ΑΛΗΤΕΣ!!ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΓΙΑ 9 ΔΙΣ!!!

Με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να βρίσκεται εγκλωβισμένος μεταξύ ΔΝΤ και Κομισιόν αναφορικά με την ανάγκη λήψης νέων μέτρων για την κάλυψη του δημοσιονομικού προδιαγραφόμενου κενού για το 2014 η Γερμανία φαίνεται εμφανίζεται με «συμβιβαστική» πρόταση.

Πιο συγκεκριμένα και όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας realnews κυοφορείται πρόταση μέγιστου ύψους 9 δισ.€  με αντάλλαγμα η Ελλάδα να παραιτηθεί από τις γερμανικές αποζημιώσεις αλλά κυριότερα από το κατοχικό δάνειο.

Η στιγμή δεν είναι τυχαία. Ο βομβαρδισμός με στοχευμένες φημολογίες  για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων μεταξύ ΔΝΤ και Κομισιόν ύψους 2 δισ. € εξαιτίας του δημοσιονομικού κενού που θα παρουσιαστεί το 2014, κενό το οποίο διαψεύσει ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας -αλλά πολύ λίγη σημασία έχει αυτό-  έχει δημιουργήσει εκνευρισμό στην κυβέρνηση. Εκνευρισμό τον οποίο το Βερολίνο θεωρεί πως είναι ευκαιρία για να τον εκμεταλλευθεί, θεωρώντας πως η Αθήνα θα «αρπάξει» την προσφορά και θα πει και ευχαριστώ!

Πως; Με μια προσφορά την οποία θα ανταλλάξει για το κατοχικό δάνειο που εκτιμάται στα 50 δισ. € (54 για την ακρίβεια) αλλά και τις αποζημιώσεις το ύψος των οποίων είναι δυσθεώρητο φτάνοντας τα 115 δισ.€!

Το παιχνίδι έχει στηθεί καλά και έχει στηθεί σε τέτοιο σημείο που ανάγκασε τον πρωθυπουργό -όπως διαρρέει το Μέγαρο Μαξίμου- να πάρει τηλέφωνο την διευθυντήρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρτν για να της πει «οργισμένα αλλά σε φιλικό(!) κλίμα» πως δεν πρόκειται να πάει νέα μέτρα. Λέμε παιχνίδι γιατί περί αυτού πρόκειται. ΔΝΤ και Κομισιόν παίζουν το «κορόιδο» με την κυβέρνηση να μην ξέρει ποιος ζητά τα μέτρα! Το ΔΝΤ λέει πως εμείς δεν το ζητήσαμε αλλά ο ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Ματίας Μορς ως «αρχηγός» της τρόικας και η Κομισιόν τηρεί σιγή ιχθύος!

Ταυτόχρονα όμως το ΔΝΤ εισηγείται την ανάγκη λήψης νέων μέτρων καθώς όπως λέει το επιζητούμενο πλεόνασμα του 1,5% για το 2014 δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς νέα μέτρα. Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου έρχεται η φημολογία ότι η Γερμανία νιώθει περίπου … τύψεις για την μη καταβολή αποζημιώσεων και προτείνει έμμεσα την παραίτηση της Ελλάδας από αυτές.

Σε πρώτη φάση από το επιτελείο της Ανγκελα Μέρκελ φαίνεται να επεξεργάζονται το σενάριο της μερικής αποκατάστασης, ενδεχομένως με παραίτηση της χώρας από τμήμα κεφαλαίων που έχουν διατεθεί για τα ελληνικά πακέτα διάσωσης.

Έτσι και σύμφωνα  με το σχέδιο αυτό, το ποσό δεν μπορεί να ανέρχεται σε περισσότερα από έναν υψηλό μονοψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων έως δηλαδή και 9 δισ. ευρώ.

Το δεύτερο σενάριο αφορά στη δημιουργία επενδυτικού ταμείου το οποίο θα διαθέτει χρήματα για την ενίσχυση μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα και θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των Σοσιαλδημοκρατών για χαλάρωση της λιτότητας και προώθηση της ανάπτυξης.

Το σημαντικό όμως της υπόθεσης είναι πως και στις δύο περιπτώσεις δεν προβλέπουν αναγνώριση του χρέους της Γερμανίας.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα ακόμη γερμανικό εκβιασμό. Η νέα μέτρα και πτώση της κυβέρνησης ή σας απαλλάσσουμε από μέτρα ύψους 2 δισ.€ έχοντας παράλληλα μια αόριστη προσφορά 9 δισ. στον αέρα και  επιβιώνετε προσωρινά.

Το πρόβλημα όμως είναι πως το πολιτικό  κεφάλαιο της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου τουλάχιστον είναι όπλο στα χέρια της ελληνικής πλευράς, όπλο το οποίο δεν δύνανται και δεν μπορεί να απεμπολήσει. Για τι αν το κάνει η αντίδραση στο εσωτερικό θα είναι τέτοια που οι επιπτώσεις της θα είναι ίδιες με αυτές της επιβολής νέων οριζόντιων μέτρων.

Αν η χώρα πάει την Γερμανία στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για το Κατοχικό Δάνειο, το οποίο είναι άμεσα απαιτητό και υπολογιστέο, η χώρα των Τευτόνων, θα αναγκαστεί έτσι και αλλιώς να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Μόλις κοστολογηθούν και τα εγκλήματα των προγόνων τους, και υπάρξει απόφαση του Δικαστηρίου, και υποχρεωθεί να πληρώσει η Γερμανία αποζημιώσεις, τότε μιλάμε για σχεδόν ολική διαγραφή του χρέους, πάντως με αυτό που θα απομένει θα μπορούμε να ζούμε αποπληρώνοντάς το χωρίς δυσκολίες.

Στόχος των Γερμανών είναι να “τελειώσουν” όχι με την Ελλάδα όπως παρουσιάζεται από τα νεοταξίτικα ΜΜΕ αλλά με τα δικά τους χρέη. Ύστερα λένε εμάς “μπαταχτσίδες”.

Πηγή: defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/germaniko-protektorato-9-dis-gia-diagrafh-polemikwn-apozhmiwsewn-kai-katoch#ixzz2iKjm1XZk

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

 Η εισήγηση για το κλείσιμο 22 αεροδρομίων επανέρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων

Η εισήγηση για το κλείσιμο 22 αεροδρομίων επανέρχεται στο

τραπέζι των διαπραγματεύσεων από την Τρόικα αν και πριν από μερικούς μήνες είχε απορριφθεί από το αρμόδιο Υπουργείο, ενώ ήδη έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στις περιοχές που θα πληγούν.
Το λουκέτο το εισηγείται η γερμανική αεροπορική εταιρεία Lufthansa και οι Γερμανοί σύμβουλοι του δημοσίου προς την ελληνική κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το prismanews.gr που δημοσιεύει το θέμα η πρόταση αφορά το κλείσιμο αερολιμένων που εξυπηρετούν απομακρυσμένα νησιά αλλά και δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Συγκεκριμένα πρόκειται για τα αεροδρόμια:

-Σητείας
Αλεξανδρούπολης
Αράξου
Καλαμάτας
Νέας Αγχιάλου
Λήμνου
Χίου
Καστοριάς
Κοζάνης
Ιωαννίνων
Σκύρου
Σύρου
Ικαρίας
Λέρου
Καρπάθου
Νάξου
Πάρου
Μήλου
Κυθήρων
Αστυπάλαιας
Καστελόριζου
Κάσσου

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Γερμανική οφειλή στην Ελλάδα 510 δισ. ευρώ (αναλυτές BNP)

Δόλια η δήθεν έρευνα για οφειλές από τις “Γερμανικές αποζημιώσεις”. Αποσιωπούν το “κατοχικό δάνειο” που ανέρχεται σε 510 δις Ευρώ (συμφωνα με αναλυτή της BnP)!

Τι οφείλει η σημερινή Γερμανία προς την Ελλάδα. Οφειλές που αποδέχονται γερμανοί αναλυτές και το Spiegel, αποτιμούν Γάλλοι οικονομολόγοι, προσπαθούν να τα αποσιωπήσουν οι “ντόπιοι” την ίδια στιγμή που εξοντώνουν τον Ελληνικό λαό και εκποιούν την χώρα.


Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί η απότομη αφύπνιση του πολιτικού κόσμου σχετικά με τις Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις η οποία έχει απασχολήσει πολλάκις στο παρελθόν, ενώ ακόμα και αν υπάρξει δικαίωση τα όποια ποσά θα είναι απείρως μικρότερα, από την πραγματική οφειλή, την τεκμηριωμένη οφειλή της Γερμανίας που προκάλεσε την οικονομική καταστροφή της χώρας σε βάθος δεκαετιών. Το περιβόητο “κατοχικό δάνειο” που ουδείς τολμά να φέρει ως θέμα, διότι απλούστατα δεν είναι ούτε “ηθικό”, ούτε “πολιτικό” αλλά καθαρά οικονομικό. Με συγκεκριμένη εκτίμηση, αποτίμηση και διαδικασία διεκδίκησης.

Οι “πολεμικές αποζημιώσεις” βλέπετε, προσπαθούν να αποτιμήσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές σε σημερινούς χρηματοοικονομικούς όρους, με άθλια δεδικασμένα διεθνώς που συνοδεύονται από “συγγνώμη”, χτύπημα στην πλάτη και “για όλα έφταιγαν οι ναζί”. Σκληρή η αλήθεια, αλλά μόνον το χρήμα έχει διαχρονική αξία και νόμους υπεράνω “ηθικής”. 
Ας επιστρατεύσουν λοιπόν οι κυβερνώντες την ηθική τους γιατί είναι το μόνο όπλο που θα τους οδηγήσει στο να κάνουν σωστά την δουλειά τους.

ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ “ΔΑΝΕΙΩΝ”

Υπερβαίνει τα 510 δις € για τη Γερμανία

(υπολογίζεται με 2,5% επιτόκιο από το 1946, οπότε κατέστησαν ληξιπρόθεσμα κατά τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το 1946)

Του Δημοσθένη Κούκουνα

Επειδή κατά περιόδους έχουν λεχθεί πολλά για τα κατοχικά δάνεια και ιδιαίτερα για το ύψος που αντιπροσωπεύουν, θα ήταν πολύ χρήσιμο να γίνει ένας αντικειμενικός – επιστημονικός θα έλεγα – υπολογισμός, ώστε να γνωρίζουμε το πραγματικό ποσόν, φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι το ζήτημα αυτό είναι υπαρκτό και η ελληνική αξίωση για την αποπληρωμή τους ρεαλιστική. Το καθήκον αυτό επαφίεται σε πιο ειδικούς οικονομολόγους και είναι όλως ατυχές που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος οιασδήποτε βαθμίδας να το πράξει ή ένας υπεύθυνος πολιτικός να αναθέσει σε μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων μια εμπεριστατωμένη μελέτη.
  

Μετά την Απελευθέρωση ο αρμόδιος θεσμικός φορέας, η Τράπεζα της Ελλάδος, βάσει των σχετικών λογαριασμών που τηρούσε, προσδιόρισε το σύνολο των καταβολών που δόθηκαν από την αρχή στους κατακτητές σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Το συνολικό ποσόν που αφορά τη Γερμανία ανέρχεται σε 1.617.781.093.648.819 δρχ. και στην Ιταλία σε 220.479.188.480 δρχ. Μετά την αφαίρεση των κατά τα διεθνή νόμιμα εξόδων κατοχής, όπως αυτά συμφωνήθηκαν με τους κατακτητές, η μεν Γερμανία έλαβε πέραν αυτών ως προκαταβολές 1.530.033.302.528.819 δρχ. και η Ιταλία αντίστοιχα 157.053.637.000 δρχ.[1]

Αυτά τα τελευταία ποσά είναι ακριβώς τα λεγόμενα κατοχικά δάνεια, που θα έπρεπε – κατά τις συμφωνίες Μαρτίου 1942 και Δεκεμβρίου 1942 – να επιστραφούν με τη λήξη του πολέμου. Αυτό είναι το κεφάλαιο του κατοχικού δανείου σε ονομαστική αξία και αυτή ήταν η βάση για να υπολογισθεί η οφειλή όταν θα γινόταν η εξόφληση, διότι το ακριβές ποσόν πρέπει να εξαχθεί με το μέτρο της τιμαριθμικής δραχμής. Εδώ τώρα τίθεται το ζήτημα ποιος είναι ο κανόνας του προσδιορισμού της.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, προκειμένου να έχει την εποχή εκείνη μια αρχική εκτίμηση, χρησιμοποίησε τη μέθοδο της αντιστοίχισης στην τιμή της χρυσής λίρας. Προσδιορίστηκε έτσι ότι η συνολική οφειλή της Γερμανίας ως προς τα κατοχικά δάνεια ανερχόταν σε 3.670.610 χρυσές λίρες, της δε Ιταλίας σε 835.616 χρυσές λίρες[2].

Εκ πρώτης όψεως η μέθοδος αυτή φαίνεται λογική, πλην όμως δεν είναι αντιπροσωπευτική, διότι η επίσημη τιμή της χρυσής λίρας ήταν διαφορετική από την ανεπίσημη – και φυσικά ήταν χαμηλότερη. Πέραν αυτού, η συμφωνία που επέβαλαν οι κατακτητές δεν όριζε συγκεκριμένη μέθοδο αποτιμαριθμοποίησης, πολύ δε περισσότερο όταν η μελετώμενη κατοχική περίοδος ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Συνεπώς, η αναζήτηση της δίκαιης αποτίμησης του χρέους θα πρέπει να ακολουθήσει ασφαλέστερο υπολογισμό.

Την άποψη ότι ο υπολογισμός του κατοχικού δανείου δεν είναι ορθός αν γίνει με τη βάση της χρυσής λίρας, πρώτος υποστήριξε ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, επιμένοντας ότι πιο ορθολογική και αντιπροσωπευτική είναι εκείνη του δολαρίου. Στην περίπτωση αυτή, πρόσθετε, κατά την εκτίμησή του το κεφάλαιο οριζόταν για τη Γερμανία σε 151 εκατ. δολάρια και μέχρι το 1964[3] θα έπρεπε να προστεθούν 177 εκατ. δολάρια για τόκους από 1ης Ιανουαρίου 1942, δηλαδή συνολικά 328 εκατ. δολάρια.

Ωστόσο, αν στηριζόμαστε στη συμφωνία του Μαρτίου 1942, που συνήφθη μεταξύ Γερμανών και Ιταλών στη Ρώμη, δεν πρέπει να αρχίσει η χρέωση από την ημερομηνία εκείνη, διότι σαφώς αναφερόταν ότι επρόκειτο περί ατόκου επιστροφής των καταβολών. Και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συμφωνία εκείνη, διότι επ’ αυτής εδράζεται η ελληνική αξίωση. Διαφορετικά αν αγνοηθούν επιλεκτικά ορισμένοι όροι της, υπάρχει ο κίνδυνος να αδυνατίσει η θέση μας και να δοθούν επιχειρήματα για τη μη τήρησή της.

Από την άλλη μεριά δεν είναι ορθολογική η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου, διότι χρησιμοποιεί μεθοδολογία που στην πραγματικότητα μειώνει το σύνολο της οφειλής με το να λαμβάνει εσφαλμένη εκκίνηση της οφειλής στα 151 εκατ. δολάρια, που τον Απρίλιο 1964 αντιστοιχούσαν σε 15.100.000 χρυσές λίρες ή κατ’ επέκταση το 2012 σε 4.530.000.000 ευρώ. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Αγγελόπουλο, τον Απρίλιο 1964 το κεφάλαιο έφθανε έντοκα, ως προς τη Γερμανία πάντα, στις 32.800.000 χρυσές λίρες, οπότε με τις ίδιες αναλογίες (δηλαδή με επιτόκιο 4% και ετήσιο ανατοκισμό) το 2012 η συνολική οφειλή θα ήταν 215.513.819 χρυσές λίρες ή σε ευρώ 64.654.145.587 ευρώ. Αυτή είναι η εκτίμηση Αγγελόπουλου για τα κατοχικά δάνεια της Γερμανίας που οφείλονται στην Ελλάδα[4].

Ωστόσο ο υπολογισμός αυτός έχει δύο βασικά μειονεκτήματα. Όπως προελέχθη, α) αγνοεί τον όρο της άτοκης επιστροφής κατά τη λήξη του πολέμου, και β) υπολογίζει επιτόκιο 4%. Ενδεχομένως το 1964, όταν έκανε τους υπολογισμούς του, το επιτόκιο να ήταν φυσιολογικό, πλην όμως προκειμένου για κρατικά δάνεια το ορθό θα ήταν 2,5% και όχι περισσότερο.

Επιλέγοντας αυτό το χαμηλό επιτόκιο του 2,5% και εκκινώντας τον ανατοκισμό από το 1946, χρονολογία που ανυπερθέτως, δηλαδή με τη λήξη του πολέμου που νοείται κατά τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, θα έπρεπε το γερμανικό κράτος να επιστρέψει τις καταβολές που είχε λάβει καθ’ υπέρβαση των εξόδων κατοχής υπό σαφώς δανειακή μορφή και με την ανεπιφύλακτη δέσμευση επιστροφής των χρημάτων, καταλήγουμε σε άλλο ποσόν.

Πλην όμως η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου το 1964, όσο και εκείνη του κατοχικού υπουργού Γκοτζαμάνη το 1952 (περί 240 εκατ. δολαρίων), είναι εσφαλμένες. Αγνοούν την ορθή αποτίμηση της αναγκαίας τιμαριθμικής βάσης, η οποία όντως είναι αρκετά περίπλοκη. Αρκεί μόνο να υπομνησθεί πόσο ακραίες και αιφνίδιες ανατιμήσεις βασικών ειδών γίνονταν τότε, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι οι πραγματικές τιμές αγαθών απείχαν εξαιρετικά από τις επίσημες και πόσο δύσκολο είναι να αναπαρασταθούν ώστε να ληφθούν για να χρησιμοποιηθούν ως βάση υπολογισμών. Γι’ αυτόν τον λόγο αναζητήσαμε μια άλλη μεθοδολογία.

Η έρευνά μας προσανατολίστηκε διαφορετικά λοιπόν και με έναν συνδυασμό επίσημων και πραγματικών τιμών στα τρόφιμα και στα είδη καθημερινής χρήσης, της πραγματικής τιμής της χρυσής λίρας στην ελεύθερη αγορά, λαμβάνοντας υπόψη και τις αξίες των πωλουμένων ακινήτων, καθώς και άλλων δεικτών, περιλαμβανομένης και της γερμανικής οφειλής από τις ελληνικές εξαγωγές προς τη Γερμανία διαρκούσης της Κατοχής[5], καταλήξαμε σε διαφορετικό ποσόν. Έτσι, η πραγματική αποτίμηση του κατοχικού χρέους έφθασε την ημέρα που αποχώρησαν τα γερμανικά στρατεύματα στο συνολικό ύψος των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να περιλαμβάνονται πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Αυτό είναι το ακριβές ποσόν και είναι βέβαιο ότι αν κάποτε η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να ασχοληθεί με το ζήτημα και αναθέσει σε μια επιτροπή ειδικών να το ερευνήσει σε βάθος, τότε θα επαληθευθεί πλήρως η δική μας εκτίμηση.

Επί πλέον, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο όρος περί άτοκης σύντομης επιστροφής των κατοχικών δανείων ξεπεράστηκε όταν η οιονεί δανειακή σύμβαση κατέστη ληξιπρόθεσμη. Αυτό συνέβη με τη Διάσκεψη Ειρήνης του 1946 και από τότε τα δάνεια είναι έντοκα, ώστε το αρχικό κεφάλαιο των 100 δισεκατομμυρίων να ανέρχεται σήμερα, με χαμηλό επιτόκιο 2,5%, στα 510.033.165.000 ευρώ.

Επομένως αυτό το ποσόν όφειλε να έχει καταβάλει το μεταπολεμικό γερμανικό κράτος και αδιαφόρησε να το πράξει. Υπό το πρόσχημα του διαμελισμού επλέχθη μια σειρά επιχειρημάτων για να αποφύγει την αποπληρωμή των κατοχικών δανείων με την ανοχή ή συνενοχή των συμμαχικών κυβερνήσεων. Αρκετά χρόνια μετά τη Διάσκεψη Ειρήνης εφευρέθηκε το επιχείρημα ότι η Γερμανία δεν ήταν σε θέση να υπογράψει την τελική συνθήκη ειρήνης ενόσω ήταν διαμελισμένη. Αν ήταν καλόπιστος οφειλέτης η Δυτική Γερμανία, στο διάστημα των 44 χρόνων που μεσολάβησαν μέχρι να ενοποιηθεί θα μπορούσε να είχε καταβάλει το μερίδιο που της αναλογούσε, έστω και σταδιακά. Απέφυγε όμως να το πράξει, όπως απέφυγε και στα επόμενα χρόνια, αφού πλέον ήταν ενοποιημένη και δεν μπορούσε να επικαλεσθεί παρόμοιες αιτιάσεις.

(Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια”, σελ. 459-463 που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ερωδιός)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Η Ιταλία υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την οφειλή της, ανερχόμενη κατά τον χρόνο της αποδοχής, στο ποσόν των 105 εκατ. δολαρίων, ποσόν όμως κατώτερο του πραγματικού, διότι επρόκειτο περί συμβιβασμού με την τότε ιταλική κυβέρνηση.

[2]. Μεταπολεμικά η Ιταλία, η οποία αναγνώρισε την εν προκειμένω οφειλή της και δεν αρνήθηκε να την εξοφλήσει, φέρθηκε πολύ εντιμότερα από τη Γερμανία και τελικά, ύστερα από διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές κυβερνήσεις ως προς το ακριβές ύψος της οφειλής της, το αποπλήρωσε. Η Γερμανία, παρά το γεγονός ότι δεν αρνείται την ύπαρξη της υποχρέωσης με τη λήξη του πολέμου, πεισματικά και συστηματικά δεν δέχεται να την τακτοποιήσει.

[3]. Η χρονολογία 1964 χρησιμοποιείται διότι τη χρονιά εκείνη έκανε τους υπολογισμούς και τις εκτιμήσεις του ο Α. Αγγελόπουλος, δημοσιεύοντας σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα Το Βήμα(17.4.1964), που αναδημοσιεύθηκε στη συνέχεια στο περιοδικό Νέα Οικονομία, που εξέδιδε ο ίδιος (Μάιος 1964).

[4]. Στα τέλη Μαΐου 2012 η δημοσιογράφος Βίκυ Βουλβουκέλη δημιούργησε αίσθηση στη γερμανική κοινή γνώμη (Bild 23.5.2012), προβάλλοντας το αίτημα για την επιστροφή των κατοχικών δανείων, στηριζόμενη στην εκτίμηση που είχε παρουσιασθεί από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης τον Σεπτέμβριο 2011 περί 70 δισεκ. ευρώ. Το ποσόν, όπως αναλύουμε, είναι κατά πολύ χαμηλότερο της πραγματικότητας.

[5]. Το ισοζύγιο του ανανεωμένου ελληνογερμανικού κλήριγκ, όπως εξελίχθηκε με τη δραστηριότητα της Degriges από τον Σεπτέμβριο 1942 μέχρι τέλους της Κατοχής, είναι σαφώς οικονομικό μέγεθος και πρέπει να εντάσσεται στη συμφωνία για τα κατοχικά δάνεια, όπως αναμφίβολα προκύπτει.

Ο έγκυρος Γάλλος οικονομολόγος Jacques Delpla, οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας BNP Paribas εκτιμά το ύψος της γερμανικής οφειλής στα 575 δις ευρώ (συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Les Echos 23.6.2011) ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
Ο Γερμανός καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl αποδέχεται πλήρως την υπόσταση της γερμανικής οφειλής για τα κατοχικά δάνεια (συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel21.6.2011).

Οι πολύτιμες πληροφορίες από το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα το οποίο δεν πρέπει να λείπει από κανένα Ελληνικό σπίτι. Για να γνωρίζουμε την αλήθεια και όχι τις έωλες ιδεοληψίες του καθενός.

Ο συγγραφέας μάλιστα έστειλε και επιστολή στον Αντώνη Σαμαρά για το θέμα:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ

Στον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά ο ιστορικός συγγραφέας Δ. Κούκουνας έστειλε την ακόλουθη επιστολή, παροτρύνοντάς τον να επιδιώξει την άμεση διεκδίκηση των κατοχικών δανείων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μέχρι τώρα δεν έγινε γνωστή η αντίδρασή του.

“Αθήνα, 17 Ιουλίου 2012

Προς τον Κύριο

Αντώνη Σαμαρά

Πρωθυπουργό της Ελλάδος

Μέγαρο Μαξίμου

Ενταύθα

Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε,

Θεώρησα χρέος μου να σας προσφέρω τιμητικά ένα από τα πρώτα αντίτυπα του νέου βιβλίου μου «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», που μόλις κυκλοφόρησε, αφ’ ενός λόγω της μακράς προσωπικής γνωριμίας μας, αφ’ ετέρου διότι πιστεύω ότι θα πρέπει να είσθε ενήμερος υπό τη θεσμική σας ιδιότητα των όσων αναφέρονται σ’ αυτό.

Αν ένας νηφάλιος παρατηρητής θα επιχειρούσε να αναζητήσει πού ακριβώς οφείλεται η σημερινή ελληνική τραγωδία, θα διαπίστωνε ότι είναι μια μετεξέλιξη της τραγωδίας που βίωσε σε τόσο δραματικούς τόνους ο Ελληνικός Λαός κατά την κατοχική περίοδο 1941-44. Διότι η περίοδος εκείνη στην πραγματικότητα δεν έκλεισε, ως προς τις συνέπειές της, ούτε με το τέλος του Εμφυλίου, ούτε με τις ανασυγκροτήσεις και αναδιαρθρώσεις που επιχειρήθηκαν σε διάφορες επόμενες φάσεις, ούτε καν με τη Μεταπολίτευση και ό,τι ακολούθησε.

Και δεν έκλεισε διότι την εποχή εκείνη απομυζήθηκε από τον κατακτητή, εξίσου βάναυσα όπως και στο ανθρωπιστικό πεδίο, κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας μέχρι ολικής ξηρασίας. Δεν ήταν ο πόλεμος και οι συνθήκες του, ήταν ο συγκεκριμένος εχθρός που έτσι απάνθρωπα αποστράγγισε το παν από τη χώρα μας. Διαρκούσης της σκληρότατης αυτής κατοχής ο λαός μας άντεξε προσβλέποντας στην ελπίδα ότι σύντομα θα τελείωνε αυτή η φάση και έπειτα θα δικαιωνόταν. Βεβαίως εδώ δεν έχει θέση να κριθεί πώς και κατά πόσο ικανοποιηθήκαμε με το Συνέδριο Ειρήνης, αλλά είναι αλήθεια πως δόθηκαν επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Δεν ρυθμίστηκαν όμως τα αναγκαστικά κατοχικά δάνεια, τα οποία ο κατακτητής συστηματικά απαίτησε και έλαβε ποικιλοτρόπως από την ελληνική οικονομία, γεγονός που αυτομάτως επιδείνωσε μέχρις εξαντλήσεως την πείνα, τη δυστυχία, τον αφανισμό. Αυτά τα κατοχικά δάνεια, ύψους 100 δις ευρώ ως προς το κεφάλαιό τους τότε, αν είχαν αποδοθεί τότε θα αποτελούσαν για την Ελλάδα το ουσιαστικό κεφάλαιό της για την επανεκκίνηση της οικονομίας της. Αλλά μη διαθέτοντας αυτό το κεφάλαιο, εξαναγκάστηκε επανειλημμένα από τότε να προσφεύγει σε διάφορους δανειστές και ποικίλες διαδικασίες για να το αναπληρώνει.

Λίγο ώς πολύ, ως οικονομολόγος και πολιτικός, θα γνωρίζετε τι απέγινε μέχρι σήμερα. Με διάφορα προσχήματα, οσάκις εθίγη το θέμα, ουδέποτε ικανοποιήθηκε η χώρα μας εκ μέρους της Γερμανίας (σε αντίθεση με ό,τι έγινε με την Ιταλία) με την επιστροφή των κατοχικών δανείων, τα οποία είχαν μορφή διακρατικής δανειακής σύμβασης. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχει καμιά αξία να αποδοθούν ευθύνες στους Έλληνες υπεύθυνους ηγέτες που κατά το παρελθόν παρέλειψαν το καθήκον τους και αδιαφόρησαν να διεκδικήσουν την εξόφληση αυτών των δανείων, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπήρχε δόλος. Ούτε είναι το ζητούμενο στην παρούσα συγκυρία.

Όταν όμως ο Λαός μας φθάνει σ’ αυτό το σημείο εξαθλίωσης τα πράγματα αλλάζουν. Το ζήτημα των κατοχικών δανείων θα πρέπει να λήξει οριστικά και ικανοποιητικά. Και επειδή, Κύριε Πρόεδρε, γνωρίζετε πόσο σας εκτιμώ προσωπικά, δεν θα ήθελα να προστεθεί και η κυβέρνησή σας στο σύνολο των μεταπολεμικών πολιτικών ηγεσιών που αδιαφόρησαν για τη συγκεκριμένη γερμανική οφειλή, η οποία κατά την εκτίμησή μου υπερβαίνει τα 510 δις ευρώ, κατά την εκτίμηση άλλων μεγαλύτερη ή μικρότερη.

Έχω την πεποίθηση ότι επί των ημερών σας το ζήτημα των κατοχικών δανείων μπορεί να λήξει, οπότε η Ελλάδα θα ξεπεράσει το αδιέξοδό της, συμψηφίζοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το εξωτερικό χρέος της έναντι της γερμανικής οφειλής. Σας καλώ και σας προτείνω να σχηματίσετε μια επιτροπή ειδικών που με επείγουσες διαδικασίες, αφού επιβεβαιώσει την τυπική υπόσταση των κατοχικών δανείων και επαληθεύσει το σημερινό ύψος τους, να σας εισηγηθεί τον τρόπο αποτελεσματικού χειρισμού του ζητήματος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν δεν επαρκούν τα όσα υπάρχουν στις αρμόδιες αρχές ή τα όσα αναφέρονται στο εν προκειμένω εξειδικευμένο βιβλίο, εννοείται ότι είμαι στην απόλυτη διάθεσή σας να συμβάλω ως Έλληνας πολίτης, παρέχοντας κάθε επιπρόσθετη πληροφορία που τυχόν γνωρίζω ή κάθε στοιχείο που βρίσκεται στο προσωπικό μου αρχείο από τη μακρόχρονη ιστορική έρευνα που έχω διεξαγάγει για τα κατοχικά θέματα.

Με θερμές ευχές, πάντοτε στη διάθεσή σας και

Με εξαίρετη τιμή

Δημοσθένης Κούκουνας”

Δεν υπάρχουν ένοχα μυστικά, τα πάντα είναι μπίζνες!

To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί – μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Δεν υπάρχει πιο ισχυρή (για την ακρίβεια: αδιάσειστη) απόδειξη για τις σχέσεις του καπιταλισμού με τον φασισμό, που αναπτύσσονται στο έδαφος ή και στο υπέδαφος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στο φασισμό και στα (οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχα στο καπιταλιστικό σύστημα) μονοπώλια. (N.Μπογιόπουλος)

Ναζιστικό εκλογικό‐περίπτερο σε φορτηγό προσφορά της SIEMENS…
«Προεδρικές Εκλογές Γερμανία Βερολίνο 1932» Φώτο, αρχείου από Presidential elections,
Nazi public address van at Berlin – Pankow, April 1932.

Η «Ζήμενς» του Χριστοφοράκου είναι η ίδια «Ζήμενς» που με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της στην Αθήνα συγκροτήθηκαν επί του γερμανοντυμένου «πρωθυπουργού» Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.

Η «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.

Η «Κρουπ» των διαλυμένων ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και των 670 θυγατρικών ανά τον κόσμο είναι η ίδια «Κρουπ» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και που ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο κύριος Κρουπ έλεγε το 1934: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)».

Είναι η «Φαρμπεν», σήμερα κυκλοφορεί με to όνομα «Μπάγερ» που το βιομηχανικό συγκρότημα της κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς . Είναι η «Φάρμπεν» που κατασκεύασε το Zyklon B, το αέριο που χρησιμοποιήθηκε στα ναζιστικά κρεματόρια.

Είναι η «Ford» εκείνη που κατασκεύασε για λογαριασμό του Χίτλερ τα μισά σχεδόν φορτηγά της Βέρμαχτ και που ο πρόεδρός της, ο κύριος H.Ford, τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» του στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1938.

Ο H. Ford εν έτη 1938 γιορτάζει τα 75α γενέθλιά του λαμβάνοντας το παράσημο του ναζιστικού μεγαλόσταυρου, η ύψιστη διάκριση του ναζιστικού Γ’Ράιχ προς μη Γερμανό πολίτη.

Είναι η «ΙΒΜ» που μηχανοργάνωσε τα 78 ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και που ο πρόεδρός της, ο T. Watson τιμήθηκε για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.

Ο πρόεδρος της IBM T. Watson με τον Χίτλερ, λίγο πριν από την παρασημοφόρησή του από τους ναζί, το 1937.

Η Standart Oil των Ροκφέλερ, και ο πρόεδρός της Ούλιαμ Φάρις μέσω του Ουώλτερ Τηγκλ, διευθυντή της American I.G. θυγατρικής της γερμανικής εταιρίας χημικών I.G. Farben εφοδίαζε με καύσιμα την Luftwaffe μέχρι το τέλος του πολέμου, με δεξαμενόπλοια της εταιρίας υπό παναμαϊκή σημαία, και με άδεια της αμερικανικής κυβέρνησης παρέδιδε 50000 τόνους καύσιμα τον μήνα.

Ο Τζον Ντέιβινσον Ροκφέλερ (1839-1937)
ήταν Αμερικανός βιομήχανος, φιλάνθρωπος και ένας
από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο

Η Davis Oil Company του Ουίλιαμ Ντέιβις είχε στενές σχέσεις με τους Γκαίρινγκ και Χίμλερ, και μέσω του προέδρου του Μεξικού Λάζαρο Καρντένα εφοδίαζε με καύσιμα τους ναζί

Η General Motors, της εβραϊκής οικογένειας των Ντυ Ποντ, και με κεφαλή της επιχείρησης τον Ειρηναίο εφοδίαζε την εταιρία I.G. Farben με συνθετική βενζίνη και καουτσούκ για τον Χίτλερ. Όπως και με θωρακισμένα οχήματα και άρματα μάχης μέσω της θυγατρικής της Opel, και μάλιστα η GM έτυχε απαλλαγής φόρων ύψους 33 εκατ. $ για ζημιές στα εργοστάσιά της της Γερμανίας..!!

Η αμερικανική εταιρία τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού ΙΤΤ του Σωσθένη Μπεν σε συνεργασία με τους Βάλτερ Σέλενμπεργκ της Gestapo, και του Κουρτ φον Σρέντερ της Τράπεζάς Διεθνών Διακανονισμών εφοδίαζε την Wehrmacht με τηλεπικοινωνιακό υλικό, ηλεκτρονικά συστήματα και εξαρτήματα συσκευών, ραντάρ και παρέδιδε 50000 πυροσωλήνες πυροβολικού τον μήνα.

Επίσης ο Μπεν απέκτησε το 1938 το 28% της γερμανικής εταιρίας κατασκευής αεροσκαφών Focker-Wulf. Το 1946 η κυβέρνηση Τρούμαν τον παρασημοφόρησε για τις εξαίρετες υπηρεσίες του προς την πατρίδα..!! Η Σουηδική εταιρία ρουλεμάν SKF, και η αμερικανική θυγατρική της υπό τους Ουίλιαμ Μπατ, και Ούγκο φον Πόσεν, εξάδελφος του Γκαίρινγκ εφοδίαζαν με έτοιμο υλικό ή πρώτες ύλες τον γερμανικό στρατό και αεροπορία, πχ κάθε βομβαρδιστικό αεροσκάφος χρειάζονταν τουλάχιστον 4000 ρουλεμάν για να πετάξει. Το μείζον θέμα είναι πως η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε τα πάντα από αναφορές του FBI, αλλά πότε δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την δράση αυτών των εταιριών…

H Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, διευθυντής Τόμας Μακίτρικ.
Μέσω αυτής της τράπεζας ο χρυσός της Τσεχοσλαβακίας, του Βελγίου και της Ολλανδίά κατέληξε στην Reichsbank. Επίσης “ξέπλενε” τον χρυσό και τα κοσμήματα κλπ των εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Δεν υπάρχουν ένοχα μυστικά, απλά τα πάντα είναι μπίζνες… οι εβραίοι Ροκφέλερ, Ρότσιλντ, Ντυ Ποντ κλπ χρηματοδότησαν ένα τέρας που κατέστρεψε την ευρώπη, κι εξόντωσε εκατομμύρια ομόφυλούς τους, όχι όμως απ’ όλες τις δώδεκα φυλές των ισραηλινών, αλλά επιλεκτικά από κάποιες… το γιατί το γνωρίζουν οι ίδιοι… κι εάν για τα 6 εκατομ. εβραίων της ναζιστικής θηριωδίας έτρεξαν, και τρέχουν ποταμοί δακρύων, γιατί δεν έσταξε σταγόνα για τα 37.000.000 Κινέζων που έσφαξαν οι ιάπωνες πριν και κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ..;;

Είναι μια από τις μεγαλύτερες απορίες… ίσως γιατί πιθανών να είναι κακής ποιότητας το κινεζικό αίμα…ή γιατί πολύ απλά είμαστε, ως κοινωνία των εθνών, οι απόλυτοι υποκριτές….

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όπως και τα απαλλακτικά βουλεύματα.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανένα μονοπώλιο και κανένα στέλεχος εταιρειών από τις χώρες των δυτικών Συμμάχων δεν τιμωρήθηκε για τις σχέσεις του με τον Ναζισμό.

Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.

Φρόντισε ο κύριος John McCloy. Ηταν ο Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Αλλά βασικά ο κύριος McCloy ήταν τραπεζίτης. Από το 1947 ήταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πιο πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των επιχειρήσεων «Ροκφέλερ» και της Τράπεζας «Chase Manhattan».

Ενδεικτική βιβλιογραφία
1- Charles Higham: TRADING WITH THE ENEMY, Barnes and Nobles books, USA, 1995….
2- James Pool: HITLER AND HIS SECRET PARTNERS, Pocket books, New York, 1997…
3- James Pool: WHO FINANCED HITLER, Pocket books, New York, 1997…
4- John Bowman: CHRONICLE OF 20th CENTURY HISTORY, Magna books, London, 1989…..
5- Michael Neufeld: THE ROCKET AND THE REICH, Free Press, New York, 1995…

Επιμέλεια: www.logiosermis.net

Τα Χρήματα του ΕΣΠΑ θα πανε σε γερμανούς επιχειρηματίες..

Με χρήματα των ελλήνων πολιτών και ευρωπαϊκά κονδύλια (ΕΣΠΑ ) που προορίζονται για την Ελλάδα, ύψους 14,5 δισ. ευρώ, θα χρηματοδοτούνται από το 2014 οι επενδύσεις των γερμανών επιχειρηματιών στη χώρα. Μετά το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε ο Κωστής Χατζηδάκης με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η κυβέρνηση Σαμαρά θα έχει το προνόμιο να προσφέρει χρήματα σε γερμανικές επιχειρήσεις που έρχονται για να αυγατίσουν τα κέρδη τους στην Ελλάδα…

Στο UNFOLLOW 22 που κυκλοφορεί, διαβάστε το ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Με χρήματα των ελλήνων πολιτών οι γερμανικές επενδύσεις».

Δείτε ένα απόσπασμα:

«…Το μνημόνιο αυτό επιχειρήθηκε από την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ να παρουσιαστεί σαν μια ακόμα λαμπρή σελίδα του περιβόητου πρωθυπουργικού μυθιστορήματος με τον τίτλο «Success Story». Έλληνες και γερμανοί αξιωματούχοι επιδίωξαν με κάθε τρόπο να εμφανίσουν τη δημιουργία Ελληνικού Επενδυτικού Ταμείου σαν μοχλό που δήθεν θα στηρίξει την ελληνική μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα.

Ποια είναι όμως η ωμή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα; Ότι οι Γερμανοί, μέσω της ΚfW, έρχονται να ελέγξουν πλήρως τη ροή των χρημάτων των ΕΣΠΑ από τις Βρυξέλλες προς την Ελλάδα και κυρίως να τα κατευθύνουν για τη δανειοδότηση και στήριξη των επιχειρήσεών τους, οι οποίες είτε δραστηριοποιούνται είτε θα δραστηριοποιηθούν εδώ.[…]

Ο Β. Σόιμπλε, που παρεμπιπτόντως είναι και πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου που ελέγχει την ΚfW, φρόντισε να συμπεριλάβει στους όρους του μνημονίου ότι: «Το Ταμείο θα συσταθεί με τεχνική βοήθεια και υποστήριξη από την KfW και άλλους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Θα διοικείται
από επαγγελματικό μάνατζμεντ, ανεξάρτητο από κυβερνητικές επιρροές»! 

ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ  Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ 

ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 

ΕΚΧΩΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ 

 ΜΕ ΤΗΝ KfW ΠΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ!!!!!!

Με άλλα λόγια, οι Γερμανοί φροντίζουν να βγάλουν την ελληνική κυβέρνηση από τη διοίκηση του ταμείου και καθιστούν την KfW απόλυτο αφεντικό αφού θα παρέχει την τεχνική βοήθεια για τη σύστασή του. Και όταν οι Γερμανοί κάνουν λόγο για τεχνική βοήθεια εννοούν τον απόλυτο έλεγχο της λειτουργίας του.[…]

Μπορεί το ποσό των 450 εκατομμυρίων ευρώ για την έναρξη του ταμείου να φαντάζει μικρό, αλλά οι Γερμανοί ποντάρουν στο μέλλον. Η Ελλάδα μέσω των ΕΣΠΑ θα λάβει επιδοτήσεις από την ΕΕ ύψους 14,5 δισ. ευρώ για την περίοδο 2014-2020. Μεγάλο τμήμα των οποίων θα κατευθυνθεί αυτούσιο στο υπό σύσταση Επενδυτικό ταμείο. Τα λεφτά λοιπόν είναι πολλά και για μια ακόμη φορά θα κατευθυνθούν εκτός της χώρας…»

Θέμα στους Νιου Γιορκ Τάιμς η διεκδίκηση πολεμικών γερμανικών αποζημιώσεων από Ελλάδα

Στις διεκδικήσεις της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία αναφέρεται εκτενές πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για ένα εντεινόμενο ρεύμα που πυροδοτείται τόσο από τις πικρίες του παρελθόντος –σύμφωνα με ειδικούς η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα υπήρξε βάναυση– όσο και από την έντονη δυσαρέσκεια των Ελλήνων με την τωρινή στάση της Γερμανίας να επιβάλει σκληρή λιτότητα στη χώρα.

«Μπορεί κάποιοι από εμάς να μην έχουμε πληρώσει τους φόρους μας, αλλά αυτό δεν συγκρίνεται με αυτά που έκαναν εκείνοι», δηλώνει ο Γιάννης Συγγελάκης, ο οποίος βρέθηκε με τη δημοσιογράφο της εφημερίδας Σούζαν Ντέιλι στο μνημείο στον Αμιρά της Κρήτης για τη σφαγή του 1943 από τους Γερμανούς.

Δεν είναι μόνο τα θύματα των Ναζί που διεκδικούν αποζημιώσεις, σχολιάζει η δημοσιογράφος και αναφέρεται σε σχετική έκθεση 80 σελίδων που συνέταξε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και η οποία έχει παραδοθεί στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, χωρίς ωστόσο να είναι βέβαιο το κατά πόσο η κυβέρνηση θα θέσει τελικά το ζήτημα στη Γερμανία, όπως σημειώνεται.

Κάποιοι πολιτικοί αναλυτές αμφιβάλουν για το αν η Αθήνα θα θελήσει να προχωρήσει στη διεκδίκηση, ενώ άλλοι θεωρούν ότι οι διεκδικήσεις αυτές θα αποτελέσουν «διαπραγματευτικό χαρτί» κατά τους επόμενους μήνες, όταν Ελλάδα και δανειστές αναμένεται να συζητήσουν τρόπους ελάφρυνσης του τεράστιου χρέους της χώρας, αναφέρεται στο δημοσίευμα.

«Αναγνωρίζω ότι είναι πολιτικά δύσκολο οι Γερμανοί να χαλαρώσουν τους όρους για εμάς, οπότε αντί αυτού, ίσως συμφωνήσουν να ξεπληρώσουν το κατοχικό δάνειο, κάτι που θα είναι ευκολότερο να «πουλήσουν» στο Γερμανικό λαό», δηλώνει στη δημοσιογράφο υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ελληνικής κυβέρνησης που δεν κατονομάζεται.

Μέχρι στιγμής, οι Γερμανοί δεν έχουν φανεί πρόθυμοι να ανταποκριθούν σε πολεμικές διεκδικήσεις, σχολιάζει η δημοσιογράφος και υπενθυμίζει ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, τον Ιούλιο, είχε επιμείνει ότι η Ελλάδα είχε παραιτηθεί από τέτοιες διεκδικήσεις προ πολλού.

Για το ύψος των διεκδικήσεων, στο δημοσίευμα υποστηρίζεται ότι υπάρχει «μεγάλη ασάφεια» και για ποσό που κυμαίνεται από τα 220 έως και τα 677 δις δολάρια, ενώ σε σχέση με το όλο θέμα, η Σούζαν Ντέιλι σχολιάζει χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι δύσκολο να δει κανείς γιατί το θέμα είναι ελκυστικό για τους Έλληνες».

kathimerini

Αισχρο άρθρο του Focus on line για τους Έλληνες !

“Πολιτισμικό σοκ της Ελλάδας” 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 
ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ 
FOCUS
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 
ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ 

Αρθρογραφος.Κ.Boetig από το Focus on line. * 
Η μετάφραση από τα γερμανικά του άρθρου, έχει ως εξής:”Η Ε.Ε. ζητάει από την Ελλάδα όχι μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική αλλά απαιτεί και αλλαγή της νοοτροπίας. Οι ρίζες όμως της διαφορετικότητας είναι βαθιές και δεν θα αλλάξει τίποτα πέραν μιας αισθητικής εξωτερικής επέμβασης Μπορούμε να καταλάβουμε τους Έλληνες; 
 Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν προβλήματα προσαρμογής.

 Έχουν κατακλείσει τον κόσμο ψήνοντας και τηγανίζοντας γύρω τους, και παίζοντας σε ρόλο κομπάρσου σε κάποια μικρά εργάκια. Σε αυτόν τον συμπαθητικό μικρό λαό που φαίνεται να χορεύει συνεχώς τον Ζορμπά και να γλεντάει, δεν εκπλήσσεται ο γνωστής των πραγμάτων καθόλου με όσα γίνονται. 
Πώς και να εκπλήσσεται εξάλλου με έναν λαό που ανακατεύει ρετσίνι με κρασί, τυλίγει ρύζι με χορταρικά σε αμπελόφυλλα , παίρνει το ευρωπαϊκό κύπελλο σχεδόν χωρίς κανένα γκολ, αλλά γνώριζε πριν 2.500 χρόνια ότι η ύλη αποτελείται από άτομα και η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο; Οι Έλληνες ένιωθαν πάντα σαν τους γονείς του πολιτισμού και δεν δίσταζαν όμως να περνούν τα λεφτά των παιδιών τους. 
Σήμερα αυτό το κράτος μπαίνει στο γηροκομείο και δέχεται κηδεμόνα να το επιβλέπει. Αλλά φυσικά αυτό δεν απασχολεί καθόλου τον Έλληνα πολίτη. Αυτός πότε δεν περίμενε κάτι από τον υπουργό του, πέρα από την ανταλλαγή της ψήφου του με την άδεια να κτίσει το αυθαίρετο του. 
Δεν βαριέσαι σου λέει το ελληνικό κράτος θα επιβιώσει και χωρίς δική του κυβέρνηση. 
 Εξάλλου γιατί να αλλάξει κάποιος όταν είναι τόσο τέλειος όσο ο Έλληνας.; Γλώσσα και γραφή 
 Οι Έλληνες είναι μοναδικοί! Μόνο αυτοί γράφουν ελληνικά. 
Το να ξεφορτωθούν επιτέλους την 2500 χρονών παλαιά γραφή ούτε που το σκέφτηκαν πότε. 
Εξάλλου το ελληνικό αλφάβητο ήταν υπεύθυνο για την δημιουργία της λατινικής και κυριλλικής γραφής. Στο πέρασμα των χρόνων δεν άλλαξε ιδιαίτερα πάρα μόνο στην έννοια των λέξεων. Φυσικά στα σχολεία είναι κύριο μάθημα και διδάσκεται από την πρώτη Γυμνασίου. Είναι σαν να μαθαίναμε εμείς τα αρχαία γερμανικά η τα γοτθικά. 
Έχουν φροντίσει όμως να διευκολύνουν τους ξένους τουρίστες τους με πινακίδες που αναγράφουν τις τοποθεσίες με λατινικά γράμματα, αν και σε μια απόσταση μερικών μέτρων θα δεις την ίδια ονομασία με τρεις διαφορετικούς τρόπους γραμμένη. Agia , Aghia, Αyia. Οι κανόνες υπάρχουν για να τους παραβιάζουν. Στα μικρά όσο και στα μεγάλα. Εγωισμός και αίσθηση του “εμείς”. 
Ο ένας εναντίον του αλλού, αλλά όλοι μαζί εναντίον του εχθρού. Ο καθένας προσπαθεί στους δρόμους είτε με αυτοκίνητο είναι είτε με μηχανάκι, να κόψει την προτεραιότητα του αλλού. “Ο ένας εναντίον του αλλού και όλοι μαζί ενάντια στον πεζό φυσικά”, είναι ο σκοπός. Για να δοθεί μια λύση μπαίνει στη μέση ο τροχονόμος να ρυθμίσει την κίνηση. 
Και ξάφνου όλοι οι οδηγοί μαζί συμφωνούν και συνεργάζονται σε έναν εκκωφαντικό θόρυβο κορναρίσματος που τελικά οδηγεί τον τροχονόμο στην φυγή. Με ελεύθερο το πεδίο λοιπόν πάλι οι οδηγοί επιδίδονται στο εγωιστικό τους έργο. Μεταξύ τους βασικά οι Έλληνες μισιούνται.
 Δεν είναι τυχαίο που στον ελληνικό εμφύλιο του 1944-1949 σκοτώθηκαν περισσότεροι Έλληνες απ’ ότι στον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. 
Τον εισβολέα όμως τον αντιμετωπίζουν όλοι μαζί. 
 Είτε Αριστεροί είναι είτε Δεξιοί. Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορείς να αποσπάσεις από Έλληνα είναι το “είσαι δικός μας”.
 Με την πλάτη γυρισμένη.
 Υπάρχουν άνθρωποι και Έλληνες Μέχρι και πριν 30 χρόνια οι Έλληνες μετρούσαν έξι ηπείρους. Τις γνωστές πέντε που ξέρουμε όλοι και την .Ελλάδα. Για μερικούς μάλιστα υπήρχαν και τεσσάρων ειδών ζωντανά πλάσματα. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι και οι Έλληνες. 
Την ΕΟΚ την περνούσαν κάποιοι για συνεργασία του διαόλου με τον Πάπα που σκοπό είχαν να καταδυναστεύσουν και να μυήσουν τους χριστιανούς ορθόδοξους σε ρωμαϊκές αιρέσεις. Έτσι μάλιστα δεν υποδουλώθηκαν ούτε στους Τούρκους.
 Η “Ισταμπουλ” ονομάζεται ακόμη επισήμως Κωνσταντινούπολη και η κιτρινόμαυρη σημαία της βυζαντινής αυτοκρατορίας κυματίζει ακόμη σε εκκλησίες και μοναστήρια. 
Ακριβώς και πάντα δίπλα της έχει την γαλανόλευκη ελληνική, του μόλις κατά το 1829 απελευθερωμένου ελληνικού κράτους. Ωστόσο οι Έλληνες ως χριστιανοί δίνουν ονόματα αρχαιοελληνικά στα παιδιά τους χωρίς ενδοιασμούς.
 Έτσι έρχεται σε αντίθεση η μεγαλοπρέπεια της ελληνικής αρχαιότητας με την σημερινή τους εικόνα. Η παρέα μετράει. Όμως είναι παρέα της μιας στιγμής Οι περισσότεροι Έλληνες είναι πολύ της παρέας. Δεν τους αρέσει να τρώνε μόνοι τους ή δυο -δυο. 
Θέλουν μεγάλες παρέες και ο ένας φέρνει και τον άλλο μαζί του. Οπότε βλέπεις συχνά μεγάλες παρέες στα τραπέζια τους. Η πίστα στον χορό μονοπωλείται και θεωρούν αγένεια να μπεις μαζί τους στο συρτάκι ή στο χασάπικο. Και το μπουρμπουάρ στην ορχήστρα πάει για την ατομική του ευχαρίστηση σε δική του παραγγελία. Τρώνε διαφορετικά, και τσακώνονται ψεύτικα για τον λογαριασμό. 
Οι Έλληνες παραγγέλνουν όλοι μαζί στο τραπέζι και όχι ο καθένας το πιάτο του. Το κρασί ρέει άφθονο στα ποτήρια και πάντα πρέπει να φροντίζουν να υπάρχει ανεφοδιασμός.Δεν αδειάζει κάνεις το πιάτο του, γιατί αυτό θα σήμαινε πως το φαγητό έπεσε λίγο και ίσως δεν θα χόρτασαν όλοι. Όταν έρχεται ο λογαριασμός όλοι προθυμοποιούνται δήθεν να πληρώσουν ενώ ξέρουν πολύ καλά ποιανού η σειρά είναι. 
Όσο για το μπουρμπουάρ, τους είναι πιο βολικό να αφήνουν τα ψιλά στο τραπέζι , αντί να στρογγυλοποιήσουν το ποσό λεκτικά στον σερβιτόρο. Ο Θεός βοηθός: Καινούργιοι άγιοι για καινούρια προβλήματα Το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. 
Οι εικόνες των αγίων τους κρέμονται όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Έχουν ρόλο υπουργού και γενικού γραμματέα του Θεού και κρέμονται εκτός από τις εκκλησίες και στις ταβέρνες στα σπίτια, στα σούπερ μάρκετ δίπλα στο ταμείο. Όποιος έχει προβλήματα απευθύνεται σε αυτούς και μάλιστα κατευθείαν στους ειδικούς. 
Στον Άγιο Νικόλαο (οι ναυτικοί) ή στην Άγια Παρασκευή (όσοι έχουν προβλήματα οράσεως). Όταν βέβαια εμφανιστεί καμιά καινούρια ασθένεια, τότε βαφτίζουμε κάποιον καινούριο Άγιο όπως το 1959 τον Αγ.Ραφαηλ για τους καρκινοπαθείς. Μόνο που για τους πολιτικούς τους δεν βρέθηκε ακόμη κανένας. Χωρίς χρόνο και χώρο Οι Έλληνες ζουν μέσα σε ανοιχτό όριο του αιωνίου χρόνου
. Ο χρόνος δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος…Το “τώρα” σπάνια το συναντάς και η λέξη “αύριο” είναι πολύ συχνή. Όμως τα λεωφορεία και τα τρένα πρέπει να κρατήσουν ένα ωράριο και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Όσο για τους δρόμους που έχουν ονομασίες, αυτές τις γνωρίζει μόνο ο ταχυδρόμος γιατί σχεδόν πότε δεν βλέπεις τις πινακίδες στην θέση τους. Μια προφορική κοινωνία 
 Ο Έλληνας πολύ εύκολα θα ρωτήσει να μάθει τον δρόμο παρά θα χρησιμοποιήσει τον χάρτη. Δεν ξέρει ούτε να τον διαβάζει και έτσι γέλασε πολύς κόσμος όταν ένας νταλικέρης ερχόμενος από την Βενετία έκανε τον κύκλο της Ελβετίας για να φτάσει στην Νυρεμβέργη. Είχε σημειώσει στον χάρτη που αγόρασε για πρώτη φορά στην ζωή του την διαδρομή που του φάνταζε πιο ωραία.
 Συνάδελφοι του εξήγησαν ότι θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα μέσα από τη σήραγγα του Brenner. Πέταξε τον χάρτη του και από δω και στο εξής λέει θα ρωτάει. Με τα τυπωμένα γράμματα φαίνεται δεν τα πηγαίνουν γενικώς καλά οι Έλληνες. Έτσι και τα ωράρια των μουσείων στις ηλεκτρονικές σελίδες του υπουργείου Πολιτισμού ποτέ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Πνεύμα δημιουργικό: I have inspiration Πολλοί Έλληνες είναι πνεύματα δημιουργικά και αυτό όχι μόνο στο να παραποιούν στατιστικά στοιχεία. Έτσι και ο Κρητικός Γιώργος Πετράκης που έχει το δικό του μουσείο που μας ξεναγεί από την εποχή των πρώτων ανθρώπων έως την εφεύρεση του τροχού έως και την προσγείωση στην σελήνη. Το ίδιο και ο Κώστας Κοτσανάς από το Κατάκολο που λειτουργεί έκθεση με τίτλο την τεχνολογία από το πρώτο ρομπότ έως και το ξυπνητήρι. 
Όσο για την ζωγράφο στα νότια της Κρήτης που διατηρεί και πλυντήριο ρούχων, αυτή έχει την έκθεση της ανάμεσα στα πλυντήρια και συχνά μια ταμπελίτσα στην πόρτα που γράφει: “I have inspiration. Come back tomorrow” 
 Οι Έλληνες στις διακοπές τους Οι Έλληνες προτιμούν να κάνουν διακοπές με παρέες και στην πατρίδα τους. Το καλοκαίρι στην θάλασσα και τον χειμώνα στα βουνά. Όπως επίσης και στα αρκετά χιονοδρομικά κέντρα που υπάρχουν. Τα καταλύματα τους κάθε άλλο πάρα ταπεινά χαρακτηρίζονται και έχουν συνήθως τον τζάκι τους και το τζακούζι τους. Οι παραγγελίες στο φαγητό γίνονται προφορικά και τα γκαρσόνια γνωρίζουν πολύ καλά πως εδώ έχουν να κάνουν με ντόπιους και όχι με τουρίστες.
 Βλέπετε οι Ελληνίδες μαμάδες μπορούν να κρίνουν το καλό φαγητό.
 Πολλά από αυτά τα καταλύματα φτιάχτηκαν με χορηγήσεις της Ε.Ε. και έχουν πάρει τέτοια μορφή ώστε αργότερα να μπορούν να τροποποιηθούν σε κατοικίες για τα παιδιά τους”
. Αυτό ήταν εν ολίγοις το κατεβατό που δεχτήκαμε από την Γερμανία. Δεν ξέρω τις αντιδράσεις των εκεί Ελλήνων και την αντιμετώπιση τους αυτό το διάστημα. Ίσως οι παραπάνω απόψεις δεν αντιπροσωπεύουν τον μέσο Γερμανό. Αλλά είναι φυσικό όπως όλος ο κόσμος, έτσι και αυτοί να παρακινούνται και να επηρεάζονται από τα ΜΜΕ. Ας μην ξεχνάμε πως οι προσβολές αυτές στοχεύουν και σε έναν σεβαστό αριθμό Γερμανών πολιτικών με ελληνική καταγωγή.
 Το θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Στα παραπάνω λόγια υπάρχουν αλήθειες, υπερβολές και ψέματα. Όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κατακρίνει έναν λαό για την πολιτιστική του κληρονομιά, την γλώσσα του και την θρησκεία του… να διασύρει τα ήθη και έθιμα και τον χαρακτήρα ενός λαού.hellaspress-angel.

Οι κίνδυνοι για το ευρώ και η ελληνική διάσωση

Του Charles Wyplosz 
  
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο καταστροφική που κάποια μορφή ανακούφισης χρέους είναι πιθανή. Το timing είναι σωστό καθώς η προεκλογική περίοδος στη Γερμανία έχει λήξει. Η πιο πιθανή λύση ωστόσο, θα καταστήσει αδύνατη την «αντιμετώπιση» άλλων χωρών. Από την αρχή, φορείς χάραξης πολιτικής είχαν εφεύρει «μοναδικές και εξαιρετικές» λύσεις για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Ελλάδας. Αλλά όλα αυτά κατέληξαν να γίνουν το πρότυπο για τα επακόλουθα προγράμματα που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες.

 Τα ελληνικά προγράμματα δεν «δούλεψαν»

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυία στα μαθηματικά για να παρατηρήσει ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα έχει επιδεινωθεί από τότε που η Ελλάδα έχει υιοθετήσει τα προγράμματα της Τρόικας. 

 Η οικονομική κατάσταση είναι φρικτή:

 

• Το ΑΕΠ έχει μειωθεί δραματικά και συνεχίζει να συρρικνώνεται συνολικά κατά 30% τα τελευταία έξι χρόνια της επιδείνωσης της ύφεσης.
• Η Κομισιόν προέβλεπε ότι το ελληνικό ΑΕΠ θα συρρικνωθεί 4,1% το 2013 αλλά μέχρι στιγμής διαμορφώνεται στο -5,5% σύμφωνα με το ΔΝΤ.
• Η ανεργία διαμορφώνεται στο 27%, η ανεργία των νέων στο 57% (ναι, είναι 57 όχι 5,7).

Η οικονομική κατάσταση είναι σχεδόν εξίσου κακή:

• Στο τέλος του 2009, πριν από την κρίση, το ελληνικό χρέος ως προς το ΑΕΠ διαμορφωνόταν στο 130%, τώρα είναι στο 175%.
• Οι τραπεζικές καταθέσεις έχουν υποχωρήσει κατά 30%, εν μέρει φεύγοντας στο εξωτερικό, και εν μέρει ως αποτέλεσμα του ισχυρού αισθήματος μη αποταμίευσης στον πληθυσμό.
• Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις έχουν αγγίξει το απίστευτο επίπεδο του 25% και του 31% αντιστοίχως.

Επισήμως, οι περισσότερες από τις τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί αλλά αυτά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είναι στους ισολογισμούς τους. Η συγκέντρωση καταστροφικών στατιστικών είναι εύκολη. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι αριθμοί αδυνατούν να περιγράψουν την ανθρώπινη τραγωδία που εξελίσσεται. Οι αισιόδοξες εκτιμήσεις από επίσημα θεσμικά όργανα ούτε καν αρχίζουν να ασχολούνται με την αντιμετώπιση των μαζικών αποτυχιών της πολιτικής τους στη ρίζα αυτής της τραγωδίας.

Ανθρώπινη τραγωδία από μια απροθυμία να αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα

 Η «απολογία του ΔΝΤ» που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούνιο υποστηρίζει ότι «το Ταμείο ενέκρινε ένα εξαιρετικά υψηλό δάνειο στην Ελλάδα στο πλαίσιο μιας συμφωνίας το Μάιο του 2010, παρά το ότι είχε σοβαρές αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα του χρέους της Ελλάδας. Η απόφαση απαιτούσε από το Ταμείο να παρεκκλίνει από τους καθιερωμένους κανόνες της για την κατ’ εξαίρεση πρόσβαση. Ωστόσο η Ελλάδα ήρθε αργά στο Ταμείο και ο διαθέσιμος χρόνος για τη διαπραγμάτευση του προγράμματος ήταν μικρός. Οι εταίροι της ευρωζώνης είχαν αποκλείσει αναδιάρθρωση του χρέους και ήταν απρόθυμοι να παράσχουν επιπλέον εγγυήσεις χρηματοδότησης».

Ακόμη χειρότερα, ίσως, αντιμετωπίζουμε ακόμη την ίδια ακριβώς απροθυμία να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να αφήσουμε την κρίση πίσω μας. Το χειρότερο από όλα, οι αποφάσεις που πιθανώς θα ληφθούν τώρα που έχουν τελειώσει οι γερμανικές εκλογές, θα καταστήσουν σχεδόν αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης οπουδήποτε αλλού, επαναλαμβάνοντας ένα γνώριμο μοτίβο.

Αντιμετωπίστε την πραγματικότητα: Στείλτε την Ελλάδα στο Paris Club

 Σήμερα, το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης διαμορφώνεται σε 320 δισ. ευρώ περίπου. Η συνολική αξία των δανείων που παρέχονται από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ ανέρχεται σε 200 δισ. ευρώ, από τα οποία περίπου 176 δισ. ευρώ έχουν εκταμιευθεί. Επιπλέον, τα δάνεια από το ευρωσύστημα ανέρχονται σε 85 δισ. ευρώ.

Αυτό σημαίνει τρία πράγματα:

 Πρώτον, η «βοήθεια» από την Ευρώπη στην Ελλάδα ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας στην αύξηση του χρέους από την έναρξη της κρίσης. Το χρέος μειώθηκε περίπου κατά 60 δισ. ευρώ μέσω του PSI, αλλά το φορτίο των ζημιών επωμίστηκαν οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια έπρεπε να ανακεφαλαιοποιηθούν.

Δεύτερον, η Ελλάδα απλώς δεν μπορεί να ανακτήσει σταθερή ανάπτυξη υπό το βάρος του συσσωρευμένου χρέους. Ακόμη και εάν υπάρχουν αμφιβολίες για το αποτέλεσμα των Reinhart and Rogoff ότι τα χρέη υψηλότερα του 90% του ΑΕΠ πνίγουν την ανάπτυξη, το χρέος της Ελλάδας και ορισμένων άλλων χωρών είναι πολύ υψηλότερα αυτού του ορίου. Τα μεγάλα χρέη καθιστούν τις δυναμικές του χρέους αρκετά ασταθείς, όπως απεικονίζουν έντονα τα τελευταία τέσσερα χρόνια λιτότητας-συσσώρευσης χρέους.

Τρίτον, το μεγαλύτερη μέρος του ελληνικού χρέους είναι τώρα στα χέρια του επίσημου τομέα. Ο φόβος ότι η αναδιάρθρωση θα αποσταθεροποιήσει τις τράπεζες ανά τον κόσμο –κυρίως στις χώρες στον πυρήνα της Ευρώπης- έχει τώρα εξαφανιστεί. Η Ελλάδα αποτελεί φυσικό υποψήφιο για μια συμφωνία Paris Club-η εδώ και χρόνια άτυπη ομάδα πιστωτών του επίσημου τομέα που επιδιώκει να βρίσκει και να συντονίζει λύσεις στις δυσκολίες πληρωμής των εθνών-οφειλετών.

 Από το PSI στο OSI: Αναδιάρθρωση χρέους του επίσημου τομέα

 Στην πραγματικότητα, οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν εκφράσει την κατανόησή τους ότι θα πρέπει να λάβει χώρα κάποια αναδιάρθρωση χρέους. Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι «το χρέος αναμένεται να υποχωρήσει στο 124% το 2020, μετά από επιπλέον ενδεχόμενα μέτρα ανακούφισης της τάξης του 4% από τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, που θα καθοριστούν το 2014-2015.

Επιπρόσθετα, οι Ευρωπαίοι εταίροι είναι δεσμευμένοι να μειώσουν το χρέος σε κάτω του 110% του ΑΕΠ το 2022, εάν χρειαστεί και με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της στο πλαίσιο του προγράμματος». Αυτή η απόφαση έχει μείνει στο σκοτάδι εξαιτίας των γερμανικών εκλογών αλλά είναι βέβαιο ότι θα έρθει στο προσκήνιο τώρα.

Αυτή η «ενδεχόμενη ανακούφιση» θα παρουσιαστεί αναμφίβολα ως μια ακόμη «μοναδική και εξαιρετική» πολιτική. Αλλά δεν μπορεί να είναι. Άλλες χώρες θα χρειαστούν επίσης ανακούφιση. Σίγουρα η Πορτογαλία, η Ιταλία και ίσως η Ισπανία. Για αυτό το λόγο, η κίνηση πρέπει να γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί παντού, ακόμη και για μεγάλες χώρες.

Προς μια πιο συστημική προσέγγιση

 Η αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους. Τα χρέη μπορεί να μειωθούν άμεσα μέσω swaps ή μέσω απομειώσεων. Μπορεί να επιμηκυνθούν με ευνοϊκά επιτόκια. Μπορούν να ανταλλαγούν έναντι μετοχών ή ομολογιών όπως τα Brady Bonds που χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία στη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980. Μπορεί να νομισματοποιηθούν. Αυτή η τεχνική πλευρά έχει σημασία διότι επηρεάζει το μέγεθος της ελάφρυνσης του χρέους.

Το ΔΝΤ αναφέρει μια ανακούφιση του χρέους της τάξης του 4% του ΑΕΠ. Η τελευταία απομείωση του ελληνικού χρέους- κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα»- διέγραψε (χρέος) περίπου 30% του ΑΕΠ. Αυτό δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Το χρέος μετά από την ελάφρυνση θα έπρεπε ιδανικά να είναι περίπου στο 50%-60% του ΑΕΠ. Με ένα χρέος ύψους 175% του ΑΕΠ, μια μείωση 4% δεν είναι σημαντική, έστω και σε συμβολικό επίπεδο.

Ασφαλώς, η αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί και πρέπει να συνοδεύεται από πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων, αλλά αυτό μπορεί να επηρεάζει μόνο μια μέτρια αναλογία της προσαρμογής. Παρόμοιοι αριθμοί ισχύουν και για άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Το συμπέρασμα είναι ότι ο στόχος 4% δεν είναι απλώς μη ρεαλιστικός για την Ελλάδα. Καθιερώνει επιπλέον έναν ελαττωματικό κανόνα που αναμένεται να κρατήσει την κρίση για πολύ περισσότερο καιρό.

Χρειάζεται ισχυρότερο φάρμακο.

 Η αναδιάταξη του χρέους μπορεί εύκολα να εξαφανίσει χρέους ύψους 4% του ΑΕΠ. Η πολύ μεγαλύτερη ελάφρυνση που χρειάζεται, απαιτεί πιο ισχυρά μέσα. Είναι κρίσιμο το ότι το ελληνικό χρέος είναι μικρό, και ανέρχεται συνολικά σε ελαφρώς περισσότερο του 3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Οι φορείς χάραξης πολιτικής θα έχουν λογικά την τάση να διαχειριστούν οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους με έναν τρόπο που το καθιστά σχεδόν απαρατήρητο.

 Το ιταλικό χρέος ανέρχεται στο 20% της ευρωζώνης επομένως δεν θα γίνουν «τόσο έξυπνες» διευθετήσεις που γλιστρούν κάτω από τη γέφυρα. Αυτό σημαίνει ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να υπάρξει κάποια νομισματοποίηση του χρέους. Η Ελλάδα είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσει, έστω και μόνο επειδή είναι τόσο μικρή.

 Συμπεράσματα

 Οι άνθρωποι σωστά ανησυχούν για τον ηθικό κίνδυνο. Αντιτίθενται σε οποιαδήποτε αναδιάρθρωση χρέους με την αιτιολογία ότι απλώς θα ενθαρρύνει την Ελλάδα και άλλες χώρες να δανειστούν περισσότερα, αντί να βάλουν τα του οίκου τους σε τάξη.

Στην πραγματικότητα, μια αναδιάρθρωση χρέους θα έλυνε έναν εντελώς διαφορετικό ηθικό κίνδυνο: την τάση των σταθερών χωρών να κερδίσουν χρόνο, υποχρεώνοντας τις χώρες σε κρίση να δανείζονται αντί να αναδιαρθρώνουν τα χρέη τους νωρίς, όταν είναι μικρότερα.

Οι δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες έχουν τιμωρηθεί αυστηρά τα τελευταία χρόνια. Έχει έλθει η ώρα για τους «γενναιόδωρους» επίσημους πιστωτές να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κοντόφθαλμης προσέγγισής τους. Αυτό είναι η κακή είδηση που η Καγκελάριος Merkel πρέπει να πει τώρα στους ανθρώπους της.

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο VoxEU.org, ένα policy portal που ιδρύθηκε από το Center for Economic Policy Research (CEPR)

Πηγή

Κάρατζιτς: «Έλληνες,

προσοχή στους Γερμανούς»

Σαφή προειδοποίηση προς τη χώρα μας αναφορικά με την ακολουθούμενη γερμανική πολιτική στα Βαλκάνια απευθύνει ο κρατούμενος με τις κατηγορίες των εγκλημάτων πολέμου Σερβοβόσνιος ηγέτης Ράντοβαν Κάρατζιτς.

Πιο συγκεκριμένα, σε σημερινή του συνέντευξη στο περιοδικό Επίκαιρα και τον δημοσιογράφο Χρήστο Χαλαζιά, ο καταζητούμενος για πάνω από 15 χρόνια και τώρα δικαζόμενος στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας καταδεικνύει τους Γερμανούς ως υπεύθυνους του διαμελισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ενώ προειδοποιεί για την ασκούμενη από το Βερολίνο πολιτική επέκτασης στα Βαλκάνια η οποία ως αρχή είχε την κατάληψη της Aδριατικής μέσω του εμφυλίου στην πρώην ομόσπονδη γειτονική χώρα.

Ο κ. Κάρατζιτς μάλιστα στέλνει μήνυμα «συμπαράστασης» στον ελληνικό λαό τον οποίο προτρέπει σε αντίδραση και αντίδραση κατά του «οικονομικού πολέμου που βιώνει» όπως χαρακτηριστικά λέει και σημειώνει «όπως κάθε πόλεμος έτσι κι αυτός κάποτε θα τελειώσει».

Όπως επισημαίνεται στο σχετικό κείμενο υπεράσπισης του Σερβοβόσνιου ηγέτη που κατηγοερείται για σφαγές αμάχων Μουσουλμάνων μαζί με τον στρατηγό του Βλάνταν Μλάντιτς, «ο Κάρολος Παπούλιας ήταν ένας από τους λίγους διεθνείς συνομιλητές στους οποίους οι Σέρβοι της Βοσνίας είχαν εμπιστοσύνη».
defencenet.gr

Ο Νότος απειλεί τη γερμανική ηγεμονία! Της έτυχαν οι Έλληνες!

---

Δεν είναι οι φόβοι της Γερμανίας απέναντι στην Ιστορία που θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης, αλλά οι εμμονές της. Οι Γερμανοί δεν φοβούνται την Ιστορία, διότι δεν την καταλαβαίνουν. Την προκαλούν και πάντα κάνουν τα ίδια λάθη.

Άλλωστε, αυτός που πρώτος υπονόησε το τέλος της Ιστορίας ήταν ο Χέγκελ. Η Γερμανία την επομένη του πολέμου ούτε το μάθημά της είχε μάθει, ούτε τον ναζισμό είχε ξεχάσει. Ήταν απλώς αμήχανη και οργισμένη με την ήττα της και χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια των σοφών Αμερικανών και πολύ χρήμα για να συμβιβαστούν οι γερμανικές μάζες, όπως εξαντλητικά εξηγεί στη «Σκοτεινή Ήπειρο» ο Μαζάουερ.

Η άποψη που εκφράζει ο Μαζάουερ στο άρθρο που δημοσίευσε στους Financial Times με αφορμή την οκτάωρη επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα είναι συντηρητική και μοιρολατρική. Στο άρθρο με τίτλο «Ο γερμανικός φόβος της Ιστορίας θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης» λέει, πρώτον, ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος στην Ευρώπη για να παίξει τον ρόλο του ηγέτη, δεύτερον, ότι οι Γερμανοί φοβούνται την Ιστορία και θέλουν απλώς να επιβάλουν κανόνες στους οποίους να υποταχθούν όλοι και, τρίτον, ότι ο ηγέτης πρέπει να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη για να είναι ηγέτης. Και θέτει το ερώτημα αν η Γερμανία είναι σε θέσει να ξεφύγει από το παρελθόν της και να ηγηθεί.

Το ερώτημα όμως για την Ευρώπη δεν είναι αν μπορεί να ηγηθεί η Γερμανία ή κάποιος άλλος, αλλά αν μπορεί η Ευρώπη να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό της και στην ομοσπονδοποίησή της. Η λύση του ενός δεν μπορεί να είναι αποδεκτή ούτε ως μεταβατική φάση.

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πρόσκαιρο, είναι μια στιγμή της Ιστορίας. Η Γερμανία φαίνεται να παίζει μόνη της τώρα στην Ευρώπη, αλλά αυτό οφείλεται σε λόγους πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας. Το σετ κανόνων του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι ούτε αθώο, ούτε δημοκρατικό. Εδραιώνει την επιβολή και την κατοχύρωση των πλεονεκτημάτων της Γερμανίας και του προβαδίσματός της. Μοντάρει τον ευρωπαϊκό παραγωγικό ιστό στα μέτρα της.

Η Ευρώπη είναι μάλλον ο χώρος με την πιο εντατική και επεξεργασμένη Ιστορία φιλοσοφικά, πολιτικά, κοινωνικά στον πλανήτη. Συνεπώς, αν μπορεί να υπάρξει μια αλλαγή στον ιστορικό ρου της ανθρωπότητας, ένα ιστορικό κλικ που θα οδηγήσει τον πλανήτη σε πιο ανθρώπινη και λιγότερο αιματηρή κατάσταση, αυτή μπορεί να βρίσκεται στην Ευρώπη. Αν και η διεθνής συμπεριφορά της Κίνας, που επίσης είναι φορέας εντατικής ιστορικής εμπειρίας, δείχνει πως η χώρα αντιλαμβάνεται –τουλάχιστον μερικές φορές- πιο βαθιά τις ανάγκες των καιρών. Η Κίνα εμφανίζει μια βαριά σοβαρότητα στις διεθνείς της σχέσεις και μοιάζει να αφουγκράζεται πιο βαθιά τον διεθνή της ρόλο.

Η Γερμανία δεν μπορεί να ηγηθεί της Ευρώπης, γιατί αυτό θα κατέστρεφε την οικολογία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που με τόσο κόπο και αίμα διαμορφώθηκε. Αυτό θα συνέβαινε όχι τόσο επειδή ακόμη ζουν άνθρωποι που γνώρισαν τη γερμανική θηριωδία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε επειδή στην Ευρώπη των λαών δεν ανέχεται πια κανείς ξένα αφεντικά.

Μια ανεξέλεγκτη ηγεμονία της Γερμανίας, έστω και με όρους κεϊνσιανούς που προτείνει ο Μαζάουερ θα οδηγούσε στη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Και εδώ δεν είναι μόνο μια γερμανοποίηση που θα είχε να κάνει με την εδραίωση του γερμανικού κεφαλαίου στις χώρες του νότου και την ασιατοποίησή τους, ούτε με την κάθοδο των Βορείων στις χώρες του ήλιου.

Η γερμανοποίηση έχει ακριβώς να κάνει με το πλαίσιο, με τους κανόνες που το Βερολίνο επιθυμεί να επιβάλει σε όλους. Αυτό δεν είναι μόνο εργαλείο εδραίωσης της ηγεμονίας, ούτε καν ένα πλαίσιο Δημοκρατίας, είναι η γερμανική ιδιαιτερότητα. Κι αυτή έχει δύο εκφάνσεις: Η πρώτη συνίσταται στην ασυγκράτητη βουλιμία προβολής της ισχύος της Γερμανίας, όποτε αυτή συνειδητοποιεί τη δύναμή της. Τώρα, είναι μια μεγάλη γεωοικονομική δύναμη και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως δεν κρατιέται να προβάλει την ισχύ της. Αυτό φαίνεται και από την αγνωμοσύνη έναντι των Αμερικανών.

Η δεύτερη έκφανση της γερμανικής ιδιαιτερότητας έχει να κάνει με την κακή χρήση του ορθολογισμού και την κατάχρησή του. Αυτό ξεκίνησε με τον Καντ, που κάλεσε τον άνθρωπο να πειθαρχήσει στα όρια του λόγου, τα οποία αυτός χάραξε (και στη συνέχεια πήγε να διορθώσει ο Φίχτε), αλλά και τον Χέγκελ, που είδε στις εκδηλώσεις της λογικής τα φαινόμενα της Ιστορίας του απόλυτου πνεύματος και στο κράτος τον ενσαρκωτή της έλλογης ιδέας της καθολικής πραγματικότητας. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Χίτλερ, τον μεγαλύτερο απλουστευτή της Ιστορίας, όπως τον είχε αποκαλέσει ο Ουίστον Τσόρτσιλ.

Με τον ίδιο μανιακό τρόπο, η κυβέρνηση Μέρκελ επιχειρεί να εφαρμόσει το… βιβλίο. Της έτυχαν όμως οι Έλληνες, που είναι οι φορείς της πιο εντατικής και πιο αιματηρής ιστορικής εμπειρίας στην Ευρώπη. Η αντοχή που επιδεικνύουν στη λοιδορία και στη (βλακώδη – εδώ ο ρασιοναλισμός υπερβαίνει τα άκρα και γίνεται παράλογος, εσχατολογικός) οικονομική καταπίεση. Όμως, η Ιστορία είναι ανοιχτή και όπως έγραψε ο Μαζάουερ στο καταπληκτικό άρθρο του με τίτλο «Η Ελλάδα, το λίκνον της Δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη», «σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: “Ποιο θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”».

Η Ευρώπη του 21ου αιώνα έχει τη δυνατότητα να δώσει στην Ιστορία μια αναβαθμισμένη προοπτική για τον άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται τα γερμανικά κεφάλαια, ούτε τη γερμανική ηγεμονία. Η Ευρώπη πρέπει να δημοκρατικοποιήσει σε βάθος τους θεσμούς της, να εγκαταλείψει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που διογκώνει τις κοινωνικές και εθνικές ανισότητες, να τυπώσει χρήμα και να προχωρήσει στην πολιτική της ομοσπονδοποίηση.

Σε αυτά μπορεί να συμβάλει ο γερμανικός λαός. Αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν οι Γερμανοί της Α. Μέρκελ που συσσωρεύουν χρυσό, ούτε η Γαλλία των δύο Α του Ολάντ, ούτε η Βρετανία όπου ο Κάμερον ήθελε να κλείσει το ίντερνετ και να κατεβάσει τον στρατό επειδή κάποιοι νεαροί έκαψαν δύο κτίρια.

Την οραματική Ευρώπη δεν μπορούν να τη φτιάξουν αυτοί, αλλά οι λαοί της, και ιδιαίτερα αυτοί που δεν έχουν απειλητικό μέγεθος και έχουν συσσωρεύσει πόνο και εμπειρία. It takes time, αλλά θα το ζήσουμε… Άλλωστε, μετά την Αναγέννηση και τους ρομαντικούς…, εκκρεμεί μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση στην Ευρώπη.

ΠΗΓΗ