Δεν τα φάγαμε μαζί τους!!

Κάποτε θα πρέπει να πούμε στον λαό την αλήθεια. Είναι παραμύθι και ασύστολο ψεύδος πως για την χρεοκοπία μας φταίνε οι ξένοι, ο ευρωναζί, το ευρώ. Είναι επίσης μέγα παραμύθι πως θα μας δώσουν την λύση στο πρόβλημά μας οι εκλογές οποτεδήποτε και αν αυτές γίνουν. Δεν υπάρχει λύση σε ένα πρόβλημα που δεν έχει αναλυθεί και κατανοηθεί επαρκώς και ειλικρινώς από όλους.

Το πρόβλημά μας σε αριθμούς έχει ως εξής:

• το 1981 το χρέος ανήρχετο σε 25% του ΑΕΠ
• το 1990 το χρέος ανήρχετο σε 75% του ΑΕΠ
• το 2000 το χρέος ανήρχετο σε 110% του ΑΕΠ

Τί μας φταίει λοιπόν το ευρώ στο οποίο εισήλθαμε το 2001, η ευρωζώνη και όλα τα υπόλοιπα ψέματα και λαϊκισμοί που σερβίρονται εν είδει κουτόχορτου στον λαό μας επί τρία συναπτά έτη;

Επί δύο καταστροφικές δεκαετίες, 1981-2000 το χρέος της χώρας σχεδόν πενταπλασιάστηκε, ενώ η παραγωγική της ικανότητα σχεδόν ισοπεδώθηκε. Και βρίσκονται κάποιοι να μιλάνε για «επαχθές χρέος» και άλλες ασυναρτησίες, την στιγμή που η καθαρή αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα έλαβε χώρα η μεγαλύτερη κλοπή και διασπάθιση δημοσίου χρήματος όλων των εποχών. Και αυτή η κολοσσιαία απάτη, σχεδιάστηκε από Έλληνες και πραγματοποιήθηκε μονάχα από Έλληνες! Το δημόσιο χρέος μας, είναι σε μεγάλο βαθμό, τα κλοπιμαία που ανενόχλητοι απεκόμισαν από τα κρατικά ταμεία προστατευμένες συντεχνίες, αγροτικοί συνεταιρισμοί, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, επιχειρήσεις του δημοσίου, διαπλεκόμενοι «επιχειρηματίες», πολιτικοί, μιζαδόροι, κρατικοί εργολάβοι και άλλα πολλά λαμόγια που έθαλλαν ανενόχλητα απομυζώντας τους κρατικούς πόρους και ρίχνοντας και κανένα κοκαλάκι στους κομματικούς στρατούς των «ημετέρων».

Αυτή η απίστευτη κομπίνα, στηρίχθηκε σε δύο κυρίως πυλώνες. Ο ένας ήταν οι σκανδαλωδώς μη ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί. Ο άλλος, η ανυπαρξία «οροφής» τόσο στο δημόσιο χρέος όσο και στα ετήσια ελλείμματα. Πολλοί λαϊκιστές πιπιλάνε την καραμέλα πως οι ευρωπαίοι έβλεπαν αυτόν τον κατήφορο και δεν έκαναν τίποτε για να τον σταματήσουν. Το λένε αυτό, ως δικαιολογία μικρών παιδιών που μέμφονται τον επιμελητή της τάξης για τις αταξίες τους. Το λένε, γνωρίζοντας πως δεν έχει καμιά σημασία για την λύση του προβλήματος της χώρας τούτη την ώρα.

Αφού αναγνωρίσαμε το πρόβλημα, καταθέτουμε τρία προαπαιτούμενα ώστε να καταφέρουμε να το λύσουμε στην πράξη και όχι στέλνοντας «γράμματα στον Θεό». Τα έχουμε ξανα-καταθέσει αυτούσια αλλά, «επανάληψη μήτηρ μαθήσεως».

Αρχικά, θα πρέπει να αποκτήσουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να θέσουμε «οροφή» τόσο στο δημόσιο χρέος όσο και στα ετήσια ελλείμματά μας, όπως ακριβώς προέβλεπε το Μάαστριχτ. Κατόπιν, θα πρέπει να επιχειρήσουμε να «ανακτήσουμε» με όποιο μέσον τα κλεμμένα από αυτούς που τα ενθυλακώσανε. Με ΟΠΟΙΟ ΜΕΣΟΝ και όχι παίζοντας τις κουμπάρες με τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ! Και τέλος, θα πρέπει να τιμωρήσουμε όλους αυτούς που επέτρεψαν για ιδιοτελείς ή κομματικούς λόγους να πραγματοποιηθεί αυτό το COLPO GROSSO στα δημόσια οικονομικά της χώρας όλες αυτές τις δεκαετίες.

Κάποιοι Έλληνες με ονοματεπώνυμο, έχουν σωρεύσει παρανόμως σχεδόν ενάμιση ΑΕΠ της χώρας, το περισσότερο από αυτό σε τράπεζες, ακίνητα και άλλες επενδύσεις στο εξωτερικό και σε εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους. Είναι αυτοί που σπεκουλάρουν για την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ώστε να αγοράσουν την χώρα μπιρ παρά με τα ίδια τα λεφτά της, που έχουν κλέψει!

Μόνη λύση λοιπόν, αν θέλουμε να καταφέρουμε ποτέ να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας είναι να πράξουμε τα δέοντα για να ικανοποιήσουμε αυτά τα τρία προαπαιτούμενα.

Το πρώτο, κάπως το έχουμε βάλει μπροστά, βαδίζουμε αισίως σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και μένει να τιθασεύσουμε το χρέος. Το δεύτερο, απαιτεί άμεσες και αστραπιαίες ενέργειες. Καθολικό ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ και ξετίναγμα λογαριασμών, ακινήτων και επενδύσεων εντός και εκτός της χώρας μέχρι τρίτης γενεάς και σε βάθος τριακονταετίας για όλους όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν δοσοληψίες με το δοβλέτι. Θα αποκαλυφθούν πολύ εύκολα όσοι είχαν συμμετοχή στην «μεγάλη μπάζα».

Χρειάζεται μονάχα ένας νόμος που να προβλέπει πως ό,τι δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τους κατόχους του, κατάσχεται αυτομάτως υπέρ του κράτους και οδεύει προς το αναπτυξιακό ταμείο για την αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας. Το τρίτο τέλος, το έχει ήδη εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός. Μία και μόνη εξεταστική επιτροπή που θα ερευνήσει τις ευθύνες όλων όσων άσκησαν δημόσια αξιώματα στην χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια και ευθύνονται για λάθη, παραλείψεις ή παραβατικές συμπεριφορές με σκοπό το ίδιον όφελος ή εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, που αθροιστικά και επιμέρους οδήγησαν στην δόλια χρεοκοπία της χώρας. Και τούτο επειδή, η απονομή του δικαίου γίνεται πάντα σε πρόσωπα με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες διακριτές ευθύνες. Αρχίζοντας από τους Πρωθυπουργούς και προχωρώντας στους Υπουργούς των Οικονομικών και όλους τους « ετέρους Καππαδόκες», είναι βέβαιο πως μιας τέτοια εξεταστική επιτροπή θα έβγαζε «λαυράκια» και θα ικανοποιούσε στο τέλος το κοινό περί δικαίου αίσθημα των απλών πολιτών. Επειδή τελικά, παρόλο που αρκετοί βούτηξαν τα βρώμικα χέρια τους στα κλεμμένα, ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί τους οι περισσότεροι εξ ημών των Ελλήνων.

Akenaton

Ο «διασημότερος» κόμβος στον πλανήτη!

Γράφει ο Κίμωνας Γεωργακάκης

Πολιτικός Επιστήμων

Με αρχή την Σύνοδο των Βρυξελλών η Ελλάδα καλείται να υπερασπίσει το αυτονόητο ότι δηλαδή η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο την πολιτική λιτότητας. Μπορεί οι πολιτικοί στην Ελλάδα να συνεχίζουν να είναι νωχελικοί στην διαχείριση κρίσεων, ωστόσο, θα το ξαναπούμε άλλη μία φορά, οι συγκυρίες εξακολουθούν να ευνοούν την χώρα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν συμφέροντα που συνεχίζουν να μάχονται -και μάλιστα σφοδρά- την όποια θετική προοπτική για τον Ελληνισμό.

Ο δήθεν τσακωμός τώρα μεταξύ Τρόικα και κυβέρνησης δεν ξεγελάει τους Έλληνες. Αντίθετα η προσέγγιση της Ελλάδας με τις συγγενικές πολιτισμικά χώρες του Νότου και η προσπάθεια συσπείρωσης τους βάσει της αρχής των αμοιβαίων συμφερόντων και άρα κόντρα στην λιτότητα, αποτελεί, όπως είχα γράψει παλαιότερα, επιτακτική ανάγκη. Προς αυτή την κατεύθυνση κάτι δείχνει να κινείται. Η Ελλάδα, «διάσημη» πλέον όχι μόνο λόγω πολιτισμού αλλά και μέσω του συνθήματος της κρίσης «We are all Greeks», είναι σε θέση να αναλάβει πρωτοβουλίες συνομιλώντας με την Γερμανία εκ μέρους του Νότου, υπό την πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Ταυτόχρονα, να ανοιχτεί επιτέλους με τρόπο σοβαρό, προσεγμένο και αποφασιστικό στην Ρωσία, η οποία, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του Πούτιν, «τιμά την παραδοσιακά στενή εταιρική σχέση με την Ελλάδα» και βέβαια έχει απλώσει επιχειρηματικά δίχτυα και στην Ευρώπη, γεγονός που δεν μπορεί παρά να συμφέρει προσώρας την «Γηραιά Ήπειρο».

Συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα! Αυτό μετράει στην πολιτική, πάνω σε αυτά χτίζονται συμμαχίες. Όλα τα υπόλοιπα (στην περίπτωση της Ελλάδας: γεωγραφική θέση, ιστορικό βάθος, Ορθοδοξία κτλ.) συνιστούν χρήσιμα «εργαλεία» προσέγγισης και άσκησης εξωτερικής πολιτικής και πρέπει να ενεργοποιούνται ανάλογα με την περίπτωση.

Η Ελλάδα αποτελεί λοιπόν αυτή την στιγμή τον «διασημότερο» κόμβο στον πλανήτη, καθώς, εκτός των άλλων, είναι σε θέση να ενώσει ενεργειακά την Μέση Ανατολή με τον Βορρά και τον Νότο της Ευρώπης, να παρέχει στην Ρωσία ασφαλή παρουσία στα νερά του Αιγαίου και όχι μόνο, ενώ ταυτόχρονα να παραμένει στο ΝΑΤΟ παραγκωνίζοντας τον ρόλο της υπό «μετάλλαξη» Τουρκίας, μη φοβούμενη κατά αυτόν τον τρόπο την όποια αντίδραση από την γείτονα.

Το ζήτημα σε πρώτη φάση για την Ελλάδα είναι να παραμείνει όρθια εμπρός στις εξελίξεις, έστω και στο ένα πόδι, κάτι που θα αποτελέσει κατά την άποψή μου άθλο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας την πολιτικοκοινωνική ατμόσφαιρα που δεσπόζει στην χώρα. Εντούτοις πάντα πρέπει να προσπαθούμε να αποκομίζουμε σε κάθε συγκυρία το καλύτερο δυνατό, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, που είναι… Αρκεί πρωτίστως να αξιοποιηθεί η παρούσα «διασημότητα»!

Πηγή ΠΥΓΜΗ

Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!

«Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια 
επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Γράφει ο  Νίκος Μπογιόπουλος

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:

Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο 177,5% του ΑΕΠ!

Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

Μετά από 4 χρόνια μνημονίων το χρέος το 2014 θα βρίσκεται στο 177,5% του ΑΕΠ (προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2014)

Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.

Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε – όλο και αυξανόμενα – χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί. 

Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται – όπως περιέγραφε ο Λένιν – ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Όπως προκύπτει από την προχτεσινή έκθεση της Eurostat, η πολιτική της «μείωσης των χρέους» έχει οδηγήσει σε αύξηση του χρέους σε όλα (ανεξαιρέτως!) τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης

Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!

Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…

Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλο φαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.

Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.

Απόδειξη:

1) Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!

2) Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133)

Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» – ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, τώρα, πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!

Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:

Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!

Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!

Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

Υστερόγραφο:

Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής: 

«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει…) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».

email: mpog@enikos.gr

enikos

Πιο χαμηλά Λόλα…και… φώναζε ελεύθερα…

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
– Κι αν σου κάτσει;
– Η καλή ή η κακή Αφέντη;

– Η καλή βεβαίως γραμματικέ της κακιάς ώρας…η κακή από που να μου κάτσει; Απ’ αυτούς τους βρωμιάρηδες εκεί κάτω; Την πλέμπα; Άλλωστε λέγε λέγε στο τέλος κάτι μένει, έτσι; Τους θολώνουμε το νου, τους προκαλούμε σύγχυση. Που να έχουν μυαλό για αντιδράσεις;
– Το λέγε λέγε πάντως σέρνεται κι απ’ τη μεριά τους Αφέντη…Τώρα, σε ποιόν και τι θ’ απομείνει στο τέλος είναι ένα άλλο θέμα βεβαίως….

– Σημασία έχει να κλωτσήσουμε χρόνο…σωστά καλαμαρά; Να σύρουμε αλλού την προσοχή μωρέ…Να σπάσουμε τον τσαμπουκά σε μερικούς επιπροσθέτως…που γίνονται ενοχλητικοί σαν μύγα με τη μανία τους να τα σκαλίζουν…

– Και να παραδειγματίσουμε άλλους μην και ξεθαρέψουν και αποτολμήσουν τίποτα…έτσι Αφέντη;

– Ακριβώς…κι όσο γι’ αυτούς τους χλεμπονιάρηδες εκεί κάτω, τούτο μόνο τους λέω και θα τους το φωνάζω ξανά και ξανά:
Λουφάξτε όλοι…άιντε, λαρώστε θρασίμια…όλοι και το κεφάλι χαμηλά…
Κοίτα χαμηλά Αγιάννη…Πιο χαμηλά Λόλα…σκύψε βρωμερό δουλικό που τολμάς να σηκώνεις μάτι προς τα πάνω…χαμένε κουρελορέμπελε…το ίδιο κάνει όπως κι αν σας αποκαλέσει κανείς…Το ίδιο θλιβερό κουφάρι φέρετε…ή μήπως τ’ απολησμονήσατε;

– Εμ’ γι’ αυτό κι εσύ Αφέντη φροντίζεις να τους τα ξαναθυμίζεις κάθε τρεις και λίγο…Σωστά; Κάθε φορά που θ’ αποκοτάει ο νους τους να λοξέψει προς σκοτεινές κι ακατονόμαστες ρούγες, εσύ θά’ σαι κει να τους καμουτσικίζεις και να τους σαλαγάς σα’ δώθε, στα γνωστά κι ελεγχόμενα βοσκοτόπια…του υποταγμένου νου και της ακίνδυνης συνήθειας…
Και ω, πόσο μαθημένος είσαι να τους σκιάζεις με μια φωνή..

– Έτσι μπράβο, γλύψε με γραμματικέ μου, όπως μόνον εσύ ξέρεις…Να δίνεις το καλό παράδειγμα ωρέ. Και ναι ρε, όλοι εσείς εκεί κάτω…. βόδια και γελάδια αρώγιαγα είστε, εξόν κι αν προτιμάτε το πρόβατα…το κατσίκια ξεχάστε το, αυτά έχουν και κάτι ατίθασο μέσα τους, οπότε δεν μας κάνουν…

– Αλλά ξέρεις κι από προτροπές Αφέντη, ναιαι, ναι….

– Γλοιώδη γραμματικέ μου, έτσι μπράβο, ξέρεις καλά το ρόλο σου ζαγάρι…όσο για σάς εκεί κάτω, απλά κοιτάξτε γύρω σας πόσοι προβιβασμοί σας περιμένουν αν είστε καλά γιουσουφάκια…χανουμάκια…τσογλάνια του οντά…ευνούχοι πρόθυμοι του κερατά…
Τηράξτε μόνο τα ιδιωτικά σκυλιά μου, τους μαντροφύλακες ολόγυρά σας…πόση ισχύ και καλοπέραση αποπνέουν…και πόσο φόβο φυσάνε οι ματωμένες μουσούδες τους πάνω σας…
Κοιτάξτε το γουρούνι τον επιστάτη σας….κτηνώδης και καλοθρεμμένος, ε; και με τι πανώριο ύφος σας γυροφέρνει, να δει ποιόν θα «κόψει» για «μεσημεριανό» των αφεντάδων…
Ή το κοράκι, τον παντεπόπτη σας…
Ή την ύαινα και το όρνιο που καραδοκούν να ξαμολυθούν πάνω σε όποιον απο σας τολμήσει ν’ αντιδράσει ή να λακίσει απ’ το κοπάδι…για ν’ αναλάβουν έπειτα οι κυνηγοί οι μαντροφύλακές σας…

– Ακούστε τον Αφέντη σας σκλάβοι…Βλέπετε τι μεγάλη ψυχή έχει και να τού’ χετε ευγνωμοσύνη που σας αφήνει να φιλάτε τα πόδια του…Τι κρίμα που οι πιο πολλοί από εσάς όμως προορίζονται για την τροφική αλυσίδα του αφέντη…χαχαχα…
Μπριζόλες και φιλέτα και κιμάδες και κιλότα και σπάλες και παϊδάκια, πανδαισία γεύσεων για τους καλότυχους ηγέτες σας…μα και για σας τύχη μεγάλη…χαχαχα…
Φρεσκαριστείτε λοιπόν και στηθείτε στο γουρούνι…να σας «δοκιμάσει»…να δει «τι πιάνετε»…κι αν αξίζετε να πάτε «ρεγάλο» στη βραδιά τ’ Αφέντη…τιμή σας θα’ ναι να επιλεγείτε για «μενού» της ημέρας…χαχαχα…σας άρεσε βρε η παρομοίωσή μου; Κανείς βεβαίως δεν θα φάει το σιχαμένο κρέας σας…αλλά το … «πιάσατε το νόημα» ωρέ, έτσι;
Άιντε, παράδειγμα κιόλας να γενείτε στο επίλοιπο κοπάδι μην και αποτολμήσει κανείς καμία κουτουράδα…να κατέχει για, πόσο κοφτερό είναι το λεπίδι που τον προσμένει…αλλά και πόσο μυτερά είναι τα βρώμικα δόντια, τα σιχαμερά νύχια και τα γεμάτα σάπιες σάρκες ράμφη των φυλάκων γύρω σας…
Θα μου πείτε, αφού τον σκλάβο τον περιμένει που τον περιμένει το λεπίδι, γιατί να μην αποτολμήσει τη δραπέτευση;
Ααα, χα…λοιπόν, το καλύτερό μου…βρωμερά ζουλάπια διαλέξτε θάνατο….αν παραμείνετε να παριστάνετε το… «κρέας» του αφεντικού, όταν πια δεν θα περνάει η μπογιά σας ή θα σας προδώσουν οι δυνάμεις σας και θα είστε άχρηστοι για οτιδήποτε, τότε σας περιμένει μια ωραία σφαίρα στο κούτελο ή στον αυχένα, ανάλογα…ή μια εξαίσια νάρκωση…ή και ένα γρήγορο λεπίδι στην καρωτίδα…δεν θα καταλάβετε λοιπόν τίποτα για πότε θα περάσετε πέρα στο σκοτάδι…
…αυτή θα είναι η ανταμοιβή σας που εν ζωή ήσασταν καλοί και υπάκουοι στον Αφέντη…
…αν όμως σας καταδιώξουν οι «φύλακες», όντες δραπέτες, τότε σας περιμένει φριχτός θάνατος και ξέσκισμα από τα νύχια και τα δόντια τους….
…πως σας φαίνεται αυτό τώρα;

– Ε, δεν κάνει καμία διαφορά…

– Βεβαίως και κάνει διαφορά αυθάδη δούλε…στην μια περίπτωση ο θάνατος είναι οδυνηρός…πολύ οδυνηρός…

– Ναι, αλλά το αντίτιμο αξίζει τον κόπο…η Ελευθερία…

– Αν τα καταφέρεις κουρελορέμπελε…

– Ξέρεις και κάποιοι άλλοι έλεγαν κάποιους άλλους έτσι κάποτε…κουρελήδες ρέμπελους… «τσόλια» για την ακρίβεια τους έλεγαν στην γλώσσα τους….

– Και;

– Και η Ιστορία τους συγκράτησε ως «Τσολιάδες»…φοβού τους εξαγριωμένους σκλάβους που δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουνε σιχαμερό καθίκι μπιστικό τ’ αφεντικού…

– Χα!…Ποιός τόλμησε να μιλήσει έτσι στο αρχιμαντρόσκυλό μου; η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, έτσι χαμένε; Κι όμως, εγώ θα σε πηδάω κι εσύ θα μου δίνεις πάντα συγχωροχάρτι και θα μου ξαναστήνεσαι…
Πονάτε αφόρητα αλλά πάρτε το απόφαση ότι δεν γίνεται αλλιώς…έτσι είναι η ζωή…έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα παραμείνει…εγώ πίσω σου κι εσύ μπροστά μου να μου σκύβεις και να μου προσφέρεις τα κάλη σου ζαγάρι…
Εσύ να πληρώνεις για τα πάντα…
Πως να πιάσεις μωρέ τον προνομιούχο όπως τον λέτε; Ε;
Τον «οφσορίστα»;
Τον «μεγιστάνα»;
Το λαμόγιο; Τον Γάτο; τον Επιτήδειο; Τον Μπιστικό; Τον δικτυωμένο; Τον κουμπάρο; Τον Βαρόνο και τους βαρονέτους; Τα τζάκια; Την ελίτ; Αυτόν που έχει και πληρώνει στρατιές ακριβών επιτελείων από δικηγόρους, συμβούλους και λογιστές; Τον διεφθαρμένο ισχυρό; Τον κλακαδόρο; Τον Νονό; Τον Μιζαδόρο; Τον «Μεσάζοντα»; Τον «κρυφό κύκλο»; Το Μυστικό Κέντρο; Τις κλίκες; Τις Παράγκες και τα Κονέ; Τον…τον ….τον ….. είδες μωρέ πόσα ονόματα του έχει δώσει η μυθολογία που εσείς οι ίδιοι του φτιάξατε; Τον ζηλεύετε, έτσι τομαράκο; Θα θέλατε να είστε εσείς στη θέση του κι επειδή δεν είστε, αγριεύεστε και φουρτουνιάζετε, έτσι; Ξέρετε πως όλο το σύστημα υποτάσσεται στην ισχύ του γι’ αυτό και το βουλώνετε και υποτάσσεστε κι εσείς, έτσι;
Γι’ αυτό σου λέω καλή μου Πολιτάκο…δεν γίνεται να τον πιάσω και ούτε θέλω να τον κάνω εχθρό μου…αλλιώς, δεν θα με ξαναβάλουν εδώ ψηλά για ηγέτη της Μάντρας…τάχα μου αναδειχθέντα από τα σπλάχνα σας…χαχαχα….το καλύτερο ανέκδοτο ήταν πάντα αυτό…γι’ αυτό και θα μου κάτσεις ξανά και ξανά…
Πάρ’ το απόφαση πως εσύ θα την πληρώσεις πάλι και πάλι και πάλι..
Άλλωστε τα θέλει ο κώλος σου, έτσι; Κάνεις πως δεν θέλεις αλλά το τραβάει ο οργανισμός σου…
Από τη μια γκρινιάζεις τάχαμου και λες 4 εκατομμύρια φτωχολογιά και 2 εκατομμύρια άνεργοι και πως δε γουστάρεις άλλο βιασμό κι από την άλλη δεν σας βλέπω κιόλας να ξεσηκώνεστε…Κοίτα ρε θρασύδειλο ζαγάρι πόσοι είστε εδώ μέσα στον σταύλο…μυριάδες…κι εγώ είμαι μόνος μου, μ’ αυτούς τους λιγοστούς φύλακες…το ίδιο και παραδίπλα, στην άλλη μάντρα…και στην άλλη…κι εσείς δεν κάνετε άλλο από το να σκύβετε όποτε και ότι κι αν σας απαιτούμε….ποιός σας φταίει λοιπόν ωρέ που σας ξεσκίζω;
Κάνω λάθος καλή μου; Έλα λοιπόν, άντε στα τέσσερα πάλι…γιατί μ’ έφτιαξε η κουβεντούλα μας…η απόλυτη εξουσία είναι το καλύτερο αφροδισιακό ξέρεις…και που είσαι; Φώναζε, ούρλιαξε και διαμαρτυρήσου ελεύθερα…με φτιάχνει να σε νοιώθω ανήμπορο να σφαδάζεις από πόνους….χαχαχα….γι’ αυτό και σας αφήνω να σκούζετε ολημερίς…οι φωνές σας και η οδύνη σας, το ανήμπορο μίσος σας και ο απύθμενος φόβος σας είναι η απόδειξη της κυριαρχίας μου πάνω σας…
…και το καλύτερο διεγερτικό…να σας κάνω τα πιο απίστευτα πράγματα κι όμως εσείς να σκύβετε και να στήνεστε υποτακτικά….σαν τους μπαμπουΐνους ατόφιοι μωρέ…λες και δεν εξελιχθήκατε ποτέ ούτε πόντο τόσες χιλιάδες χρόνια…δειλά γιουσουφάκια μου….
Γιώργος Ανεστόπουλος
aegeanhawk.blogspot.gr

Το ευρώ και η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Tου Γιώργου Καραμπελιά 
  
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.

Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.


Ωστόσο, κατ’ εξοχήν το γεγονός της δραματικής και βίαιης επανεμφάνισης της τουρκικής επιθετικότητας μετά το 1974, παρέσυρε οποιαδήποτε αντίθετη άποψη. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είχε ταχθεί ενάντια στη ΕΟΚ (είναι γνωστό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») προσαρμόστηκε εν τέλει σ’ αυτή τη νέα «εθνική» στρατηγική απέναντι στην οποία αντιτασσόταν μόνο το ΚΚΕ – αντίθεση που θεωρούνταν ιδιοτελής εξαιτίας της προσκόλλησής του στην Σοβιετική Ένωση και τα συμφέροντά της.

Η ένταξη στην ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από λίγα χρόνια) μετέβαλε ριζικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αποσυνέθεσε σταδιακά την ελληνική βιομηχανία και μετέβαλε την αγροτική παραγωγή σε έναν επιδοτούμενο τομέα που προσέφερε μεν εισόδημα και ανέβασε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών, με τίμημα όμως τη σταδιακή μεταβολή τους σε παράσιτα της ευρωπαϊκής οικονομικής μηχανής. Η ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα το τραπεζιτικό σύστημα «εκσυγχρονίστηκαν», οι Έλληνες είδαν μία άνοδο των εισοδημάτων του τριτογενή τομέα, και μία ενίσχυση του καταναλωτικού τους επιπέδου. Ωστόσο, αυτός ο παρασιτικός «εκσυγχρονισμός» στηριζόταν σ’ ένα συνεχώς διογκούμενο δανεισμό, και την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους με δανεικά, χωρίς να θιγούν ουσιαστικά τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που συνέχιζαν να αναπαράγουν τη θέση τους μέσω της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης φυγής των κεφαλαίων. Βέβαια, η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου μετά το 1989 και η γενικευμένη τάση όλων των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να προσδεθούν στην Ε.Ε., μετέβαλε την Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή «όαση» «ευημερίας στην νοτιοανατολική Ευρώπη και ενίσχυσε της φιλοευρωπαϊκές τάσεις. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ η οποία λειτουργούσε ως παράγοντας αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας. Εξάλλου, η αθρόα είσοδος μεταναστών από την καταρρεύσασα ανατολική Ευρώπη, η εγκαινίαση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και μια ροή άφθονου και άκοπου χρήματος προς τις ελληνικές ψευδοελίτ και τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο η μεταφορά του κέντρου βάρους της χρηματοδότησης εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, δημιούργησε μία ευρύτατη και πρωτοφανή φιλοευρωπαϊκή συναίνεση στο σύνολο των νέων και των παλαιών ελίτ.

Το κλεπτοκρατικό σύστημα τροφοδοτούνταν πλέον από το «χρήμα των Βρυξελλών» με αντίτιμο την αυξανόμενη εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας και τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος. Αυτή η διαδικασία θα γνωρίσει ένα νέο τεράστιο άλμα προς τα εμπρός με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ζωτική ανάγκη της οικονομίας ή των γεωπολιτικών συμφερόντων μας. Αντίθετα θα μας αφαιρέσει τη δυνατότητα της προσαρμογής στον οικονομικό κύκλο και στην αντιμετώπιση του ανταγωνισμού πολύ ισχυρότερων οικονομικά χωρών.  Το ευρώ βοήθησε μόνο τον δανεισμό που έγινε πολύ ευκολότερος και την πάρα πέρα παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι στην δεκαετία του 2000 οι Έλληνες μπορούσαν να νοιώθουν πλέον «δυτικοευρωπαίοι». Μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο και αλλαγή συναλλάγματος, να καταναλώνουν ταυτόχρονα με τους Παριζιάνους τα τελευταία δημιουργήματα της μόδας και να αγοράζουν φτηνώτερα αυτοκίνητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και η κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν το απόγειο αυτής της ευφορίας παρασιτικού χαρακτήρα. Η αριστερά συμμετείχε στις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στη Γένοβα, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στην Πράγα, οργάνωνε  συγκεντρώσεις του ευρωπαϊκού φόρουμ στη Θεσσαλονίκη και δεν διανοούνταν πλέον παρά μόνο ένα αποκλειστικά δυτικοευρωπαϊκό μέλλον. Γι’ αυτό θα στρέφεται βίαια ενάντια σε κάθε «εθνικιστική» παρέκκλιση ταυτιζόμενη με τις αξίες της Δύσης. Εξ ού και η αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, η εγκατάλειψη της παράδοσης, η γενικευμένη πολιτιστική αλλοτρίωση της νεολαίας.

Η γερμανική Ευρώπη και η κρίση
Το 2009 θα έλθει λοιπόν η ώρα μιας αναπάντεχης κρίσης που έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Και όμως οι προϋποθέσεις είχαν ήδη συγκεντρωθεί.  Η Ελλάδα, δεν αποτελεί πλέον για τη γερμανοκεντρική Ευρώπη παρά μία ανατολικομεσογειακή απόφυση, μια και η διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς μας είχε αφαιρέσει το ρόλο της βιτρίνας της Δύσης στα Βαλκάνια και την Ανατολή. Η κατάρρευση και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξάλλου, μείωσαν την γεωπολιτική της σημασία ως προμαχώνα έναντι της σοβιετικής διείσδυσης, ενώ το οικονομικό βάρος της περιοχής μετακινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Γι’ αυτό και η νέα γλώσσα της Γερμανίας και της ευρωπαϊκής επιτροπής έναντι της Ελλάδας.

Η ίδια η Ε.Ε. είχε πλέον μεταβληθεί ριζικά. Η αρχική ευρωπαϊκή κοινότητα των έξι χωρών είχε μεταβληθεί σε έναν γίγαντα είκοσι εφτά χωρών, με πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια κατοίκους, οικοδομημένη σε δύο ομόκεντρες ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τις δεκαεφτά χώρες της ευρωζώνης με πυρήνα τους τη νέα ενιαία Γερμανία που υποκατέστησε το ισχυρό μάρκο με το ισχυρό ευρώ. Η γερμανική ενοποίηση είχε πλέον μεταβάλει και τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Μέχρι το 1989, τέσσερεις χώρες με ταυτόσημο πληθυσμιακό βάρος και λίγο πολύ ανάλογο οικονομικό βάρος, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (με πληθυσμούς εξήντα εκατομμυρίων η καθεμία και ΑΕΠ λίγο πολύ ισοϋψές) εξασφάλιζαν μία πολυμέρεια στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση που είχε σαν κέντρο της τον άξονα Βόννης-Παρισίων. Σε αυτή την Ευρώπη η συμμετοχή των εθνών κρατών ήταν λίγο πολύ τυπικά ισότιμη με δικλείδες ασφαλείας που ενίσχυαν τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες (ισχυρότερη αντιπροσώπευσή τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, αρχή της ομοφωνίας ή της πλειοψηφία κρατών στη λήψη αποφάσεων κ.λπ.). Από τη στιγμή όμως που κατέρρευσε το αντίπαλο σοβιετικό δέος, ενοποιήθηκε η Γερμανία και άρχισε η κούρσα της παγκοσμιοποίησης, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν δραματικά:

Η Γερμανία μεταβάλλεται και πάλι σε μια πρωσική αυτοκρατορική δύναμη (εξάλλου η πρωτεύουσά της μεταφέρεται στο Βερολίνο), ενώ στα ανατολικά της ανοίγεται μια αγορά εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταβάλλεται στην κεντρική δύναμη της νέας αυτής Ευρώπης που θα της προσφέρει τα μεγέθη για να μπορεί να ανταγωνιστεί ισότιμα τις άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Το Μάαστριχτ, το ευρωπαϊκό σύνταγμα, το ευρώ και η ευρωζώνη αποτελούν τους αναβαθμούς της οικοδόμησης αυτής της νέας αυτοκρατορικής γερμανικής Ευρώπης, την οποία η Γερμανία βλέπει να οικοδομείται σε δύο ή ίσως και τρεις ζώνες. Μία ζώνη του πυρήνα της Β. Ευρώπης στην οποία θα συμμετέχει και η υποταγμένη αλλά ακόμα πυρηνική δύναμη Γαλλία και μία δεύτερη που θα περιλαμβάνει τις χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, είτε συμμετέχουν είτε όχι στην ευρωζώνη, καθώς και –υπέρτατη ύβρη για τις ΗΠΑ– τη Μεγάλη Βρετανία.

Η οικονομική κρίση, απετέλεσε την ευκαιρία και την στιγμή για να διευκρινιστούν και να οριστούν αυτά τα νέα πεδία. Η γερμανική στρατηγική αντιμετώπισε ένα νέο πρόβλημα. Ενώ η ανατολική Ευρώπη βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματά τους δεν επηρεάζουν άμεσα τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αντίθετα οι χώρες της νότιας Ευρώπης ως επιβίωση μιας παλιότερης εποχής βρίσκονται στο εσωτερικό της και επηρεάζουν αποφασιστικά το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Για τους Γερμανούς πρόκειται για μία απαράδεκτη «επιβίωση» μιας παλιάς Ευρώπης των εθνών-κρατών. Διότι το αυτοκρατορικό σχήμα επιτάσσει τον διαχωρισμό μεταξύ των ζωνών του κέντρου και της περιφέρειας.

Η παρουσία λοιπόν της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα, αποτελούσε μια πρωτοφανή παραφωνία για τη γερμανική πολιτική (γι’ αυτό και η Μέρκελ θα κατηγορήσει τον Σρέντερ και τους σοσιαλδημοκράτες ότι την άφησαν κακώς να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ). Η αρχική στρατηγική των Γερμανών το 2010, όπως το αναγνώρισε ο Σόιμπλε, στόχευε στην εκδίωξη της Ελλάδας και την μετάθεσή της στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη. Εν τέλει όμως αυτό δεν μπόρεσε να το επιτύχει κυρίως λόγω της αλλαγής των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή. Η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν τη χρήση του τουρκικού εδάφους για την επίθεση στο Ιράκ, η σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η αυξανόμενη αναταραχή που έφερε η «αραβική άνοιξη» σε όλη την περιοχή, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και κ.ο.κ. μετέβαλαν τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Ο συμβιβασμός έγινε πάνω στην πλάτη μας
Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν καθόλου την είσοδο και της Ελλάδας σε μια εποχή αβεβαιότητας, την οποία θα προκαλούσε ούτως ή άλλως η εκδίωξή της από την ευρωζώνη σε συνθήκες αναταραχής και πανικού, στο βαθμό μάλιστα, που ανάλογη έτεινε να είναι και η στάση του εβραϊκού λόμπι. Έτσι, πραγματοποιήθηκε ένας συμβιβασμός μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών που εκφράστηκε από έναν άνθρωπο των Αμερικανών τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συγκρότηση της τρόικας και τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα παρέμενε στην ευρωζώνη με τίμημα όμως μια εσωτερική υποτίμηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο και την μεταβολή της σε αποικία χρέους των Γερμανών.

Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι προς όφελος και των υπόλοιπων νότιων χωρών και της Γαλλίας διότι διατηρεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης εκείνες τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν πιθανώς στο μέλλον μια αναμέτρηση με τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας! Πολλοί υποστηρίζουν πως οι Γερμανοί υποχώρησαν από τη στρατηγική της εκδίωξης της Ελλάδας, διότι φοβούνταν ένα πιθανό ντόμινο που θα οδηγούσε σε κρίση το σύνολο της Ευρωζώνης και θα εξαπλωνόταν πιθανώς στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή ακόμα και την Ιταλία. Εν τούτοις, εάν η Γερμανία ήθελε να εκκαθαρίσει την ευρωζώνη από τα ξερά κλαδιά, δεν μπορούσε να φοβηθεί μία τέτοια κρίση που θα οδηγούσε σε μια στενότερη και «υγιή» ευρωζώνη, ενώ θα κρατούσε τις υπόλοιπες χώρες του νότου και κατ’ εξοχή την Ελλάδα σε μία δορυφορική θέση στο εσωτερικό της ενωμένης Ευρώπης. Οι μόνοι που αντιδρούσαν σθεναρά εκείνητην εποχή σε μια τέτοια κρίση, ήταν οι Γάλλοι των οποίων η οικονομία κινδύνευε να συμπαρασυρθεί στη δίνη της κρίσης. Γι’ αυτό, και ενώ έβαλαν φραγμό στην εκδίωξη της Ελλάδας, όπως και οι Αμερικανοί συμφώνησαν εν συνεχεία να αφήσουν στους Γερμανούς το «ελεύθερο» στο χειρισμό του ελληνικού ζητήματος στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (εξού και η μη συμμετοχή τους στην τρόικα, η αποδοχή των Ράινχεμπαχ και Φούχτελ ως αντιπρόσωπων της ΕΕ στην Ελλάδα κ.ο.κ.).
Οι Γερμανοί έχοντας υποχωρήσει σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν μείζον, δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας,  δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία περαιτέρω παραχώρηση, και θέλουν να μας γονατίσουν, χρησιμοποιώντας τα κρατικά πλέον δάνεια (το χειρότερο μνημονιακό έγκλημα των Παπαδήμου-Βενιζέλου– Σαμαρά υπήρξε η αποδοχή του PSI και η μεταβολή δανείων ιδιωτικών, σε ελληνικό δίκαιο και σε μεγάλο βαθμό εσωτερικού χαρακτήρα, προς έλληνες ομολογιούχους, σε Ελλάδα και Κύπρο, σε δανεισμό έναντι ξένων κρατών!). Γι’ αυτό και επιμένουν σε ένα ακόμα μνημόνιο ώστε να κρατήσουν τη χώρα όσο το δυνατόν περισσότερο δεμένη στο άξονά τους, αφού εξάλλου στο μεταξύ έχουν εξοντώσει και την κυπριακή οικονομία που αποτελούσε ένα παράθυρο της Ρωσίας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύγκρουση με τους Γερμανούς όχι μόνο δεν θα λάβει τέλος, αλλά θα συνεχιστεί και θα πάρει και γεωπολιτικές διαστάσεις μια και η Γερμανία και πάλι αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία (πράγμα στο οποίο θα συμβάλει και η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην νέα κυβέρνηση) ενώ η λυκοφιλία με τον Πούτιν ίσως σύντομα λάβει τέλος στην ουκρανική σύγκρουση.

Οι προϋποθέσεις και η στρατηγική της αντίστασης
Η Ελλάδα επομένως, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία στρατηγική οικοδόμησης της Ευρώπης και σε ένα νόμισμα, εχθρικά σε αυτή και τα συμφέροντά της. Κατά  συνἐπεια, θα πρέπει να παλέψει για να απεγκλωβιστεί. Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Κατ’ αρχάς επειδή και η οικονομική και η κοινωνική και η γεωπολιτική μας κατάσταση είναι εξαιρετικά αρνητικές, όλες μας οι κινήσεις πρέπει να είναι βαθύτατα μελετημένες και να στηρίζονται σε μια βαθιά συναίνεση του ελληνικού λαού:

Πρώτον, στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξουμε το οικονομικό μοντέλο του παρασιτισμού προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονομίας.
Δεύτερο, θα πρέπει να διευρύνουμε τις γεωπολιτικές συμμαχίες μας με άλλες δυνάμεις τόσο στο νότο της Ευρώπης, όσο στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη καθώς και στη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά στο ευρώ και την Ε.Ε. η αποδέσμευσή μας θα πρέπει να αρχίσει από την άρνηση των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης που επιτάσσει η γερμανική στρατηγική (που δεν έχει πάψει να επιδιώκει έμμεσα την εκδίωξη της Ελλάδας) και τη σταδιακή αναζήτηση συμμαχιών σε δυνάμεις που τα επόμενα χρόνια θα αμφισβητήσουν το ευρώ είτε ως κοινό νόμισμα, είτε ως ευρώ ταυτισμένο με τη γερμανική πολιτική. Ήδη, στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, πληθαίνουν οι φωνές που τάσσονται ενάντια στο ευρώ και οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν μάλλον μια διατράνωση της θέλησης  των ευρωπαϊκών λαών να αντιταχθούν στην αυτοκρατορική Γερμανία. Ακόμα και στην τόσο φιλοευρωπαϊκή Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση για πρώτη φορά πάνω από το 60% των Γάλλων θεωρούν την επίδραση της Ευρώπης αρνητική για τη γαλλική οικονομία και κοινωνία. Ενώ, τα κόμματα που τάσσονται εναντίον του ευρώ είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά ενισχύονται σε όλες τις χώρες. Ο ακροαριστερός Ιταλός φιλόσοφος Τζορτζιο Αγκαμπέν, μίλησε πρόσφατα για μια «λατινική αυτοκρατορία» μεταξύ των χωρών του Νότου και της Β. Αφρικής σε αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα έχει βγει από την «καραντίνα», στην οποία την είχαν θέσει μετά από γερμανική πίεση οι υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης, και η πάλη ενάντια στο γερμανικό ευρώ θα γίνει όλο και πιο έντονη. Το γεγονός εξάλλου, ότι εμφανίστηκε ήδη στη Γερμανία ένα κόμμα που ζητάει την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ, και υποστηρίζεται από την ένωση Γερμανών βιομηχάνων, καταδεικνύει πως οι πιθανές λύσεις είναι ακόμα άδηλες και το μόνο σίγουρο είναι πως το ευρώ θα μπει σε κρίση.
Όπως έχουμε καταδείξει πολλές φορές, μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής, ήταν και παραμένει η συμμαχία (συμφέροντος και όχι αγάπης βέβαια) με τη Ρωσία. Η Ρωσία προμηθεύει πρώτες ύλες και κυρίως καύσιμα στη Γερμανία και αγοράζει από αυτήν μηχανήματα και καταναλωτικά προϊόντα με τα χρήματα που εισπράττει από την πώληση ενέργειας. Τι πιο συμβολικό άλλωστε από το γεγονός ότι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Σρέντερ έγινε οικονομικός σύμβουλος και αντιπρόσωπος της Γκάζπρομ. Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται το Ντραγκ ναχ όστεν της Γερμανίας και όσο ανασυγκροτείται η ρωσική βιομηχανία και οικονομία, τα συμφέροντα αρχίζουν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αν επιβεβαιωθεί η σύγκρουση του Νοεμβρίου γύρω από την Ουκρανία (για το εάν θα προσχωρήσει δηλαδή σε σύνδεση με την Ε.Ε. ή στην «κοινή αγορά» Λευκορωσίας-Ρωσίας και Καζακστάν θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον το γερμανορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δεχθεί μία Ουκρανία ενταγμένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως και αιτία πολέμου (τουλάχιστον διπλωματικού οικονομικού και πολιτικού). Εξάλλου, ήδη η Ρωσία πλήρωσε ακριβά τη φιλία της με τη Γερμανία στην Κύπρο.

Αυτές οι συνθήκες, η εσωτερική ενδυνάμωση, και η διαμόρφωση πατριωτικών πολιτικών κινημάτων που έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων του ελληνισμού καθώς και η ανάπτυξη σχέσεων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και προς τα ανατολικά και προς νότια, αποτελούν τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή ανάκτηση της αυτονομίας μας που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στην απομάκρυνση/αποδέσμευση από το γερμανικό ευρώ.

Είτε –αν φτάσουμε στο αμήν και με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας–μονομερώς, είτε σε συμφωνία μαζί με άλλες χώρες της ευρωζώνης, είτε μέσα από την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, ή τέλος πάντων μέσα από την αποτυχία της αυτοκρατορικής γερμανικής στρατηγικής, θα πρέπει να ανακτήσουμε τα στοιχειώδη όπλα της οικονομικής και πολιτικής μας αυτονομίας, επομένως και ένα νόμισμα που να μπορεί να μπει στην υπηρεσία της οικονομίας μας. Αυτό στο βάθος χρόνου σημαίνει και μία διαφορετική αντίληψη για την Ευρώπη. Έχουμε επαναλάβει χιλιάδες φορές, πως για μας μια ενιαία Ευρώπη, θα σήμαινε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισότιμη συμμετοχή όλων των λαών και τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στο εσωτερικό της. Και προφανώς έχοντας απεγκλωβιστεί από ατλαντικούς επιθετικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, και έχοντας δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης – της όλης Ευρώπης.

Έμποροι των εθνών και του θανάτου…

Αφού τελείωσε η Χρυσαυγειάδα, οι εντελόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης έπιασαν άλλο θέμα. Αυτό της μικρής “Μαρίας”, που βρέθηκε σε καταυλισμό αθιγγάνων. Και ξεπετάχτηκε το μέγα θέμα…!

Ένα θέμα που όλοι μας γνωρίζαμε, ένα θέμα που όλοι μας σιωπούσαμε, ένα θέμα στο οποίο έχουν εμπλακεί και μπήκαν στη φυλακή δικηγόροι…

Ένα κοινό μυστικό, τώρα έγινε τεράστιο θέμα που αναλύουν οι παντογνώστες καλοπληρωμένοι τηλεαστέρες. Και σήμερα τους έπιασε “κόψιμο” όλους αυτούς τους λαλητάδες του μνημονίου και αναζητούν τους γονείς της μικρούλας “Μαρίας” και καταναλώνουν ώρες επί ωρών συζητώντας για το παρόν, ξεχνώντας το παρελθόν και διαγράφοντας το μέλλον.

Και, ναι, αυτό το κορίτσι πρέπει να επανασυνδεθεί με τους γονείς του.

Όμως, εγώ ο αγράμματος, ο κοντόμυαλός και δυστυχής αναρωτιέμαι: Και γιατί όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι (εσχάτως και ηθικολόγοι ντεντέκτιβ) δεν ασχολούνται με την Δημοκρατία που έχει εξαφανιστεί από την πατρίδα μας;

Γιατί δεν αναζητούν την Δικαιοσύνη, η οποία ενώ είναι απούσα, διαμορφώνεται και “μοιράζεται” κατά το δοκούν από τους εντολοδόχους της τρόικα;

Πού να βρίσκεται, άραγε, η ισονομία και η ισοπολιτεία;

Πού να βρίσκεται, άραγε, το δίκιο εκατομμυρίων γηγενών κατοίκων της χώρας;

Ποιός, επιτέλους, θα κάνει μία ουσιαστική κουβέντα για όλα αυτά;

Ποιός θα αναζητήσει τα αυτονόητα που έχουν απωλεσθεί, ενώ φήμες αναφέρουν πως βιάζονται ομαδικώς στο μέγαρο του Κοινοβουλίου;

Το πρόβλημα της χώρας είναι αυτό το μικρό κορίτσι και όχι τα υπόλοιπα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς καμία ελπίδα για το αύριο, που δεν γεννιούνται καν επειδή οι γονείς δεν έχουν να τα ταΐσουν;

Για τα παιδιά που εγκαταλείπονται σε ιδρύματα θα μιλήσει κανείς;

Για τα παιδιά που δεν έχουν δασκάλους και γιατρούς, θα γίνει καμιά κουβέντα;

Για τα απωλεσθέντα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των κατοίκων αυτής της πολυβασανισμένης πατρίδας, θα αναφερθεί κανείς;

Με αίμα και πόνο μας ταΐζουν στην σύγχρονη τηλεοπτική αρένα και όλοι μας ελπίζουμε πως δεν θα είμαστε εμείς το επόμενο “πρώτο θέμα”.

Επιτέλους, φτάνει πιά!

Αυτή η τραγωδία πρέπει να σταματήσει.

Το σκοτάδι και το θανατικό, το κλάμα και η δυστυχία, θα πρέπει να φύγουν εδώ και τώρα από την πατρίδα μας, που την κομματιάζουν οι επιτήδειοι δυνάστες.

Επιτέλους, φτάνει! Ως εδώ! Δεν πάει άλλο. Δεν μπορεί να πάει άλλο…

Κι όσοι δεν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι, κι όσοι δεν μπορούν να φωνάξουν και να στηρίξουν την ζωή, ας μείνουν στους ανοιχτούς τους τάφους, ικετεύοντας τον δήμιό τους να τους ξεπεράσει, να μην τους επιλέξει για να τους ρίξει βορά στις άρρωστες ορέξεις εκείνων που το μαύρο της ψυχής τους θέλουν να μας το επιβάλουν σαν τρόπο ζωής.

Κι όσοι μπορούν τολμήσουν. Εξάλλου, πάντοτε λίγοι τολμούσαν να σηκώσουν στα χέρια τους την λαβωμένη πατρίδα και το βάρος της ιστορίας αυτής της πατρίδας.

Κωνσταντίνος

To φωτομοντάζ είναι από το “Γρέκι“

Η μεγάλη ληστεία

Επειδή ακούμε από πτυχιούχους Οικονομολόγους ότι δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε, διότι σε κάθε οικονομική κρίση δημιουργούνται πολλές ευκαιρίες, μοιράζομαι μαζί σας κάποιες περιπτώσεις για να καταλάβετε τι είδους ευκαιρίες εννοούν.

Kατά τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στην πόλη Γουανγκτσού στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες:
– Μην κινηθείτε, τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος! “Η ζωή σας όμως ανήκει σε σας”!!! Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα.
Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: “MIND CHANGING CONCEPT”
Ελληνιστί: “ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ”

Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν, ο μικρός αδερφός, με πτυχίο Master στα Οικονομικά, λέει στο μεγάλο αδερφό, απόφοιτο δημοτικού:
– Έλα να μετρήσουμε τα χρήματα που αρπάξαμε.
Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει:
– Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές ποσό που εκλάπη!
Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται “EXPERIENCE” (ΕΜΠΕΙΡΙΑ) και είναι σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία Master.

Όμως στην Τράπεζα, μετά τη ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στο Διευθυντή να καλέσει την αστυνομία.
Ο πτυχιούχος Διευθυντής όμως του λέει:
– Μην τηλεφωνήσεις ακόμα! Ευκαιρία είναι, κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς, συν τα 70 που έχουμε ήδη καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!
Αυτή η μέθοδος στα Πανεπιστήμια ονομάζεται: “SWIM WITH THE TIDE”
Ελληνιστί σε παράφραση: “ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ”
Ο ταμίας λέει:
– Μακάρι δηλαδή να ‘χουμε μια ληστεία κάθε μήνα!
Αυτό λέγεται: “ΚΙLLING BOREDOM” του λέει ο Διευθυντής.
Ελληνιστί σε παράφραση σημαίνει: “Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ”

Το βράδυ, στις ειδήσεις ανακοινώθηκε ότι εκλάπη το ποσό των 100 εκατομμυρίων. Οι καημένοι οι ληστές μετρούσαν και ξαναμετρούσαν, αλλά το ποσό που είχαν στα χέρια τους ήταν 20 εκατομμύρια. Θυμωμένος λοιπόν ο ένας ληστής λέει:
– Ρισκάραμε τις ζωές μας για 20 εκατομμύρια, ενώ ο Διευθυντής με το πάτημα ενός κουμπιού καθάρισε 80 εκατομμύρια! Φαίνεται τελικά ότι είναι πιο επικερδές και ακίνδυνο να είσαι Διευθυντής Τράπεζας παρά ληστής!
Αυτό λέγεται: “KNOWLEDGE IS WORTH AS MUCH AS GOLD!”Ελληνιστί: “Η ΓΝΩΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ Ο ΧΡΥΣΟΣ!”

Ο Διευθυντής ήταν πολύ χαρούμενος, που με τη ληστεία κάλυψε τις καταχρήσεις του.
Αυτό λέγεται: “SEIZING THE OPPORTUINITY and DARING TO TAKE RISKS!”Ελληνιστί σημαίνει: “ΑΡΠΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ και ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΡΙΣΚΟ!”

Συγγνώμη αν είστε πτυχιούχος Οικονομολόγος…
Κατά τα άλλα, φίλοι και φίλες ανησυχείτε!
Στις Βρυξέλλες ακόμη μας επαινούν, ώστε να προλάβουν να μας φορτώσουν και όλα τα δικά τους λάθη εν αναμονή μιας ευκαιρίας για να μας αδειάσουν… που σημαίνει: “EXPLOIT every OPPORTUNITY”
Ελληνιστί: “ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΕΙΤΕ κάθε ΕYΚΑΙΡΙA!”

Περαστικά μας.

Άγνωστος

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον ΖΟΥΜΕ…

Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.

Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Οι άνθρωποι πλήρωναν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στις καλύβες τους και να καλλιεργούν τη γη που ανήκε στο βασιλιά δίνοντας τη σοδειά σ’ εκείνον και κρατώντας για τους ίδιους τα ελάχιστα για να μπορούν να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούσαν στους βρώμικους δρόμους και την ίδια στιγμή οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έπιναν σε χρυσά κανάτια, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι πέθαιναν στους δρόμους χωρίς καμία φροντίδα και οι άνθρωποι, ντυμένοι με κουρέλια, πάγωναν τις κρύες νύχτες του χειμώνα αφού δεν είχαν ξύλα για να κάψουν και οι καλύβες τους έμπαζαν από παντού.

Τα ζώα τους πέθαιναν από την πείνα, όπως και οι ίδιοι ενώ οι βασιλιάδες και οι αυλικοί τους, κυκλοφορούσαν με επίχρυσες άνετες άμαξες που τις έσερναν πολλά καλοταϊσμένα άλογα.

Όταν ο βασιλιάς ήθελε χρήματα επέβαλε έκτακτους φόρους τους οποίους άρπαζε με τη βία από τους υπηκόους του χρησιμοποιώντας οπλισμένους μισθοφόρους καβαλάρηδες. Για όποιον δεν πλήρωνε υπήρχε το μαστίγιο, η φωτιά και η φυλακή.

Οι βασιλιάδες και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζούσαν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από μισθοφόρους πολεμιστές, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων αγροτών που αναζητούσαν στο στρατό μία διέξοδο επιβίωσης περιμένοντας ένα ελάχιστο μερίδιο από τα λάφυρα που θα κέρδισαν στις μάχες με αντίπαλους πολεμιστές, παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι βασιλιάδες έκαναν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του στέμματος και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργάνωναν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούσαν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Έπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας τον μισθοφορικό στρατό που διέθεταν και συντηρούσαν με τους φόρους των ανθρώπων.

Είχαν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, κατείχαν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Τώρα, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων είναι στην κατοχή των «αγορών» και των «δανειστών».

Οι άνθρωποι πληρώνουν φόρο για να έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν, να ζουν στα σπίτια τους χωρίς να τους κόψουν το ρεύμα, είτε με τη μορφή έκτακτων χαρατσιών είτε με τη μορφή στεγαστικών δανείων. Δουλεύουν παράγοντας πολλά και αμείβονται με ελάχιστα ίσα-ίσα για να επιβιώνουν.

Οι άστεγοι και οι πεινασμένοι γυρνούν στους βρώμικους δρόμους των πόλεων και την ίδια στιγμή οι «άνθρωποι-αγορές», τρώνε με χρυσά κουτάλια και πίνουν με χρυσά κανάτια απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις της εποχής.

Οι άρρωστοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, πεθαίνουν χωρίς φροντίδα αφού τα νοσοκομεία ερημώνουν από γιατρούς, προσωπικό και μηχανήματα και οι άνθρωποι περνούν το χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς θέρμανση και, πολύ συχνά, χωρίς τροφή και χωρίς να έχουν να πληρώσουν φάρμακα και γιατρούς.

Τα αυτοκίνητά τους σκουριάζουν σταθμευμένα με τις πινακίδες να έχουν κατατεθεί και την τιμή της βενζίνης να κάνει απαγορευτική τη χρήση τους ενώ οι «άνθρωποι-αγορές» και οι αυλικοί τους κυκλοφορούν με επίχρυσα, αλεξίσφαιρα και άνετα αυτοκίνητα που τα σέρνουν πολλοί ίπποι.

Όταν οι «άνθρωποι-αγορές» θέλουν χρήματα, επιβάλλουν έκτακτους φόρους τους οποίους αρπάζουν με τη βία, παρακρατώντας τους μισθούς από τους πολίτες ή  χρησιμοποιώντας εταιρείες-μισθοφόρους είσπραξης οφειλών. Για όποιον δεν πληρώνει υπάρχει η κατάσχεση, οι απειλές και η φυλακή.

Οι «άνθρωποι-αγορές» και όλο το ανθρωπόμορφο σκυλολόι γύρω από αυτούς, ζουν σε επιβλητικά κάστρα προστατευμένοι από αστυνομικούς και στρατιώτες, παιδιά των φτωχών και εξαθλιωμένων πολιτών, τα πιο πολλά, που αναζητούν στα σώματα ασφαλείας μία διέξοδο επιβίωσης πολεμώντας στους δρόμους και στις πλατείες με αντίπαλους που είναι παιδιά κι εκείνα φτωχών και εξαθλιωμένων.

Οι «άνθρωποι-αγορές» κάνουν πολέμους για να μεγαλώσουν το βιος τους, για το καλό της χώρας ή στο όνομα του θεού ή για την τιμή του έθνους και φυσικά πάντα για το πουγκί τους.

Διοργανώνουν θεάματα, διαγωνισμούς, μονομαχίες  στη σύγχρονη αρένα της τηλεόρασης και στις μεγάλες αρένες-γήπεδα ποδοσφαίρου για να χορταίνουν τα μάτια και τα ένστικτα των ανθρώπων αφού δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και το μυαλό τους.

Πνίγουν στο αίμα οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία και διεκδίκηση χρησιμοποιώντας την αστυνομία και το στρατό που διαθέτουν και συντηρούσαν με τους φόρους των πολιτών.

Έχουν γεμάτα τα σεντούκια τους με χρυσάφι και ασήμι, διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες και με εκατομμύρια ευρώ, κατέχουν πολλές και καλές εκτάσεις γης και πύργους πολλούς για να περνούν όμορφα, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες τους.

Η επόμενη φάση, τα σημάδια της οποίας φαίνονται έντονα, είναι αυτή του κοινωνικού εμφυλίου στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν οι «άνθρωποι-αγορές».

Ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο πεινασμένος ενάντια στον λιγότερο πεινασμένο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ενάντια στο δημόσιο υπάλληλο, ο νέος ενάντια στο γέρο, ο άρρωστος ενάντια στον υγειή. Έτσι θα κρύψουν την πραγματική αντίθεση της φτώχιας ενάντια στον πλούτο και θα μπορούν να εξαθλιώνουν εύολα τους πολίτες αυξάνοντας οι ίδιοι τον πλούτο τους.

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη, μοντάζ Γρέκι

Μαρκεζίνης: "Μόνο ένα άνοιγμα πρoς τη Ρωσία μπορεί να σώσει την Ελλάδα"

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΕ ΞΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Το «άνοιγμα» προς τη Ρωσία είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση για την Ελλάδα. Αυτό υποστηρίζει ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, ο Έλληνας με τη διεθνή ακαδημαϊκή, καθηγητική και επιστημονική καριέρα. Υποστηρίζει πώς ο μόνος ηγέτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και επικρίνει σφόδρα τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι ευθύνονται για την κρίση σήμερα στη χώρα μας. 
«Υπάρχει έλλειμμα ηγετών. Αυτοί που έχουμε είναι υποταγμένοι σε ξένα συμφέροντα», επισημαίνει και προσθέτει πώς “πώς είναι μοναδικό φαινόμενο στη σύγχρονη ιστορία μία κυβέρνηση να χτυπά τη δική της τάξη”.
Ο κ. Μαρκεζίνης με συνέντευξη του στον «Ελεύθερο Τύπο» υποστηρίζει πώς ο μόνος δρόμος για να σωθεί η Ελλάδα είναι η στροφή προς τη Ρωσία. «Η πολιτική μας πρέπει να κρατάει ισορροπίες, που δεν θα εγκαταλείψει τις σχέσεις μας με την Αμερική, αλλά θα δημιουργήσει παράλληλα σχέσεις με άλλες χώρες μεταξύ των οποίων η Ρωσία».
Ισχυρίζεται πώς το ίδιο πρέπει να ισχύσει και με το Ισραήλ. «Πρέπει επίσης να κρατήσουμε και την ισορροπία με τον Αραβικό κόσμο».
Τεκμηριώνει την άποψη του για την ενίσχυση των δεσμών με τη Ρωσία, λέγοντας πως το μέλλον είναι στην Ανατολή, στην Κίνα και σε χώρες που θα αναπτυχθούν ακόμη περισσότερο και θα παίξουν μεγάλο ρόλο.
«Η Γερμανία έχει σχέσεις με την Ρωσία αυτή τη στιγμή. Η Γαλλία έχει σχέσεις με τη Ρωσία οικονομικές, οι οποίες μεγαλώνουν και θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν. Χώρες του Ανατολικού μπλοκ όπως η Ουγγαρία η Λιθουανία, η Πολωνία προσπαθούν να βρουν τρόπο modus vivendi με την Ρωσία, την οποία απεχθάνονταν και σωστά λόγω του παλαιού μπλοκ. Και εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε με το παρελθόν;», αναρωτιέται ο κ. Μαρκεζίνης.
«Ο κόσμος άλλαξε. Όταν το 1991 έπεσε η Σοβιετική αυτοκρατορία, επήλθε μία εξασθένιση της Ρωσίας που η Αμερική δεν την εκμεταλλεύτηκε για να χτίσει σχέσεις με τη Ρωσία. Την εκμεταλλεύτηκε για να ταπεινώσει τη Ρωσία και να γίνει πλανητάρχης. Το κατάφερε αλλά με το τέλος της προεδρίας Μπους, απέδειξε ότι ανέτειλε και έδυσε χωρίς μεσημβρία».
Ο κ. Μαρκεζίνης αναφέρει πώς η εποχή που η Αμερική ήταν πλανητάρχης τελείωσε. Και αυτό φάνηκε στην κρίση της Συρίας, αλλά και πρόσφατα στην οικονομική κρίση που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ.
«Στο θέμα της Συρίας, την τελευταία στιγμή στο χάος που βρέθηκε η Αμερική για το τι θα κάνει στο θέμα, τη λύση την έδωσε ο Πούτιν. Και όλοι παραδέχθηκαν πως κερδισμένος είναι ο Πούτιν», δήλωσε και πρόσθεσε: «Από τους ηγέτες που βλέπω στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή, ένας είναι παραδείγματος χάριν ο κ. Πούτιν».
Αναφερόμενος στους Έλληνες πολιτικούς, ενώ επέκρινε τον Κώστα Καραμανλή για την πολιτική του, «που άφηνε τους υπουργούς να τσακώνονται και πέρασε ο τελευταίος χρόνος γνωρίζοντας πώς η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο», παραδέχθηκε πώς ήταν ο μόνος που προσπάθησε να κάνει το «άνοιγμα» προς τη Ρωσία.
«Ο κ. Καραμανλής προσπάθησε να κάνει άνοιγμα προς τη Ρωσία, προ τιμή του, και τον απειλήσανε και έκανε πίσω. Ποιος φταίει, ο ξένος ο οποίος επιμένει μαχητικά να εφαρμόσει το συμφέρον του ή ο Έλληνας που μόλις του υψώσεις τη φωνή υποτάσσεται και γονυπετεί; Ο ραγιαδισμός. Ο κ. Καραμανλής για μια στιγμή στο Βουκουρέστι ήταν ίσως η πιο σημαντική του στιγμή στην εξωτερική  πολιτική. Μετά έκανε πίσω», είπε.
Αλλά γενικά για τους Έλληνες πολιτικούς που έχουμε σήμερα, σε σύγκριση με το παρελθόν που οι Έλληνες έδωσαν αγώνες για τον τόπο τους σημείωσε πώς «τότε δεν είχαμε ηγέτες που ήταν υποταγμένοι σε ξένα συμφέροντα ή  θεωρούσαν ότι για να αναδειχτούν  και να γίνουν πρωθυπουργοί ή υπουργοί πρέπει να κολακεύουν τον α ή β πρέσβη στην Ελλάδα».
«Έχουμε μια κυβέρνηση που ουσιαστικά χτυπάει τη δική της τάξη, την αστική τάξη κατά τρόπο απίθανο. Αυτό είναι μοναδικό φαινόμενο στη σύγχρονη ιστορία».
Καταλήγει επισημαίνοντας πώς ότι έχει στην ελληνική ιστορία έγινε γιατί είχαμε ηγέτες που ήταν παίκτες. «Επανέρχομαι, πιο άνισος και δύσκολος αγώνας από το αλβανικό έπος που πολεμήσαμε την Ιταλία και τη νικήσαμε δεν μπορεί κανείς να το φανταστεί και όμως έγινε και νικήσαμε. Και όταν ακόμη ήρθανε οι Γερμανοί πολεμήσαμε πιο πολύ στο Ρούπελ παρ’ ότι πολεμήσανε οι Γάλλοι στην αρχή του πολέμου. Δεν είναι εύκολο και το έργο δεν είναι καθόλου εφικτό εάν είμαστε χωρισμένοι και τσακωμένοι και ό ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου».
Οι Έλληνες κατά τον κ. Μαρεκζίνη έχουν χάσει εντελώς το ηθικό τους, την ψυχολογία τους και γενικά βρίσκονται σε κρίση αξιών. Γι’ αυτό φρόντισαν άλλοι, τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που ο λαός δεν είναι μονιασμένος, δεν αντιδρά στις καρπαζιές που δέχεται καθημερινά.
Το ’40 μπορεί να πεινούσε ο Ελληνικός λαός αλλά έγραψε ιστορία. Σημέρα; Σήμερα ανέχεται τους Έλληνες πολιτικούς, σε ρόλο υποτακτικών των ξένων δανειστών, να τον εξοντώνουν με απάνθρωπα μέτρα. Και να το παίζουν και…πατριώτες.
defencenet.gr

Να Φύγουν! Δεν έχουμε άλλο αίμα να δώσουμε!

Του Άγη Βερούτη

Άλλη μια φορά η κυβέρνηση διαπραγματεύεται (λέει) τη δομή της ρύθμισης οφειλών φυσικών και νομικών προσώπων προς το δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, γιατί η προηγούμενη ήταν σχεδιασμένη να αποτύχει, και απέτυχε…

Η τρόικα υποτίθεται ότι προσπαθεί να αποτρέψει τον ηθικό κίνδυνο του να είναι κάποιος ασυνεπής στις υποχρεώσεις του προς το κράτος, βάζοντας προϋποθέσεις στις ρυθμίσεις αυτές που τις κάνουν ανεδαφικές και τιμωρητικές για όποιον προσπαθήσει να τις αξιοποιήσει για να αποφύγει την ποινικοποίηση του να είσαι Έλληνας το 2013.

Το ίδιο πολιτικό προσωπικό είναι που επέβαλε την εσωτερική υποτίμηση, και επέλεξε τη συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 30% μέσω υπερφορολόγησης αντί για μείωση του δημοσίου ως εκεί που φτάνει η τσέπη των Ελλήνων, το ίδιο πολιτικό προσωπικό που κατέστησε την πλειοψηφία των μικρομεσαίων μη βιώσιμους, το ίδιο που κατακρεούργησε τη μεσαία τάξη και οδήγησε στο κλείσιμο τις μισές μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας, το ίδιο ζητά τώρα άδεια από τους έμμισθους υπαλλήλους της τρόικας να μετριάσει την ανείπωτη δυστυχία που σκορπίζει η υπερφορολόγηση στο δύσμοιρο Έλληνα μικρομεσαίο.

Ποιοι είναι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των Ελλήνων ψηφοφόρων, και ποιοι τελικά αποφασίζουν;

Οι αστικές επαναστάσεις των προηγούμενων αιώνων έγιναν κυρίως γιατί η φορολογία δεν αποφασιζόταν από εκλεγμένους αντιπρόσωπους του Λαού, αλλά από ηγεμόνες και τους υπαλλήλους τους. Δηλαδή ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ.

Πειράματα πολιτικής ανοχής και αντοχής κάνουν πια, στο κουφάρι του ελληνικού Λαού;

Καλύτερα εκλογές παρά αυτό το βασανιστήριο έλλειψης Δημοκρατίας.

Δεν είναι ποινικό αδίκημα να είσαι Έλληνας. Όσοι προσπαθούν να το κάνουν έτσι, πρέπει να φύγουν. Εγκαίρως. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει άτακτη χρεοκοπία, που όμως θα έχει ίσο κόστος για όλους, αντί να κανιβαλίζει την παραγωγική τάξη, για τη σίτηση με τις σάρκες της των κομματικών στρατών κηπουρών χωρίς κήπους, των δολοφόνων που εισπράτουν τους μισθούς τους από το δημόσιο και στη φυλακή, των σαρανταπεντάρηδων συνταξιούχων, και των θυγατέρων σε αγαμία.

Να φύγουν!

Δεν έχουμε άλλο αίμα να δώσουμε!

Να φύγουν!

tonoikaipnevmata