισαν το σλόγκαν «Πρόοδος μέσω της ιδιωτικοποίησης». Στόχος ήταν η εκποίηση του εθνικού πλούτου της χώρας – παραλίες, δάση, νησιά, αρχαιολογικοί χώροι – προκειμένου να πουληθούν σε εύπορους ξένους. 

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η αύξηση του φόβου και της απελπισίας των Ελλήνων, η μαζική έξοδος των πολιτών στους δρόμους (οι απεργίες, καταγγελίες κατά εργοδοτών και κυβέρνησης και οι διαδηλώσεις έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο), καθώς και η μονοπώληση της εξουσίας καθώς ενισχύεται προοδευτικά η εξωτερική εξάρτηση. 

Όταν η αριστερά στην Ελλάδα αρνήθηκε να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού στις αρχές του 2012, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση από τρεις κοινοβουλευτικές ομάδες – του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) – αφού έγιναν συμφωνίες που αφορούσαν στη συνεργασία στο επίπεδο της εφαρμογής της δημόσιας πολιτικής. Ωστόσο, η “τρόικα” δεν άργησε να αντιταχθεί στα προσυμφωνημένα μεταξύ των μελών αυτής της κυβέρνησης συνασπισμού, προτείνοντας νέα αυστηρά προαπαιτούμενα και περιορίζοντας τον ρόλο και τις κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Αυτό προκάλεσε μια εσωτερική πολιτική κρίση τον Φεβρουάριο του 2012. Η αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή δεν εκδηλώνεται μόνο μέσω απεργιών και διαδηλώσεων, αλλά και μέσω επιθέσεων εναντίον πολιτικών (κυρίως του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια) και βίαιων επεισοδίων στους δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας. 

Στις 20 Φεβρουαρίου 2012, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφώνησαν τελικά να δοθεί στην Ελλάδα ένα δεύτερο πακέτο «βοήθειας», ύψους 130 δισ. ευρώ. Ωστόσο, η χώρα μπορούσε να παραλάβει το ποσό αυτό μόνο μέσω ενός ειδικού ταμείου που ελέγχεται από τον κύριο χορηγό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, η οποία στο πλαίσιο του διαλόγου με την Ελλάδα άλλαξε ύφος και άρχισε να μιλάει τη γλώσσα της ισχύος και της υπαγόρευσης: 

«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να διορίσουμε επιτρόπους για να ελέγχουν τον κάθε Έλληνα υπουργό» δήλωσε αξιωματούχος σε συνεδρίαση της Ομοσπονδιακής Βουλής (Bundestag) της Γερμανίας, «αλλά πρέπει να βεβαιωθούμε ότι όλες οι φορολογικές υποχρεώσεις θα τηρηθούν. Και γι’ αυτό απαιτείται στενή επιτήρηση». 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ελέγχει αυτή τη στιγμή τις ελληνικές αρχές, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι εφαρμόζονται τα μέτρα τα οποία η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει. 

«Από τώρα και στο εξής», αναφέρει ένας αναλυτής του Reuters, «η Ελλάδα αποτελεί ιδιοκτησία της παγκόσμιας ελίτ»… 

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να δοθεί προσοχή σε μία σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης λειτουργούν ως καλειδοσκόπιο προσβλητικών χαρακτηρισμών του ελληνικού λαού, όπως «γουρούνια που καταβροχθίζουν δάνεια», «επαγγελματίες της τσαγκαροδευτέρας», και «λαός για καρναβάλια», τα γερμανικά τραστ αμυντικής βιομηχανίαςαπολαμβάνουν χειροπιαστά οφέλη από την πώληση γερμανικών όπλων προς την Ελλάδα. Όσον αφορά το ποσοστό του προϋπολογισμού που διατίθεται σε αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ (3 % του ΑΕΠ). Μετά την Πορτογαλία, η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών όπλων. Επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, η Angela Merkel τον προειδοποίησε, όχι μόνο σχετικά με την υποχρέωση της Ελλάδας να σεβαστεί όλες τις συμφωνίες αγοράς όπλων από τη Γερμανία που υπέγραψε, αλλά του υπενθύμισε την σκοπιμότητα της σύναψης νέων συμφωνιών. 

Παραθέτω μερικά ακόμη στοιχεία για λόγους σύγκρισης: Ενώ οι δαπάνες για κοινωνικά προγράμματα μειώθηκαν κατά 9 % (2 δισ. ευρώ) κατά τις δραματικές περικοπές του προϋπολογισμού, οι συνδρομές της Ελλάδας προς το ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 50 % (60 εκατ. ευρώ) και οι αμυντικές δαπάνες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 18,2 % (1,3 δισ. ευρώ). 

(Συνεχίζεται): Β’ Μέρος 

Της Anna Filimonova 
Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας 

H Ελλάδα οδηγείται σε επικίνδυνη κλιμάκωση. Η κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη

«Η Ελλάδα διαθέτει πλούσιους φυσικούς πόρους, ανεπτυγμένη ναυτιλία, και τεράστιες δυνατότητες για την ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής της, καθώς και του τουρισμού της»… 

«Η Ελλάδα, με το τεράστιο δημόσιο χρέος της προς τους ξένους δανειστές της, οδηγείται από τη Σκύλλα στην Χάρυβδη: από τη μία πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλεί την Αθήνα με σκληρά μέτρα εάν εγκαταλειφθούν τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση εκτεταμένου μέρους της ελληνικής περιουσίας του δημοσίου. Από την άλλη, παρεμποδίζει συμφωνίες ιδιωτικοποίησης με «λάθος» (κατά την άποψή της) εταίρους, κυρίως τη Ρωσία, σαμποτάροντας έτσι τις δυνατότητες για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας»..  

«Η Ελλάδα παραμένει η μόνη χώρα στην Ευρωζώνη που δεν διαθέτει πλήρες και εκτεταμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης είναι σχεδόν απροσπέλαστες για τους άπορους και χαμηλού εισοδήματος πολίτες και σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε δημόσια ιατρική ασφάλιση».

«Η κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Είναι απλώς θέμα χρόνου το πότε θα συμβεί»…

Πρόσφατα η Ελλάδα «τιμήθηκε» με την πρώτη θέση στην Ευρώπη για τις περικοπές του προϋπολογισμού της στον τομέα της υγείας. Ειδικότερα, οι δαπάνες για τα φάρμακα μειώθηκαν από 5,6 δισ. ευρώ το 2010, σε 3,8 δισ. ευρώ το 2011 και σε 2.880 εκατομμύρια ευρώ το 2012. Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των μέτρων, πάνω από 50 πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες έχουν διακόψει τις διακινήσεις φαρμάκων προς την Ελλάδα. Έχει γίνει πλέον συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπει κανείς συγγενείς ασθενών να κάνουν εξαντλητικούς μαραθώνιους από φαρμακείο σε φαρμακείο, σε αναζήτηση των φαρμάκων που έχουν ανάγκη. Οι ελλείψεις σε ιατρικό εξοπλισμό έχουν λάβει δραματικές διαστάσεις. Όσο για το ιατρικό προσωπικό, τα δημόσια νοσοκομεία έχουν συνολικά έλλειψη 6.500 γιατρών περίπου και άλλων 20.000 νοσοκόμων και νοσηλευτών.Συγχρόνως, ένας τεράστιος αριθμός επαγγελματιών του ιατρικού τομέα εγκαταλείπει τη χώρα. 

Ακόμη και εκείνοι οι πολίτες που εργάζονται δυσκολεύονται να πληρώνουν για ιατρικές υπηρεσίες, των οποίων οι τιμές έχουν εκτοξευθεί απότομα. Όλο και πιο συχνά παρατηρείται το φαινόμενο οι πολίτες να μη διαθέτουν την οικονομική ευχέρεια για να έχουν πρόσβαση σε ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ιδίως στις αγροτικές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας και στα νησιά. Από μια έκθεση εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων Εθνών που δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2013 διαπιστώθηκε ότι πάνω από το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. 

Η Ελλάδα παραμένει η μόνη χώρα στην Ευρωζώνη που δεν διαθέτει πλήρες και εκτεταμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης είναι σχεδόν απροσπέλαστες για τους άπορους και χαμηλού εισοδήματος πολίτες, και σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε δημόσια ιατρική ασφάλιση. 

Παράλληλα με τον βεβιασμένο αφανισμό του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, η κρίση που σάρωσε όλη τη χώρα επιδεινώνεται συνεχώς, με την καταβολή των οφειλών σε ξένους δανειστές να γίνεται όλο και δυσκολότερη. Όταν, τον Μάρτιο του 2012, ιδιώτες επενδυτές αναγκάστηκαν να παραγράψουν πάνω από το 50% του χρέους της Ελλάδας, η Goldman Sachs, για παράδειγμα,αρνήθηκε να αναδιαρθρώσει το χρέος της χώρας. Το δάνεια ύψους 5 δισ. δολαρίων που πήρε η Ελλάδα έπρεπε να επιστραφούν στην τράπεζα στο ακέραιο. Όπως δήλωσε κυνικά ο χρηματιστής της Wall Street Αlessio Rastani, λίγο πριν να διοριστεί ο Λουκάς Παπαδήμος πρωθυπουργός της Ελλάδας: 

«Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πώς θα φτιάξουν την οικονομία και την όλη κατάσταση γενικότερα. Η δουλειά μας είναι να βγάλουμε κέρδος από όλη αυτή την ιστορία και εγώ προσωπικά ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή τρία χρόνια τώρα. Πάω για ύπνο κάθε βράδυ και ονειρεύομαι την επόμενη ύφεση. (…) Όταν γίνει το κραχ των αγορών. (…) εάν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αν έχεις το σωστό σχέδιο για να δημιουργήσεις από την επόμενη μέρα, μπορείς να βγάλεις τεράστια κέρδη από την όλη υπόθεση».

Προφανώς το «σωστό σχέδιο» έχει τεθεί σε εφαρμογή. Από τη μία πλευρά, τέθηκε ο στόχος της μείωσης του συνολικού ποσού του ελληνικού χρέους στο 124% του ΑΕΠ. Από την άλλη, το 2012, το χρέος είχε ήδη φτάσει στο 156% του ΑΕΠ, το 2013 θα είναι τουλάχιστον το 175%, και το 2014 θα ανέρχεται, στην καλύτερη περίπτωση, στο 190% του ΑΕΠ της χώρας. 

Εν τω μεταξύ, η ολομέτωπη «επίθεση» κατά της κρατικής περιουσίας συνεχίζεται. Το 2010 η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου εγγυήθηκε στους ξένους δανειστές ότι θα είναι σε θέση να εκποιήσει περιουσιακά στοιχεία της χώρας αξίας τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ μέσω της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Ωστόσο, σύμφωνα με μεταγενέστερες εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων, το 2016 τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα υπερβαίνουν τα 9,5 δισ. ευρώ. Και αυτό παρά το γεγονός ότι κυριολεκτικά τα πάντα ιδιωτικοποιούνται: ο τομέας της ενέργειας, των μεταφορών, και οι παράκτιες περιοχές της χώρας. Ακόμη και η φορολογική υπηρεσία είναι υπό ιδιωτικοποίηση. Ακόμα και τα πανεπιστήμια έχουν ιδιωτικοποιηθεί κατά 49%, γεγονός το οποίο αποτελεί παράβαση του Συντάγματος της χώρας. Αλλά στην Ελλάδα πάντα βρίσκεται ένας τρόπος να καταστρατηγούνται οι νομοθεσίες και να παραμένουν ατιμώρητοι οι παραβάτες. Για παράδειγμα, προκειμένου να επεκτείνει την ιδιωτικοποίηση η πολιτική ελίτ, καταργήθηκαν 69 νόμοι οι οποίοι θα είχαν δυσχεράνει ή εμποδίσει την παράνομη αυτή διαδικασία. Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, υπάρχει πλέον ένας νέος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο, αφού ιδιωτικοποιηθεί κάτι, απαγορεύεται η επιστροφή του προς το κράτος. 

Η Ελλάδα διαθέτει πλούσιους φυσικούς πόρους, ανεπτυγμένη ναυτιλία, και τεράστιες δυνατότητες για την ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής της, καθώς και του τουρισμού της. Ο ηγέτης του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών – Σπίθα, Έλληνας συνθέτηςΜίκης Θεοδωράκης, πρότεινε το ακόλουθο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας: 

«Επειδή ο χρόνος τρέχει και η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο πολύ, για να ολοκληρωθεί το Σχέδιο Σωτηρίας, πρέπει το συντομότερο να υπάρξει μια ολιγομελής εθνική αντιπροσωπεία με το αναγκαίο εθνικό κύρος που θα πρέπει να επισκεφθεί άμεσα τις παρακάτω πρωτεύουσες για να συζητήσει με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις επιδιώκοντας λύσεις προς το συμφέρον της χώρας μας:

Πρώτον, τη Μόσχα και το Πεκίνο, για να διαπραγματευθούν 

τη σύναψη δανείου με το χαμηλότερο δυνατό επιτόκιο και με εξόφληση μετά από 20 τουλάχιστον έτη 

την αποπληρωμή σε είδος και με τη δημιουργία κοινοπραξιών που να συμβάλουν στην εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου, στην προώθηση της οικονομικής μας ανάπτυξης και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας 

Ειδικά από τη Μόσχα θα πρέπει να ζητηθεί η επαναδραστηριοποίηση της συμφωνίας μας για τον αγωγό πετρελαίου, ώστε να υλοποιηθεί κάποτε το έργο αυτό»… [1] 

«Η βεβαιότητα ότι ο κρυμμένος πλούτος ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ μας καθιστά χώρα αυτάρκη και πλούσια. Ήδη τα κοιτάσματα που βρίσκονται νοτίως της Κρήτης και που είναι έτοιμα για άμεση αξιοποίηση εκτιμώνται σε 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. Με προοπτική, εάν και όταν υπάρξει η κατάλληλη εκμετάλλευση, να ανέλθουν μέσα σε 20 χρόνια σε 17 τρισ. ευρώ. Το γεγονός αυτό θα καταστήσει την Ελλάδα μοναδικό τροφοδότη της Ευρώπης παράλληλα με την Ρωσία. Όπως βλέπετε, δεν συνυπολογίζουμε τις υπόλοιπες πηγές πλούτου (Ιόνιο, μεταλλεύματα κλπ.), γιατί αυτή και μόνο η εικόνα αρκεί για να πείσει τους Έλληνες ότι είναι αυτάρκης και πλούσιος λαός χωρίς να έχει ανάγκη από προστάτες και άσπονδους φίλους». [2]

Ωστόσο, προτάσεις όπως αυτές του Μίκη Θεοδωράκη δεν εισακούγονται. 

Σε κάποια φάση, η Gazprom είχε δείξει ενδιαφέρον για την αγορά μέρους του μερίσματος του δημοσίου (65%) της εταιρείας ΔΕΠΑ, η οποία δραστηριοποιείται στη διανομή φυσικού αερίου στην Ελλάδα, αλλά οι διαπραγματεύσεις έπεσαν στο κενό, όπως δήλωσαν εκπρόσωποι της Gazprom, λόγω της απουσίας των κατάλληλων εγγυήσεων από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και του ενδεχόμενου ότι η συμφωνία θα «σκόνταφτε» στο βέτο που αναμενόταν να προβάλουν οι Βρυξέλλες. 

Η Ελλάδα, με το τεράστιο δημόσιο χρέος της προς τους ξένους δανειστές της, οδηγείται από τη Σκύλλα στην Χάρυβδη: από τη μία πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλεί την Αθήνα με σκληρά μέτρα εάν εγκαταλειφθούν τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση εκτεταμένου μέρους της ελληνικής περιουσίας του δημοσίου. Από την άλλη, παρεμποδίζει συμφωνίες ιδιωτικοποίησης με «λάθος» (κατά την άποψή της) εταίρους, κυρίως τη Ρωσία, σαμποτάροντας έτσι τις δυνατότητες για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. 

Οι στόχοι των ευρωατλαντικών οργανισμών όσον αφορά την Ελλάδα αποκαλύφθηκαν εν μέρει από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera ότι αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, η έξοδός της θα μπορούσε να διαταράξει την ομαλή ένταξη των βαλκανικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με τον Fischer, ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι άκρως ανεπιθύμητο, καθώς θα ανοίξει το δρόμο για την κυριαρχία της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Αυτός είναι ο λόγος, για παράδειγμα, που στην έκθεση του Ιουλίου 2013 του ΔΝΤ τονίζεται η ιδιαίτερη σημασία της συμμετοχής της Ελλάδας στο έργο Trans Adriatic Pipeline (TAP) για την εξαγωγή φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, της Αλβανίας και τη Βορείου Ιταλίας [3]. 

Η επανεκκίνηση του προγράμματος της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας φυσικού αερίου ΔΕΠΑ έχει προγραμματιστεί για τα μέσα του 2014. Οι προετοιμασίες για την πώλησή της γίνονται με γρήγορους ρυθμούς. Στις 3 Αυγούστου του 2013 η εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) ενέκρινε την απόκτηση της πλειοψηφίας των μετοχών του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ) από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν (SOCAR). 

Συνολικά, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2008-2012, ο όγκος της ελληνικής οικονομίας συρρικνώθηκε κατά 25% περίπου. Η μείωση αυτή, μεταφρασμένη σε στοιχεία, είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης των ΗΠΑ το 1929. Φέτος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, το ΑΕΠ της χώρας αναμένεται να μειωθεί κατά 4,5% επιπλέον. 

Και φυσικά, τα μέτρα λιτότητας δεν έχουν αγγίξει τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές (η Ελλάδα είναι ο τρίτος σε μέγεθος φορολογικός παράδεισος εφοπλιστών στον κόσμο). Το κύριο βάρος των «μεταρρυθμίσεων», που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών, την επιβολή φόρων και τα ανεξέλεγκτα επίπεδα ανεργίας, έχει πέσει στους ώμους των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού. Τον Απρίλιο του 2013 η ανεργία στην Ελλάδα έφτασε το 27,2%. Η τύχη 4,65 εκατομμυρίων πολιτών κρύβεται πίσω από αυτό το νούμερο. Σε 450.000 ελληνικές οικογένειες, δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος. Από 2,6 εκατομμύρια πολίτες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, 900.000 απολύθηκαν μόνο το 2009. Μεταξύ των νέων από 15 έως 24, το ποσοστό ανεργίας είναι 60%, αν και σύμφωνα με τους ειδικούς το ποσοστό αυτό δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Τα επιδόματα ανεργίας έχουν κοπεί, με αποτέλεσμα σήμερα να τα εισπράττουν μόνο 225.000 άνεργοι. Έως το 2015 η ευρωτρόικα απαιτεί τις απολύσεις ακόμη 150.000 εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. 

Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν γίνει περίπου 8.000 απεργίες στην Ελλάδα, αρκετές από τις οποίες ήταν γενικές απεργίες. Σήμερα, η κατάσταση είναι τέτοια ώστε να βρίσκεται η χώρα στα πρόθυρα μιας ένοπλης σύγκρουσης. Όλο και συχνότερα παρατηρείται το φαινόμενο εμφάνισης ένοπλων διαδηλωτών σε συλλαλητήρια. 

«Η κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη», αναφέρει ο πρώην Έλληνας διπλωμάτης Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος. «Είναι απλώς θέμα χρόνου το πότε θα συμβεί». 

[1] Ιδρυτική διακήρυξη 

[2] Ο Εθνικός μας πλούτος και ο Αγώνας για Αντίσταση-Απαλλαγή-Ανεξαρτησία και Ανάπτυξη 

[3] Έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα No 13/241 // Επισύναψη. Δήλωση του Θάνου Κατσάμπα, εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ. 29 Ιουλίου 2013. 

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ !ΕΧΟΥΝ ΛΥΣΣΑΞΕΙ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ!

Ο Αλέν Ντελόν στηρίζει Εθνικό Μέτωπο

Ο διάσημος Γάλλος σταρ Alain Delon βγήκε και υποστήριξε το Εθνικό Μέτωπο (FN). Σε συνέντευξη που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη στην ελβετική εφημερίδα Le Matin, ο ηθοποιός, ο οποίος στην μακρόχρονη καριέρα του έχει γυρίσει περίπου 100 ταινίες, περιέγραψε την άνοδο του Εθνικού Μετώπου ως «ενθαρρυντική».

Ο Ντελόν είπε ότι “εγκρίνει” την πρόοδο του κόμματος, την οποία απέδωσε σε μια γενική αίσθηση κατήφεια η οποία οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής δράσης.

 «Επιτέλους! Το Εθνικό Μέτωπο είναι απολύτως σταθερό στις θέσεις του. Ο κόσμος δεν αντέχει πια τα παλιά κόμματα και τον τρόπο που μιλάνε και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Θέλουν δράση, θέλουν κάτι άλλο», είπε χαρακτηριστικά.
 Όπως εξήγησε: «Ο κόσμος γνώρισε μία Γαλλία διαφορετική επί Ντε Γκολ και Μιτεράν. Για αυτό το Εθνικό Μέτωπο, όπως τοMCG (Geneva Citizens’ Movement ελβετικό κίνημα στη Γενεύη που θεωρείται «ακροδεξιό»), καταλαμβάνουν μία σημαντική θέση, για αυτό το εγκρίνω, το προωθώ και το κατανοώ καλά».

Σύμφωνα με δημοσκόπηση για το Nouvel Observateur το κόμμα της Λε Πεν συγκέντρωσε 24%, με αποτέλεσμα να προηγείταικατά δύο μονάδες του δεξιού Ump και κατά πέντε του κυβερνώντος κόμματος.

 Σε ερώτηση για το αν το κόμμα της Λεπέν θα περάσει από τα λόγια στην πράξη, ο Ντελόν απάντησε ότι θα είναι ικανοί να υλοποιήσουν όσα υποστηρίζουν όταν καταφέρουν να έχουν πίσω τους ένα σταθερό εκλογικό σώμα. Μάλιστα, μίλησε σαν να ανήκει ενεργά στο κόμμα, λέγοντας: «Δεν θα τα καταφέρουμε χωρίς την στήριξη του λαού. Εδώ και χρόνια οι Λε Πεν, πατέρας και κόρη, αγωνίζονται, αλλά αγωνίζονται μόνοι. Τώρα, για πρώτη φορά, δεν είναι πια μόνοι. Έχουν τους Γάλλους μαζί τους. Και αυτό είναι σημαντικό».

 Την ίδια ώρα, ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ αντιδρά στη δημοσκόπηση και προσπαθεί με δηλώσεις του στο Nouvel Observateur να στείλει ένα μήνυμα στους Γάλλους ψηφοφόρους, δηλώνοντας ότι πρέπει να «υψώσουμε το ανάστημά μας μπροστάστα άκρα».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ και εδώ

Γιατί το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας κρίνεται στη Γερμανία

• Πώς η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου για την νομιμότητα του προγράμματος αγοράς κρατικών ομολόγων της ΕΚΤ ενδέχεται να «βυθίσει» την Ευρωζώνη στην ύφεση 
• Τα τρία βασικά σενάρια…

Αν και το κυβερνητικό «λουκέτο» των ΗΠΑ και ο επερχόμενος κίνδυνος χρεοκοπίας του αμερικανικού δημοσίου «μονοπωλεί» τις διεθνείς αγορές, οι εξελίξεις, οι οποίες δύνανται να αλλάξουν άρδην το ρου της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, λαμβάνουν χώρα στην… Γερμανία και ειδικότερα, στο Γερμανικό Διαιτητικό Δικαστήριο. 

Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται το Ίδρυμα Διεθνούς Στατιστικής(ISI), οι επενδυτές «κρέμονται» στην κυριολεξία, από τα χείλη των Γερμανών δικαστών, οι οποίοι αναμένεται να αποφανθούν επί της νομιμότητας του προγράμματος αγοράς κρατικών ομολόγων(OMT) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

Η σημαίνουσα απόφαση αναμένεται να δημοσιοποιηθεί εντός του Οκτωβρίου. 

Το πρόγραμμα OMT σύμφωνα με τους αναλυτές, αποτέλεσε το πρωτεύον εργαλείο αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, ενώ παράλληλα, λειτούργησε ως παράγοντας σταθεροποίησης της εύθραυστης οικονομικής ισορροπίας. 

«Η επικείμενη απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου συνιστά για την οικονομία, μεγαλύτερο κίνδυνο από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία των ΗΠΑ»

προειδοποιεί ο Krishna Guha, αντιπρόεδρος της ISI. 

Αν και η πιθανότητα το ΟΜΤ να κριθεί αντισυνταγματικό παραμένει μικρή – γύρω στο 5% με 10% – η εγερθείσα «ζημιά» τόσο για την Ευρωζώνη όσο και για την παγκόσμια αγορά asset θα είναι άκρως εκτεταμένη, προειδοποιεί ο Krishna Guha. 

Σύμφωνα με τον ίδιο, μία ενδεχόμενη αρνητική απόφαση, θα επαναφέρει τον κίνδυνο για την Ευρωζώνη, σηματοδοτώντας την εκτίναξη του κόστους δανεισμού της περιφέρειας αλλά και οδηγώντας αρκετές χώρες εκτός της Ευρωζώνης…. 

«Η περιφέρεια θα βυθιστεί εκ νέου στην ύφεση» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Εν συνεχεία, ο K. Guha παραθέτει τα τρία βασικά σενάρια για το μέλλον της Ευρωζώνης, το οποίο εξαρτάται απόλυτα από την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου. 

– Το βασικό σενάριο, – αποσπά πιθανότητα 70% με 75% – φέρει το δικαστήριο να κρίνει σύννομο το ΟΜΤ με τον γερμανικό νόμο 

– Το δικαστήριο κρίνει εντελώς έκνομο το ΟΜΤ, εγείροντας μείζονα νομικά ζητήματα, με αποτέλεσμα οι γερμανικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων και η Bundesbank, να αποχωρήσουν από το πρόγραμμα της ΕΚΤ. Το εν λόγω σενάριο συγκεντρώνει πιθανότητες 5% με 10% 

– Το δικαστήριο αναβάλλει την ετυμηγορία του, παραπέμποντας στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Το εν λόγω σενάριο αποσπά πιθανότητες γύρω στο 20%. 
Πηγή: Banking News 

Το φυσικό αέριο και τα πετρέλαια πίσω απο την οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη

Ξέρω ότι λόγω του τίτλου του άρθρου, το μυαλό σας θα πάει μόνο στον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Ελλάδας και κυρίως στους υδρογονάνθρακες. Ήδη έχει γίνει φανερό ότι στόχος των δανειστών και του διεθνούς κεφαλαίου είναι η υφαρπαγή του ορυκτού πλούτου της Ελλάδα μέσα απο το ΤΑΙΠΕΔ, απο το σχηματισμό ΕΟΖ (Ειδικές Οικονομικές Ζώνες), απο περιοχές Natura στις οποίες θα επιτρέπεται εξόρυξη και κατασκευή λιμένων κλπ. Αυτό που δεν έχει γίνει φανερό είναι ότι το “σχέδιο” αυτό δεν έχει στόχο μόνο τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων σε Ελλάδα (Ιόνιο, Βόρειο Αιγαίο και κεντρική Μακεδονία,Κρήτη και Καστελόριζο) και Κύπρο (βλέπετε εδώ) αλλά και τα κοιτάσματα άλλων χωρών που είναι σε οικονομική κρίση, όπως της Ιταλίας και της Ιρλανδίας! Αυτό θα γίνει νοητό στη συνέχεια.

 

Ο γνωστός φιλάνθρωπος και μεγαλοεπενδυτής George Soros πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ και “στηρικτής” της FYROM που είναι τίγκα στους υδρογονάθρακες, ο άνθρωπος που καταστρέφει οικονομίες κρατών, εν μία νυκτί, και παράγει “αερολεφτά” εκ του μηδενός χωρίς να γνωρίζει τι σημαίνει παραγωγή, σε συνέντευξή του στο Der Spiegel, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι αδύνατον να αποπληρώσει το χρέος της υπό οποιεσδήποτε νυν ή μελλοντικές οικονομικές συνθήκες και προτείνει διαγραφή του χρέους της (κάτι δύσκολο) ή την αποπληρωμή του με άλλο τρόπο “φωτογραφίζοντας” την έκδοση ομολόγων με εγγύηση τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της χώρας. Εγγυήσεις για φαγητό…

Η οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη ξεκίνησε απο τις PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) και στη πορεία προσετέθη και η Ιρλανδία με τη Κύπρο. Απο αυτές τις χώρες, η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιταλία και η Ιρλανδία έχουν σχετικά μεγάλα έως πολύ μεγάλα αποθέματα υδρογονανθράκων, αρκετά για να δώσουν μεγάλη ανεξαρτησία για πολλά χρόνια στην οικονομία της Ευρώπης απο τη Ρωσία. 

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εταιρείες πετρελαίων εφαρμόζουν δύο τρόπους  για να αποκτήσουν τον έλεγχο και να έχουν το μεγαλύτερο κέρδος των κοιτασμάτων. Ο ένας είναι ο πόλεμος και ο άλλος είναι ο υπερδανεισμός και η χρεοκοπία των κρατών μέσω της χρήσης ΜΚΟ, οικονομικών δολοφόνων, περιβαλοντολογικών οργανώσεων, παρατηρητηρίων, εξαγορά κομμάτων, πολιτικών, MME κλπ.

Τρείς  γνωστοί πόλεμοι που έγιναν, αφορούν το Ιράκ (εκμετάλλευση πετρελαίων Ιρακινού Κουρδιστάν), τη Γιουγκοσλαβία (βλέπετε εδώ) και τη Συρία (βλέπετε εδώ) ενώ ένας ακόμη είναι στα σκαριά (Ιράν).

Η οικονομική κρίση κατά τη γνώμη μου που στοχοποίησε τις χώρες του Νότου της Ευρωζώνης κρύβει μια μάχη για τον έλεγχο των υδρογοναθράκων. Η διόρθωση της ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου την οποία η Γερμανία επιθυμεί χωρίς παράλληλα να προωθεί την ενοποίηση της Ευρώπης, βασίζεται σε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν περιέχει ρήτρα για ανάπτυξη των χωρών αυτών παρά μόνο τρόπους διόρθωσης των δημοσιονομικών τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι μια συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση, μια διαρκής αύξηση της διαφοράς ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου απο εκείνες του Βορρά και μια διαρκής αύξηση του χρέους τους. Αυτά τα περί πλεονάσματος που ακούγονται δεν έχουν νόημα όσο το χρέος αυτξάνει και διαιωνίζεται.

Αν είχαν γίνει κινήσεις που να ενισχύσουν την ανάπτυξη στην Ελλάδα πχ δημιουργία βιομηχανικών υποδομών και νέων βιομηχανιών, τα χρόνια που πέρασαν και αν οι εφοπλιστές επλήρωναν τα 15 δις ευρώ το χρόνο φόρους και αν είχε γίνει επανέλεγχος του χρέους δεν θα υπήρχε ανάγκη να γίνονται συζητήσεις για βιωσιμότητα του χρέους και πιθανόν η χώρα να μην είχε μπεί ποτέ στο ΔΝΤ!

Η παρουσία στην Ελλάδα ενός τόσο διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος που έχει κατηγορηθεί για τόσες συνωμοσίες και εγκλήματα, που παρέδωσε αμαχητί την Εθνική κυριαρχία στους δανειστές, που έχει κάνει τη χώρα ένα τεράστιο πλυντήριο ξεπλύματος χρημάτων όλης της ΕΕ μέσω διαφόρων μηχανισμών σίγουρα δεν αποτελεί ελπίδα για τις επόμενες γενεές των Ελληνοπαίδων ούτε αφήνει περιθώρια στους Έλληνες πολίτες να περιμένουν ανάπτυξη και όχι διάσωση, όπως τους επιβάλλεται για να αυξηθούν στο μέλλον τα κέρδη των πετρελαικών εταιρειών απο εκδόσεις φτηνών ομολόγων και άλλα τραπεζικά προιόντα.

Η υπερδανειοδότηση της χώρας και η φτωχοποίηση της ήταν τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για να ξεχάσει ο Ελληνας πολίτης τον πλούτο που κρύβεται στην Ελληνική ΑΟΖ, τον οποίο δικαιούται να επικαρπούται. Ο κακός γείτονας ήταν το άλλο όπλο πίέσης, που δεν άφησε την Ελλάδα απο το 1974 τουλάχιστον και μετά (βλέπετε εδώ), να χρησιμοποιήσει τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων που έχει στο Αιγαίο για να γίνει μια τεράστια οικονομική δύναμη στο χώρο της Ανατ. Μεσογείου. Βοήθησαν όμως και οι διεφθαρμένοι Έλληνες πολιτικοί και επιχειρηματίες. Δεν είναι τυχαίο “ποιοί και γιατί” διαφεντεύουν τη χώρα αυτή τη στιγμή.

Την τύχη της Ελλάδας ακολούθησε και η Κύπρος, που έχει και αυτή πάρα πολλά κοιτάσματα υδρογονανθράκων (βλέπετε εδώ). Στο ΔΝΤ επίσης είναι και η Ρουμανία, που κατά σύμπτωση έχει και αυτή κοιτάσματα υδρογοναθράκων, κάτι πολύ γνωστό απο καιρό…

Στον χάρτη, φαίνεται πάνω σε ένα ανάγλυφο χάρτη της Google στη περιοχή της Ιρλανδίας μια διαφάνεια ενός μέρους ενός άλλου χάρτη γνωστού απο το 2007, για τον οποίο σας έχω μιλήσει προηγουμένως εδώ στον οποίο φαίνονται μετρήσεις ΜΑD (Magnetic Anomaly Detection) που έχουν γίνει  στην περιοχή.

Οι περιοχές στους χάρτες, που έχουν κόκκινο χρώμα είναι περιοχές που είναι υποψήφιες να έχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αυτές με το κίτρινο χρώμα δείχνουν την ύπαρξη κοιτασμάτων σε μεγαλύτερο βάθος,

Παρατηρείστε την ύπαρξη ενός μεγάλου κοιτάσματος στην περιοχή Α με μέγεθος τριπλάσιο του μεγέθους της χώρας. Στα δυτικά της Ιρλανδίας εντοπίσθηκε μετά το Φεβρουάριο του 2011, τεράστιο κοίτασμα σχιστολιθικού αερίου. Οι έρευνες συνεχίζονται… Είδατε πόσο καλοί είμαστε στις “προβλέψεις”; Στη θάλασσα δεν έχουν ψάξει ακόμη. Θα ψάξουν όμως…

Στη συνέχεια ακολουθεί ένας παρόμοιος χάρτης για την Ιταλία και τη Μάλτα.

Στο χάρτη της Ιταλίας παρατηρείστε το κοίτασμα Β που δίνει σε πολλά σημεία της Ιταλίας τη δυνατότητα εξόρυξης, όπως και το κοίτασμα στη περιοχή C. Κοιτάσματα υπάρχουν εντός της Ιταλικής ΑΟΖ και στις περιοχές που δείχνουν τα δύο λευκά βέλη, γύρω απο τα νησάκια που υπάρχουν στην περιοχή αυτή, πρός τη μεριά της Τυνησίας. Η Ιταλία σαφώς δικαιούται περισσότερη ΑΟΖ για τα νησιά αυτά στη περιοχή αυτή.

Στον χάρτη δεξιά μπορείτε να δείτε γνωστές θέσεις κοιτασμάτων στην Ιταλία το 2004. Παρατηρείστε σε πόσο καλή σύμπτωση  είναι οι “προβλέψεις”  του “δικού” μας χάρτη σε σχέση με τα παρόντα γνωστά κοιτάσματα. Τα υπόλοιπα κοιτάσματα θα τα βρούν αργότερα, όταν θα τους τα ζητήσουν οι δανειστές…

Ενδιαφέρον έχει και το κοίτασμα Ε στις ακτές της Κροατίας (πρώην Γιουγκοσλαβίας), όπως και το κοίτασμα D στη περιοχή της Μάλτας πρός τη περιοχή της Λιβύης.

Σημειώστε, ότι σε πολύ παλαιότερα άρθρα μας (βλέπετε εδώ και εδώ) είχαμε αναφέρει την ύπαρξη shale gas (σχιστολιθικού φυσικού αερίου) στη Δυτική Θράκη.

Πρόσφατα, η Τουρκία ξεκίνησε τις έρευνες στην Ανατολική Θράκη για σχιστολιθικό φυσικό αέριο. Η Τουρκία όπως και άλλες χώρες είχαν την πρόνοια να στείλουν τεχνικούς για μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ για να ειδικευθούν στην εξόρυξη shale gas. Η Ελλάδα απούσα ως συνήθως…

Στο χάρτη αριστερά βλέπετε που υπάρχει σχιστολιθικό φυικό αέριο στην Ευρώπη. Η Πολωνία, η Ουκρανία η Ρουμανία και η Βουλγαρία  (κόκκινα βέλη), της οποίας το κοίτασμα εκτείνεται στην Δυτική και την Ανατολική Θράκη κατά σύμπτωση παίρνουν δάνεια απο το IMF (ΔΝΤ).

Στην Κροατία πρόσφατα επίσης ξεκίνησαν έρευνες απο Αμερικανικές εταιρείες και μια θυγατρική της Gazprom. Στην Ελλάδα  συνεχίζουν να μιλούν για φαντάσματα, να τρώνε κουραμπιέδες και να αερολογούν. Μπανανία η χώρα, λουμπίνες, κοπρίτες, ανεύθυνους και άσχετους γεμάτη. 

Αποδείξαμε λοιπόν, πως

όσα κράτη έχουν πολλά οικονομικά προβλήματα στην ΕΕ έχουν και πολλά κοιτάσματα υδρονανθράκων…

Τί άλλο να εξηγήσουμε;

Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί αλλά όχι με το παρόν διαβρωμένο και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα. 

Πηγή Zcode